EP02.1 ll ว่างมากเหรอครับ [1]

1162 Words

หมอคะ ถ้าไม่คบ เป็นศพแน่ EP02.1 ll ว่างมากเหรอครับ [1] [ไม่จริง หนูโกหกพี่] อีพี่แมวปฏิเสธเสียงแข็ง “ทำไมหนูจะต้องโกหกพี่ด้วยล่ะคะ เท่านี้ละกันนะ ไม่ว่าง” ฉันทำเสียงหงุดหงิดนิดหน่อย สายตายังคอยมองตามพี่สาวคนสวยกับไอ้หมอปากดีนั่นอยู่ คงไม่ใช่ว่าพี่เกล้าเป็นแฟนกับตาหมอนั่นหรอกนะ แม้แต่เรื่องผู้ชายที่ฉันมั่นใจเป็นที่หนึ่ง เธอก็ยังจะชนะฉันเหรอ ไม่จริงน่า [พี่ไม่เชื่อ คนฉลาดๆ อย่างนั้นจะมาชายตามองหนูได้ยังไง] คำพูดของอีพี่แมวทำให้ฉันขมวดคิ้ว ไม่แน่ใจว่านางด่าตัวเองหรือด่าฉันกันแน่วะ “ที่พูดเนี่ย พี่หมายความว่าไงวะ พี่กำลังดูถูกหนูเหรอ” [พี่ไม่ได้ดูถูกหนูนะคะ พี่หมายถึงคุณหมอน่ะ เค้าก็มีสังคมของเค้า เค้าก็น่าจะ...] อีพี่แมวพูดต่อเหมือนกับจะด่าฉันว่าไม่เจียมตัวที่ริอาจแอบอ้างว่ามีแฟนเป็นหมอ มันทำให้ฉันโมโห ถึงบ้านฉันจะไม่รวย แต่ฉันก็ไม่ได้จนนะยะ เป็นหมอละไง เป็นหมอแล้วมีปีกเหรอฮะ! ไม่ใช่เทวดาสักหน่อย พี่สาวฉันก็เรียนหมอเหมือนกันย่ะ! ฉันยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่เมื่อนึกได้ว่าพี่เกล้าเรียนหมอ ในขณะที่ฉันอะเหรอ วิชาการก็ไม่ใช่ จะเรียนก็ไม่เชิง ทุกคนเข้าใจว่าฉันสวยไปวันๆ แต่ความจริงแล้วฉันมีพรสวรรค์ด้านสิ่งที่ฉันเรียนอยู่นะ! “แล้วไง สังคมของหมอมันเป็นยังไงเหรอคะ พี่คิดว่าคนอย่างหนูอ่ะ จะมีผัวเป็นหมอไม่ได้หรือยังไง” ฉันเกรี้ยวกราดมาก ด่าว่าฉันโง่ยังไม่โกรธเท่าหาว่าฉันต้อยต่ำกว่าคนพวกนั้น [พี่ไม่ได้ว่า...] “หุบปากเดี๋ยวนี้นะคะ เกรทถือว่าเราขาดกันตั้งแต่วันนี้ พี่แมวดูถูกเกรทมากค่ะ พี่แมวโกหกเกรทมาตลอด พี่แมวบอกว่าเกรทคือนางฟ้า แต่ว่าความจริงแล้วพี่แมวก็มองเกรทเป็นแค่ก้อนขยะต้อยต่ำ” “มึงเล่นใหญ่มากอ่ะอีเกรท” อีเดย์ที่ยืนข้างๆ ทำหน้าระอากับการที่ฉันสำบัดสำนวนซะจนฟังแทบไม่เข้าใจ [พี่ไปพูดอย่างนั้นตอนไหนล่ะคะ] “พี่แมวบอกว่าคนอย่างคุณหมอจะมาชายตามองเกรทได้ยังไงล่ะคะ มันคือการหยามเกียตริมากค่ะ เท่านี้แหละค่ะ ไม่ต้องโทรมาแล้วนะคะ บาย” ฉันหาเรื่องอ้างไปเรื่อยก่อนจะตัดสายไปด้วยความโมโหเล็กน้อยพร้อมกับกดบล็อกเบอร์ บล็อกไลน์ บล็อกแม่งทุกอย่างเพื่อไม่ให้อีพี่แมวโทรมาอีก ปากหมาจริงๆ ดันมาจี้จุดอ่อนฉันซะได้! เป็นแค่วินมอเตอร์ไซค์ส่วนตัวแท้ๆ “อ่ะ ยังไง ลิสต์ผัวคนที่สามร้อยแปดสิบแปดถูกลบออกแล้วเหรอ?” อีมิ้นต์ค่อนขอดฉันด้วยวาจาที่เป็นเท็จ ฉันเลยหันขวับพร้อมเท้าสะเอว “ผัวที่ไหน วินมอเตอร์ไซค์ส่วนตัวเว้ย กูก็บอกละไงว่ากูอ่ะเลือก” “มึงเลือกอะไรวะเกรท มึงบอกกูมาดิ๊ ตั้งแต่กูรู้จักมึงมาเนี่ย รายชื่อผู้ชายมึงท่องยาวกว่าแม่สูตรคูณอีก” อีเดย์บ่นอุบ “กูเลือกว่าจะให้ผู้ชายแต่ละคนอยู่ในฐานะอะไรไงวะ มึงไม่เข้าใจเหรอ คนสวยอ่ะ จะมีผัวง่ายๆ ได้ยังไง กูเกิดมาสวยเพื่อให้สาธารณชนชื่นชมเว้ย ถ้ามีผัวเป็นตัวเป็นตน คนก็เสียใจกันแย่สิ” “อันนี้ใครบอกมึง” อีมิ้นต์ “กระจกไง” ฉันเน้นเสียงแล้วทำหน้าจริงจัง จนเพื่อนทั้งสองกลอกตาแล้วหลุดขำ “โอ๊ย ละไง จะกลับด้วยกันไหม ไหนๆ มึงก็บอกเลิกวินมอเตอร์ไซค์ส่วนตัวมึงละนิ” อีมิ้นต์หันมาถามฉันที่ชะเง้อชะแง้หาสองร่างที่ผ่านสายตาไปสักพัก ฉันเดาว่าพวกเขาคงยังไปได้ไม่ไกลหรอก “ไม่ล่ะ อีพี่แมวหาว่าคนอย่างหมอจะมาชายตามองกูได้ยังไง กูจะต้องพิสูจน์ให้อีพี่แมวเห็น ว่าคนอย่างกูนี่แหละ ที่หมอจะเลือก!” “เอาหมอนวดก่อนไหม” อีเดย์ถอนหายใจเมื่อเห็นท่าทีมาดมั่นของฉัน ทำไมวะ ฉันดูต้อยต่ำปานนั้นหรือยังไง! “มึงก็คิดเหมือนอีพี่แมวเหรอฮะ!” “มึงจะไปบ้าตามมันทำไมล่ะ แล้วอีกอย่างหมอที่ทำแผลให้มึงอ่ะ ถ้ากูจำไม่ผิดก็คือคนที่เดินกับพี่เกล้าพี่มึงป่ะ เค้าอาจจะคบกับพี่มึงอยู่ก็ได้นะ” อีเดย์พูดต่อ ฉันหันไปมองหน้ามันแล้วนิ่งคิดไปนิดนึง ความรู้สึกหงุดหงิดประหลาดๆ มันตีรวนอยู่ในอก อันที่จริงฉันก็ใช่ว่าจะสนิทกับพี่สาวตัวเองซะที่ไหน แล้วไอ้ฉันก็เป็นคนดีซะเมื่อไหร่... “ละไงวะ คบได้ก็เลิกได้ดิ” P says… “ฮัดชิ้ว!” ผมจามตอนที่กำลังเดินกลับจากการซื้อกาแฟเซเว่น การพักผ่อนไม่เพียงพอทำให้สมองของผมค่อนข้างเบลอและหงุดหงิดง่าย “พี่ไหวมั้ยคะ ป่วยรึเปล่า” รุ่นน้องที่ยืนข้างๆ ผมถามขึ้นมา บังเอิญพวกเราเดินเจอกันตอนกำลังจะมาเซเว่น ก็เลยเดินมาด้วยกัน แต่ถามว่าผมจำเธอได้ไหม... ผมจำชื่อเธอไม่ได้หรอกแต่ก็พอจะจำหน้าได้อยู่ “ไม่ไหวแต่ต้องไหวครับ” ผมถอนหายใจแล้วยกกาแฟขึ้นมาดื่มด้วยท่าทางเหนื่อยๆ วันนี้ผมอยู่เวร ER และยุ่งทั้งวัน นอนไม่พอมาเป็นอาทิตย์ รู้สึกล้า ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อผู้หญิงข้างๆ เอื้อมมือมาแตะหน้าผาก “ตัวก็ไม่ร้อน ไม่ป่วยหรอกเนอะ” “แค่นอนไม่พอครับ” ผมตอบสั้นๆ เอามือแตะหน้าผากจะรู้ได้ไงว่ามีไข้รึเปล่า เครื่องไม้เครื่องมือในโรงพยาบาลสำหรับวัดไข้ก็มีเยอะแยะ ผมกวาดสายตามองคนข้างๆ เธอหน้าตาค่อนข้างจะดี ตัวสูงผอมสวมแว่น ผิวพรรณสะอาดสะอ้าน ยิ้มหวานพร้อมท่าทางห่วงใย... หน้าตาก็ดูฉลาด ไม่น่าพลาดเอามือมาวัดไข้เลย “แล้วนี่ไปเข้าเวรต่อเหรอคะ?” “เดี๋ยวสักพักก็ออกแล้ว ผมจะกลับไปนอน” “กลับไปนอนแล้วกินกาแฟเนี่ยเหรอ?” “ยังไงก็หลับ” ตอนนี้คาเฟอีนไม่มีผลต่อผมแล้ว “อ๋อๆ ว่าจะถามพี่สักหน่อย มีแต่คนบอกว่าพี่เก่ง” น้องเอ่ยขึ้นมาพร้อมทำหน้าอยากรู้อยากเห็น “ช่วงนี้เกล้ากำลังหัดเย็บแผลอยู่ แต่เหมือนจะไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่อยากให้พี่ช่วยดู” ผมเงียบไปนิดนึงก่อนจะถอนหายใจแล้วมองหน้าน้องที่จ้องผมด้วยความหวัง “น้องมีอาจารย์ไหม” “มีค่ะ” “ครับ งั้นไปถามอาจารย์ครับ” [1]

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more