ห้องทำงานของ กะตัญ
” ครับคุณท่าน“
” มึงอยู่ที่นี่มากี่ปีแล้ว?“ จู่ๆกะตัญ ก็เอ่ยถามขึ้น
” หลายปีมากแล้วครับ ตั้งแต่ผมยังเด็ก โชคดีที่ได้คุณท่านรับมาอยู่ที่นี่ ได้เรียน ได้ทำงาน มีชีวิตดีกว่าเมื่อก่อนครับ“
” มึงยังจำครอบครัวตัวเองได้อยู่ไหม“
” พอจำได้ครับ“
” พ่อมึงยังไม่ตายนะ“
”ครับ!!!“
” มึงโตขนาดนี้แล้ว ไม่ใช่เด็กๆ กูไม่อยากปิดบังอ้อมค้อมไปมา“
” ทำไมคุณท่านถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาครับ“
” ตอนแรกกูกะว่าจะไม่พูด แต่กูไม่มีสิทธิ์คิดแทนมึง ว่าอยากเจอพ่อหรือเปล่า“
”............“
” พ่อมึงหนีการพนันไปหลายปี ตอนนี้กลับมาเมืองไทยแล้ว ที่กูต้องบอกมึงเพราะกูก็ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าหามึงหรือเปล่า กูเชื่อว่าเขายังจำได้ ว่าทิ้งมึงไว้กับกู“
” ผม...“
” มึงโตแล้ว คิดอะไรด้วยตัวเองได้ กูไม่ได้ห้ามนะถ้ามึงอยากเจอเขา แต่อยู่ที่มึงพร้อมเจอเขาหรือเปล่า“
ในวันนั้น เป็นวันที่ฝนตกหนัก ไคเลอร์ ซึ่งเติบโตมากั
