“พี่อันเดรส นิดไม่อยากเป็นแบบนี้ นิดไม่อยากร้องไห้เพราะพี่กรณ์อีกแล้ว แต่นิด นิดไม่ไหว” หัวใจเธอรวดร้าวจนแทบแตกออกเป็นเสี่ยง เธอพยายามเข้มแข็งแล้วแต่ได้เพียงเท่านี้จริงๆ
ไม่แปลกเลยสักนิดที่คนเราจะอ่อนแอ น้อยนักที่จะมีใครเข้มแข็งได้ภายในระยะเวลาอันรวดเร็วหลังต้องพบเจอเรื่องเลวร้าย ยิ่งเป็นเรื่องหัวใจ มันต้องใช้เวลาเยียวยา
“ร้องออกมาเลยนิด การร้องไห้ก็เหมือนการระบายความทุกข์อย่างหนึ่งแหละ ร้องแล้วจะโล่ง หรือจะแหกปากตะโกนก็ได้ แบบตะโกนด่าไอ้กรณ์ไรงี้” เขากอดน้องสาวพร้อมทั้งลูบแผ่นหลังเจ้าหล่อนแผ่วเบา หวังว่าสัมผัสจากเขาจะช่วยแบ่งเบาความเศร้าในใจริสาให้คลายลง
“พี่อันเดรสรู้ได้ไง พี่เคยร้องไห้เพราะอกหักเหรอ?”
เสียงอู้อี้เอ่ยถามเขา อันเดรสยิ้มตาพราวเมื่อนึกถึงเธอคนนั้น “เปล่า แต่มีคนเคยบอกพี่”
“หืม ใครกันคะ” ริสาพาตัวเองออกจากอ้อมกอดพี่ชาย เธอมองหน้าอันเดรสรอคอยคำตอบว่าใครกันนะคนคนนั้น “ว
