บทที่ 1.5

722 Words

“หันหน้ามา ฉันกำลังดุนายอยู่นะเกรย์ อย่าเสียมารยาท” “...” เกรย์ตอบกลับด้วยการเพิกเฉย ทำเหมือนว่าคำบอกกล่าวก่อนหน้านี้ของฉันเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านไปอย่างไร้ความหมาย ให้ตายเถอะ... เพราะความคุกรุ่น ฉันจึงยื่นมือไปจับปลายคางของอีกฝ่ายแล้วออกแรงบังคับให้หันกลับมามองกันดี ๆ ฉันรู้ว่าเรี่ยวแรงอาจไม่มากพอจะใช้ต่อกรกับเด็กคนนี้ แต่นับว่ายังดีที่เกรย์ยอมหันกลับมาตามการบังคับ สิ่งแรกที่เขาทำคือจ้องมองฉัน มอง และมองอยู่อย่างนั้น โดยริมฝีปากหยักลึกยังคงปิดสนิท “ขอเรื่องเดียว ช่วยทำตัวดี ๆ หน่อย หยุดทะเลาะวิวาทได้แล้ว” ฉันพยายามพูดกับเขาอย่างใจเย็น และใช่...เรื่องนี้กับเรื่องที่เขาหักหลังโฮปมันคนละเรื่องกัน “พี่เดือดร้อนด้วยเหรอครับ ผมเป็นคนนอกแล้วนะ” เกรย์ถาม แววตาไม่มีความล้อเล่นเจืออยู่เลยสักนิด “พี่ไล่ผมออกมาเอง ลืมไปแล้วเหรอ” “อย่าประชดนะเกรย์” ฉันบีบคางเขา ออกแรงกับส่วนนั้นจนรับรู้ถึงไรหนวดอ่อน ๆ ที่เสียดสีปลายนิ้ว “ผมไม่ได้ประชด พูดความจริงทั้งนั้น” ริมฝีปากเขาผลิยิ้ม แต่แววตากลับสั่นเทา ความขัดแย้งเหล่านั้นอยู่ในสายตาฉันตลอดเวลา เอาตรง ๆ นะ...ฉันเกลียดที่เกรย์เป็นแบบนี้ เกลียดตัวเองด้วยที่บางครั้งก็รู้สึกว่ายังใจแข็งไม่พอ “ผมโทรไปหาพี่โฮป บอกมันว่าอยู่โรงพัก แล้วพี่มาทำไม ถ้าพี่ไม่แคร์ผม รังเกียจผม แล้วจะมาทำให้ผมคิดว่าตัวเองยังมีค่าในสายตาพี่ทำไม” “เพราะนายเป็นน้องชายที่โฮปรักมากไง เข้าใจยากตรงไหน” ฉันตอบเสียงดังฟังชัด จริง ๆ ฉันก็เป็นห่วงเขาในฐานะน้องที่เลี้ยงมา แต่ถ้าพูดออกไป เกรย์ต้องคิดเข้าข้างตัวเองจนเลิกชอบฉันไม่ได้แน่ ฉันถึงเลือกพ่นประโยคใจร้ายแบบนั้นไง หลังจากนั้นไม่นานฉันตระหนักได้ว่าตัวเองจับคางเขานานเกินความจำเป็น จึงทำท่าจะชักมือกลับมา แต่รู้ไหม... หมับ! เกรย์ไม่ยอม เขาคว้าเข้าที่มือฉัน แถมยังออกแรงบีบอย่างเอาแต่ใจ “พี่นี่ยังไงครับ” “...” ฉันกัดฟัน มองเขาอย่างวาวโรจน์ “ไล่ผมเองแท้ ๆ พอกลับมาหาก็พูดจาทำร้ายความรู้สึกกันไม่เลิก” ครืด ครืด ระหว่างที่เขาตั้งคำถามอย่างดื้อดึง โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นขึ้นมาอย่างรู้จังหวะ ฉันได้แต่หวังว่าเกรย์จะมีมารยาทมากพอ แต่เปล่าเลย... จังหวะที่ฉันล้วงมันขึ้นมาดูและพบว่าคนที่โทรเข้ามาคือโฮป เกรย์ซึ่งหูตาไวราวกับเหยี่ยวก็รีบแย่งมันไปอย่างถือวิสาสะ “เกรย์! มันจะมากไปแล้วนะ!” ฉันตบะแตก ตะเบ็งเสียงจนแสบไปหมดทั้งคอ “ผมมันก็มากไปมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วครับ” เกรย์เหลือบมองชื่อของโฮปที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะทำในสิ่งที่คาดไม่ถึงด้วยการออกแรงดึงฉันเข้าไปใกล้ และ... กึก ประกบริมฝีปากลงมาอย่างรวดเร็วชนิดที่ไรฟันกระทบกันจนเกิดเสียง ฉันครางอื้ออึงอย่างตกใจ และยิ่งตกใจหนักกว่าเก่าเมื่อเหลือบเห็นว่าเกรย์เพิ่งกดรับสายโฮปอย่างท้าทาย ติ๊ด แต่ความเลวร้ายยังไม่จบแค่นั้น [ซอว์ เป็นไงบ้าง] เพราะเขา...ยังกดเปิดลำโพงจนเสียงโฮปสะท้อนก้องไปทั่วทั้งรถ  “อือ...” ฉันพยายามดันเกรย์ออกไป พยายามส่งเสียง แต่ไม่ว่าแบบไหนก็ไม่ประสบผล [ซอว์ ทำไมไม่ตอบอะ อยู่ไหน เกิดอะไรขึ้น] “...” โฮป ฉัน... [ซอว์! ตอบดิ! ซอว์...] หัวใจฉันแตกสลายในครั้งที่ได้ยินเสียงซึ่งบ่งบอกได้ถึงความร้อนอกร้อนใจของโฮป เสียงที่เหมือนว่าเขากำลังจะสูญเสียของสำคัญไป เสียงที่เหมือนคนกำลังทุรุนทุรายเพราะทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เรียกชื่อฉันวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น ส่วนฉัน...ยังคงถูกเกรย์ครอบครองริมฝีปากอย่างดุเดือด โดยที่เขาไม่มีทีท่าจะปล่อยง่าย ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more