ดวงใจคีรินทร์

EP.1 รถยนต์สุดหรูสีแดงแปร๊ดดังที่เคยเห็นอยู่ในละครหลังข่าวแล่นเข้ามาตามถนนลูกรังที่อยู่ด้านหลังโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพประจำตำบล (รพสต.) ทำให้ทั้งเจ้าหน้าที่ คนไข้ และชาวบ้านที่อยู่บริเวณนั้นต่างชะเง้อมอง เพราะรถยนต์หรูแบบนี้ไม่น่ามาวิ่งอยู่บนทางลูกรังและอยู่ห่างไกลความเจริญขนาดนี้ได้ และโดยเฉพาะจะมาหาใครที่นี่ ทุกสายตาจับจ้องจนพาหนะสุดหรูมาจอดสนิทอยู่ด้านหน้าอาคาร “โอ้แม่เจ้าโว้ย! นั่นมันรถหรือว่ายานอวกาศ” ชายสูงวัยที่มารอคิวทำฟันอุทานเสียงดังก่อนจะกุมแก้มซ้ายทำท่าปวด “ก็รถน่ะสิไอ้โง่! คนรวยระดับอภิมหาอมตะนิรันดร์กาลเศรษฐีน่ะ เอ็งไม่เคยเห็นหรือไงวะ” ชายอีกคนที่ดวงตาปิดผ้าทำแผลเอาไว้พูดสวนขึ้นมาพร้อมทำปากคว่ำส่ายหน้าว่าคนด้านข้างช่างไม่รู้อะไรซะเลย “ก็ข้าเคยเห็นแต่ในโทรทัศน์ แต่ไม่เคยเห็นของจริงนี่หว่า เอ็งจะมาว่าข้าโง่ได้ยังไง ทีเอ็งยังไม่รู้จักยาคุณทิพย์เลย” น้ำเสียงอ่อนๆ แต่ประโยคสุดท้ายกลับกลายเป็นอวดทำให้ชายที่ปิดตาข้างหนึ่งปากคว่ำมากขึ้นก่อนจะตาโตเมื่อเห็นประตูรถเปิดออก นั่นทำให้พรรคพวกที่เหลือต้องชะเง้อตาม และคนที่ก้าวลงมาจากรถก็ทำให้เสียงอุทานอื้ออึงดังขึ้นอีกครั้ง “หูย... นั่นมันดาราหรือเปล่า แกดูสิ ‘กบ สุวนันท์’ แน่ๆ เลย” “ใช่ที่ไหน นั่นมันพระนางเจ้าน้องอั้ม” “ไม่ใช่ๆ นั่นดาวพระศุกร์ชัดๆ” ชาวบ้านที่มารอคิวตรวจทุ่มเถียงกันทั้งชายหญิงทำให้ ‘ตุ่น’ เจ้าหน้าที่ของ รพสต. ต้องลุกขึ้นและชะเง้อมองบ้าง และเมื่อเห็นสาวสวยใส่ชุดบอดี้สูทเกาะอกสีแดงแปร๊ดก้าวลงมาจากรถก็ทำให้ตุ่นถึงกับอุทาน “โอโห้! นี่มีกองถ่ายละครแถวนี้หรือเปล่าเนี่ย” เพราะสาวสวยปานนางเอกละครสะบัดเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนหยักศกไปมา พลางขยับแว่นกันแดดยี่ห้อหรูมองผ่านแว่นราวจะสำรวจพื้นที่ปราดเดียวก่อนจะถอดออกและเหน็บไว้กับซอกอกที่แนบชิดบีบอัดจนชุดเกาะอกนั้นดูจะเล็กไป ดวงตาแต่งแต้มเครื่องสำอางจนสวยเฉี่ยวตวัดมองผู้คนที่ชะเง้อมองจากด้านบน ริมฝีปากสีเดียวกับชุดคลี่ยิ้มน้อยๆ แบบไม่เห็นไรฟันให้กับผู้คนที่นั่งอยู่ด้านล่าง “สวยขนาดนั้นเชียวเหรอตุ่น” “สวยมากเลยล่ะจ้ะพี่นุช ไม่เชื่อพี่นุชมาดูสิ” “ขออนุญาตนะคะคุณหมอ” ‘นุช’ พยาบาลประจำ รพสต. หันมาขออนุญาตนายแพทย์ซึ่งมาออกตรวจคนไข้เป็นพิเศษในวันนี้และหล่อนก็ทำหน้าที่คอยอำนวยความสะดวกให้ ก่อนจะรีบเดินไปหาตุ่น จากนั้นสาวมากและสาวน้อยจะวี้ดว้ายกับความสวยงามของสาวด้านล่างจนนายแพทย์ต้องทำเสียงจุ๊จุ๊ให้เบาเสียงลง ทั้งสองสาวหันมายิ้มแหย “คุณหมอคะ ไม่รู้ว่าคุณดารานั่นมาหาใครค่ะ หรือเขาจะมาติดต่อขออนามัยเราเป็นโลเคชั่น” “นั่นน่ะสิคะ จะว่ามาดูแลญาติผู้ใหญ่ที่นี่” ตุ่นมองผู้สูงวัยที่มาเข้ารับการตรวจในวันนี้ ส่ายหน้าว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ “ก็ไม่น่าจะใช่นะคะ เพราะถ้าเป็นลูกหลานจริง ก็คงจะพาญาติไปเข้าโรงพยาบาลใหญ่ๆ แล้วล่ะ” คำพูดของนุชและตุ่นทำให้คนไข้ที่กำลังตรวจอยู่และที่กำลังรอตรวจต่างชะเง้อชะแง้นั่งไม่อยู่สุขเพราะต่างอยากลุกไปดูกันทั้งนั้นนั่นทำให้ ‘นายแพทย์คีรินทร์ เจ้าแห่งขุนเขา’ วางอุปกรณ์การตรวจลงและลุกขึ้นไปดูตามที่สองสาวคาดหวังว่าเขาจะให้คำตอบแก่หล่อนทั้งสองได้ ร่างสูงใหญ่ในเรือนกายแข็งแกร่งประเภท ‘หมอหล่อบอกต่อด้วย’ เดินไปหยุดอยู่บานหน้าต่างและมองลงไปยังวัตถุเป้าหมาย วัตถุสีแดงแปร๊ดที่ตัดกับท้องนาท้องไร่และทุ่งหญ้ากว้างไกล เป็นสิ่งแปลกปลอมที่ไม่น่าจะมาอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ทว่าสีแดงสดเมื่อตัดกับสีเขียวของทุ่งข้าวและแนวป่า ช่างเข้ากันได้ดีอย่างเหลือเชื่อ “เธอมาหาหมอเองแหละ” “คะ!” สองสาวพูดพร้อมกัน ก่อนจะหันหน้ามองเขาและหันมองกันเอง “เพื่อนหมอเหรอคะ” นุชถามโดยเร็ว “ไม่ใช่เพื่อนหรอกครับ แต่เป็น... ว่าที่เมียน่ะ” “ว่าที่เมีย!” คราวนี้เป็นเสียงของคนไข้ที่ประสานกันดังจนคีรินทร์ได้แต่ยิ้ม ‘ปานฤทัย’ หันขวับในทันทีที่เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลประจำตำบลออกมาบอกว่านายแพทย์คีรินทร์ให้หล่อนรอก่อนเพราะเขายังตรวจคนไข้ไม่เสร็จ เมื่อตรวจเสร็จแล้วเขาจะลงมาพบเธอเอง “กรุณาไปบอกเขาด้วยว่าฉันรอไม่ได้ แค่ฉันต้องขับรถจากอำเภอมาที่นี่ก็เสียเวลามากพอแล้ว ถ้าเขาไม่ลงมาพบฉัน เงื่อนไขของเราเป็นอันสิ้นสุด” “เออ... แต่คุณคะ ฉันไปบอกให้คุณไม่ได้หรอกค่ะ คุณต้องรอบอกคุณหมอเอง” “งั้นก็ให้เขาลงมาพบฉัน” “ไม่ได้หรอกค่ะคุณ ตอนนี้คุณหมอก็ติดคนไข้อยู่จริงๆ คุณดูสิคะมีคนแก่รอคิวตรวจอีกตั้งเยอะเลย” ดวงตาสวยตวัดมองหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับหล่อนที่คาดว่าคงเป็นเจ้าหน้าที่ของ รพ.แห่งนี้เพราะใส่ยูนิฟอร์ม ก่อนจะตวัดมองไปยังจุดที่ จนท.บอก ยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากก่อนจะหันมองสาวร่างตุ้ยนุ้ยอีกครั้ง “นั่นมันเรื่องของฉันเหรอ ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉันเลย ฉันมาพบหมอ แล้วก็ต้องการพบหมอเดี๋ยวนี้ด้วย” “แต่คุณคะ คนไข้รอคิวตรวจอยู่นะคะ ฉันว่าคุณรอตรงนี้ก่อนดีกว่าค่ะ หรือไปรอตรงร่มไม้ตรงนู้นก็ได้ค่ะ ร่มๆ หน่อย เดี๋ยวฉันจะเอาน้ำลงมาให้นะคะ”