หนึ่งปีผ่านไป....
แสงแดดยามเช้าส่องลอดช่องหน้าต่างกระจกเข้ามากระทบกับใบหน้าสวยรูปไข่ พอโดนแสงแดดแยงตาก็ทำให้เธอลืมตาขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างกระจกเห็นพระอาทิตย์สาดแสงสีส้มอ่อนทำให้บรรยากาศยามเช้าของเมืองกรุงดูสวยงาม อุตส่าห์ซื้อห้องที่อยู่สูงๆ แล้วนะ พระอาทิตย์ก็ยังตามมาส่องแสงจนได้ ฉันนั่งยิ้มให้กับตัวเองที่กระจกสะท้อนเงา ไม่ว่าคนเราจะอยู่สูงแค่ไหนก็ไม่มีใครจะอยู่สูงกว่าพระอาทิตย์ได้นั้นคือความสัจจริง
Rrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่หัวเตียงดังขึ้น ฉันจึงเด้งตัวลุกแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดรับสาย
“ไลลาพูดสายค่ะ”
“ตื่นหรือยังค๊า คุณลูกสาว” เสียงพี่แมนนี่สาวประเภทสองผู้จัดการส่วนตัวฉันเอง
“ตื่นแล้วค๊า” ฉันตอบพี่แมนนี่
“วันนี้เวลาบ่ายสองครึ่ง มีถ่ายแบบให้เสื้อผ้าแบรนด์หนึ่งนะ ทำหน้ามาสวยๆ นะคะคุณลูกสาว เดี๋ยวพี่ส่งโลเคชั่นไปให้” พี่แมนนี่บอกเสร็จก็วางสายไป
ติ่ง!
พี่แมนนี่ :สตู
