ด้วยนิสัยของฉัน เรื่องไหนไม่ถูกต้องก็ต้องต่อต้านเป็นธรรมดา แต่ดูเหมือนว่าเกรย์ไม่อยากฟังอีกต่อไปแล้ว...จึงปิดทับถ้อยคำที่กำลังจะเล็ดลอดด้วยริมฝีปากหยักลึก กดลงมาแนบแน่นจนริมฝีปากฉันชาหนึบตั้งแต่วินาทีแรก
หัวใจฉันแทบหล่นลงไปกองที่ตาตุ่ม แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังประคองสติไว้แล้วยกมือผลักไสเขาทุกวิถีทาง
ทว่าทัดทานได้ไม่ทันไร เกรย์ก็ตอบแทนมันด้วยการขยับตัวเข้ามาใกล้อีกนิด ใกล้จนหยาดเหงื่อเราสองคนแทบหลอมรวมเป็นหนึ่ง
ท่ามกลางอากาศอันร้อนรุ่มและเสียงริมฝีปากที่แฉะชื้น...ประสาทสัมผัสทางการได้ยินก็รับรู้ได้ถึงบางสิ่ง
เสียงซิปกางเกง...
เสียงของซิปที่กำลังถูกรูดลงอย่างเชื่องช้า กระทั่งเสียงนั้นสิ้นสุดลงพร้อม ๆ กับริมฝีปากที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ
เกรย์ผละออกเล็กน้อย หลงเหลือระยะห่างเพียงกระดาษกั้นแล้วจ้องมองฉันอย่างชิดใกล้ มองดูฉัน...ที่หอบหายใจถี่เหมือนคนใกล้ตาย
“พี่ไม่อยากรู้แต่ผมก็จะบอก” เขาเคลื่อ
