“ซอว์ว่าคงกลับแล้วค่ะ” ฉันตอบเพื่อให้ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเป็นปกติ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันที่อาหารเช้าเสร็จพอดีจึงตักใส่ชามแล้วนำไปวางไว้บนโต๊ะ “กินข้าวกัน...”
“รอเจ้าเกรย์มันหน่อยไหม อาจจะออกไปซื้อของก็ได้นะ”
แม่ชะเง้อคอออกไปนอกบ้าน แม้สีหน้าไม่แสดงอาการกังวลใด ๆ แต่น้ำเสียงกลับแฝงความห่วงใยเอาไว้อย่างเต็มเปี่ยม
“เดี๋ยวซอว์แบ่งไว้ก็แล้วกัน ถ้าหมอนั่นกลับมาก็คงตักกินเอง” จะกลับมาไหมก็ไม่รู้ แต่อย่างน้อยฉันก็ต้องทำให้แม่สบายใจไว้ก่อน ท่านรักเกรย์มาก และฉันไม่อยากให้ท่านเสียใจ
“โอเค เอาแบบนั้นก็ได้”
ระหว่างที่เราสองคนกำลังนั่งทานข้าวเช้าอยู่นั่นเอง โทรศัพท์มือถือที่ฉันวางไว้ข้าง ๆ ก็สั่นครืดขึ้นมาสองครั้ง บ่งบอกว่ามีใครบางคนส่งข้อความมาหา แอบหวังลึก ๆ ว่าจะเป็นโฮป...
ทว่าเมื่อหยิบขึ้นมาดูจนพบเข้ากับโนติบนหน้าจอ ความหวังเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นก็พังทลายลงทันตา
ไม่ใช่โฮป แต่เป็นเกรย์ เกรย์อีกแ
