(ไว้ฉันโทรกลับนะ)
(ทำไม ยังคุยไม่เสร็จเลย)
มารีนพูดไม่ออกเสียงว่าให้เปิดโฟน ไคเลอร์ที่ถอนหายใจก็กดเปิดตามที่มารีนสั่ง มันต้องเป็นเรื่องแน่
(ไคเลอร์ ได้ยินมิ้นมั้ย)
(อืม)
(มามั้ย วันเกิดมิ้นพรุ่งนี้น่ะ มิ้นอยากให้นายมา)
(เอ่อ...) มารีนทะลึ่งตาใส่จนไคเลอร์ไปต่อไม่ถูก
(ฉันน่าจะกลับไม่ทัน)
(ไม่รู้แหละ งอนนะถ้าไม่มา วันเกิดมิ้นปีละครั้งเอง อ่อ นายลืมแว่นไว้ด้วย อย่าลืมมาเอานะ)
(อืม แค่นี้ก่อนนะ)
(คิดถึงนะ ไว้เจอกัน)
มิ้นวางสายไปพร้อมระเบิดตูมใหญ่ มารีนที่โมโหควันออกหูจนไคเลอร์ต้องรีบเอ่นขึ้น
"คุรหนูครับ ผมไม่ได้รับปากไปนะครับ และผมไม่ได้เป็นฝ่ายโทรไปนะครับ"
"นังมิ้นนี่ท่าจะอายุสั้นนะ วอนหาเรื่องซะแล้ว"
"!!!!!"
ไคเลอร์ตกใจไม่น้อย สีหน้าของมารีนตอนนี้ หากมิ้นโผล่มาตรงหน้า แน่นอนว่ามิ้นต้องตายคามือมารีนอย่างแน่นอน
“ ดึกขนาดนี้ มันจะมีธุระอะไรนักหนาที่ต้องโทรมา!”
“เอ่อ...”
“ วันเก
