“แผลขนาดนี้เชียวนะพี่พราว ผมจะแสดงละครไปทำไมครับ” ผมแย้งกลับ แสร้งทำเป็นน้อยใจที่เธอชอบมองว่าผมนั้นอึดถึก โดนเตะโดนต่อยมากี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ยังรอดมาได้ ไม่เคยหนักหนาถึงขึ้นต้องนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลเหมือนคนอื่น ๆ “พี่ดูดิ...ปากผมแตกระแหงขนาดนี้ หมดหล่อเลย”
ว่าแล้วก็เอานิ้วจิ้มแผลเบา ๆ ให้เห็นถึงรายละเอียดที่ลึกและกว้างกว่าที่จินตนาการไว้
“คราวหลังถ้าไม่อยากเป็นแบบนี้อีก น้องเกรย์ก็เลิกต่อยตีได้แล้ว ถ้ายัยซอว์รู้เข้าอาจตบกะโหลกยุบก็ได้นะ”
พี่พราวโยนสำลีลงถังขยะแล้วหยิบพลาสเตอร์ยามาติดบนบาดแผล เสร็จแล้วก็ยื่นมือมาวางไว้บนศีรษะผมพร้อมรอยยิ้มที่ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ยังสดใสจนโลกละลาย
แล้วก็นะ พอพี่พราวพูดถึงพี่ซอว์...บรรยากาศที่ผ่อนคลายในตอนแรกก็แทบจะกลายเป็นขมุกขมัว
“...รู้แล้วก็แค่นั้นแหละครับ” ผมยิ้มบางพลางยกมือขึ้นเสยผมลวก ๆ “พี่ซอว์ไม่สนใจไยดีผมหรอก”
“ตัดพ้ออะไรอีก” พี่พราวเปลี
