วุ่นวายนักจู่ๆมีพ่อเป็นซุปตาร์

...วุ่นวายนักจู่ๆ มีพ่อเป็นซุปตาร์... บทที่2.

และความสนิทสนมผ่านความใกล้ชิดก็ทำให้ฉันอดใจเต้นไม่ได้ ฉันไม่ได้คิดมากเกินไปนะ แม่ไม่เคยบอกอะไรเรื่อง ‘พ่อ’ ไม่มีรูปถ่าย ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับชายที่ให้กำเนิดฉันเลย

ฉันเม้มปาก รับถ่านที่สายใจส่งให้ ยัดใส่ช่องและกดเปิดกล้องถ่ายวีดีโอนั่นทันที สัญญาณสีเขียว แสดงว่ากล้องไม่เสียและน่าจะใช้งานได้

ฉันกดรีเพลย์ดูรายการเก่าๆ ในกล้อง

แต่แล้วฉันก็ต้องตกใจมากขึ้นเมื่อ...

“ผมให้เธอเลือกลดา เธอจะไปกับผม หรือจะขังตัวเองอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต”

เป็นวีดีโอที่ค้างอยู่ในเครื่องวีดีโอที่มีแม่กับผู้ชายในรูปเป็นตัวแสดง

“ใครอะพี่เอล?” มีเสียถามดังจากด้านข้าง ฉันมัวแต่สนใจฟังและดู เลยไม่ได้ตอบอะไร

“คุณก็รู้นี่ ลดาทิ้งที่นี่ไม่ได้”

แม่ฉันตอบเสียงเครือ ฉันรู้แม่รักบ้านหลังนี้ รักที่นี่มากแค่ไหน

“งั้นผมจะไปเอง...ขอโทษนะลดา ผมจมปลักอยู่ที่นี่ไม่ได้”

ผู้ชายคนนั้นตอบ แม่ไม่ได้ตอบอะไร น้ำตาแม่ไหลเป็นทาง พร้อมกับเสียงชายผู้นั้นเดินจากไป ความรวดร้าวของแม่ฉันรับรู้เต็มอก แม่ไม่ใช่คนชอบพูด แต่แววตาแม่บอกทุกอย่าง

ฉันเกือบจะกดปิดแล้วล่ะ ฉันรู้สึกหดหู่ เขาเป็นใครก็ช่าง ฉันชักไม่ชอบหน้าเขาแล้ว เขาทำให้แม่ฉันเสียน้ำตา

แต่... “ดีแล้วล่ะที่ลดาไม่ได้บอกคุณว่าลดาท้อง”

ฉันตัวแข็งทื่อ แม่พึมพำออกมาแบบนั้น แม่ไม่รู้ว่ากล้องตัวนี้ได้บันทึกสิ่งที่แม่เผลอตัวพูดออกมาไว้ทั้งหมด

ผู้ชายคนนั้นคือพ่อฉัน...งั้นเหรอ?

ซุปตาร์รุ่นเดอะ

แรงกระตุกชายเสื้อทำให้ฉันหลุดออกมาจากภวังค์ ฉันหันไปมอง ชัชนั่นเองที่กระตุกชายเสื้อฉันแรงๆ

“พี่เอล ผมรู้จักผู้ชายคนนี้” ชัชบอกฉันเสียงสั่น สีหน้าพิลึกของเขา ทำให้ฉันยิ่งสับสน

“ผู้ชายคนนี้อยู่แถวนี้เหรอชัช” ฉันบังคับไม่ให้เสียงตัวเองสั่น

ชัชส่ายหน้า “เราก็เคยเห็นเขาค่ะ” เด็กเกือบทุกคนพูดพร้อมกัน

ฉันขมวดคิ้ว “เหรอ” พ่อฉันอยู่ใกล้แค่นี้ มีฉันคนเดียวที่ไม่รู้อะไรเลย

“พาพี่ไปหาได้ไหม” ฉันเค้นเสียงพูด ฉันอยากถามคนคนนั้นคำเดียว หากเขากับฉันอยู่ไม่ไกลกัน

และคำตอบของเด็กๆ ก็ยิ่งทำให้ฉันงง

เด็กทั้งหมดพร้อมใจกันส่ายหน้า

“ทำไมล่ะ”

ชัชตอบเสียงอ่อย “ผมเคยเห็น แต่ไม่รู้ว่าลุงคนนั้นอยู่ที่ไหนอะพี่เอล”

“อ้อ...เห็นที่ไหนล่ะ” ฉันถาม แอบผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยฉันก็น่าจะมีเวลาทำใจกับการเผชิญหน้ากับผู้ชายที่เป็น ‘พ่อ’ ฉัน

ชัชชี้มือเข้าไปในบ้าน “เขาเคยมาที่นี่เหรอ?” ฉันถามเสียงหลง ฉันไปอยู่ที่ไหนตอนที่เขามา แล้วทำไมฉันถึงคลาดกับชายผู้นั้นล่ะ

“เปล่า” พอชัชตอบ ฉันถึงกับยกมือเกาหลังท้ายทอย

“ยังไงชัช สายใจ หมายความว่าไงพี่เอลงง”

“ผมจะอธิบายให้พี่เอลเข้าใจยังไงดีครับ พวกเราทุกคนเคยเห็นผู้ชายในกล้อง ในทีวี”

ฉันเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง “ในทีวี”

“ครับพี่เอล ผู้ชายคนนี้เป็นดาราครับ”

เอาล่ะสิ ฉันยิ้มกร่อยๆ บางทีเด็กๆ คงจำผิด คนเดี๋ยวนี้หน้าโหลจะตาย

“พวกหนูไม่ได้โกหกนะพี่เอล ลุงคนนี้อยู่ในทีวีจริงๆ ค่ะ”

“จ้ะๆ” ฉันรับคำ ตัดความสนใจ เป็นไปไม่ได้หรอก ผู้ชายที่เป็นพ่อฉัน คงไม่ใช่คนดังคนนั้น “เอาล่ะ รีบๆ ถอนหญ้า เก็บใบไม้แห้ง เสร็จงานพี่จะเปิดทีวีให้ดู”

เด็กๆ มองหน้ากัน ไม่มีใครแย้งคำพูดฉัน พวกเขาแยกย้ายไปทำงานของตัวเอง ฉันรวบรวมกระดาษ แต่แอบเก็บกล้องไว้ แล้วก็นำลังกระดาษนั่นขึ้นไปเก็บไว้ที่เดิม

ขายกระดาษและขวดเปล่าได้เศษสตางค์ไม่ถึงสองร้อย ฉันหย่อนลงไปในกระปุกที่แม่เก็บไว้จ่ายค่าน้ำค่าไฟ แล้วก็ตัดสินใจเปิดทีวีให้เด็กๆ ดูตามสัญญา

ฉันเดินเลยกลับเข้าไปในครัว ควานหาน้ำเย็นๆ ขึ้นมาดื่มกลั้วคอ พร้อมกับคิดหาทางง้างความลับเรื่องพ่อ จากแม่ให้ได้

“พี่เอลๆ มาดูนี่ก่อนค่ะ”

เสียงเด็กเรียกชื่อฉันดังลั่น ชัชวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาในครัว และออกแรงรั้งแขนฉันแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน

“อะไรกัน จะให้พี่ไปไหน” ฉันขืนตัวไว้แต่สู้แรงเด็กสิบขวบเพศชายไม่ไหว

ฉันเลยเดินลากขาตามไป และสิ่งที่ฉันเห็น ทำให้ฉันยืนตาค้าง

ผู้ชายในกล้องกับผู้ชายในทีวีคือคนเดียวกัน ผู้ชายคนนั้นกับผู้ชายในกล้องเหมือนกันเหมือนโขกออกมาจากเบ้าเดียวกันเลย เขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย หากเทียบกับแม่ของฉันที่โทรมลงเพราะการทำงานหนักและปัญหามากมายรุมเร้า เขาเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด มีเพียงอายุที่เพิ่มขึ้น และเขาเป็นดารา เหมือนที่เด็กๆ พยายามบอกฉัน

ขาฉันอ่อนยวบ นั่งจ้องชายผู้นั้นตาไม่กะพริบ

“สายใจบอกพี่เอลแล้วไงคะ”

ฉันไม่ชอบดูทีวี ฉันชอบอ่านหนังสือมากกว่า ท่าทางแม่โล่งอก ทุกครั้งที่แม่เปิดทีวีให้เด็กๆ ดู ฉันก็มักจะเลี่ยงไปอ่านหนังสือในห้อง ฉันรู้แล้วล่ะทำไมแม่กังวล และพยายามกันฉันให้ห่างจากจอทีวี

ความลับของแม่ซ่อนอยู่ตรงนี้เอง

“พี่เอลสวยเหมือนลุงนี่เอง”

คงจะจริง ฉันหน้าคมและผิวขาว แม่ฉันผิวคล้ำ ตอนแรกฉันคิดว่าเป็นเพราะแม่ทำงานหนัก แม่เลยคล้ำลง เปล่าเลย ฉันได้ยีนเด่นจากชายผู้นี้มา ผิวของฉันถึงขาวจั๊วะ ฉันสูงกว่าแม่มากกว่าหนึ่งคืบ และนี่เป็นยีนอีกตัวที่ฉันถ่ายทอดมาจากชายผู้นั้น ฉันถอนใจแรงๆ ฉันยังไม่แน่ใจนัก ฉันอาจจะเข้าใจผิด แต่ฉันก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะถามแม่ตรงๆ

ฉันคงต้องค้นหาความจริงด้วยตัวเอง

ฉันไม่มีโทรศัพท์ใช้ มันเป็นของใช้ฟุ่มเฟือย เวลานี้ฉันเริ่มเสียใจ หากฉันมีโทรศัพท์ตอนนี้ วันนี้ฉันอาจรู้ความจริง ด้วยการถามผู้ชายคนนั้นตรงๆ

“เรื่องนี้ตองเป็นความลับนะ รอให้พี่เจอผู้ชายคนนั้นก่อน ห้ามใครปริปากบอกแม่เด็ดขาด”

คงต้องคิดทบทวนหลายรอบ ฉันไม่รู้ว่าควรทำอะไรก่อนหรือหลัง ฉันอยากรู้ความจริง พอๆ กับการฝังกลบสิ่งที่ฉันเพิ่งรู้วันนี้ลงไปให้ลึกที่สุด แม่คือคนที่รักและหวังดีกับฉันที่สุด ส่วนผู้ชายคนนั้น ต่อให้เขาเป็นผู้ให้กำเนิด แต่ไม่มีความสำคัญกับฉันเลย หากเทียบช่วงเวลาที่ฉันโตมาโดยไม่มีเขา

แม่กลับมาตอนเย็น เย็นมาก เลยเวลามื้อเย็นไปหลายชั่วโมง สีหน้าแม่เคร่งเครียด นั่นหมายความว่าสิ่งที่แม่ออกไปควานหาไม่สำเร็จ เศรษฐกิจแบบนี้ คนใจบุญมีน้อยลง ไม่ใช่เพราะเขาเห็นแก่ตัวหรอกนะ แต่เพราะพวกเขาก็ต้องประหยัด การทำบุญคือการทำแบบที่ตนเองไม่กระทบกระเทือน ไม่อย่างนั้นบุญที่ได้ก็สูญเปล่า เมื่อต้องแบกรับความลำบากใจไว้ด้วย

“แม่เหนื่อยไหมจ๊ะ” ฉันรินน้ำเย็นใส่แก้ว เดินตรงมายื่นให้แม่

แม่รับแก้วน้ำไปดื่ม แต่ไม่ยอมตอบ เสียงถอนใจของแม่ทำให้ฉันไม่อยากปริปากถาม

เด็กคนอื่นๆ ก็คงรู้สึกเหมือนฉัน ไม่มีใครปริปากออกมาสักคน

“หิวกันหรือยังเด็กๆ” ฉันรู้ว่าแม่ฝืนยิ้ม ความห่วงใยในน้ำเสียงนั่นคือความรู้สึกจากใจของแม่

สายใจพยักหน้า ชัชไล่ต้อนเด็กเล็กกว่าให้ไปจัดการอาบน้ำล้างตัว “ไปเอล ไปช่วยแม่ทำกับข้าวกันเถอะ”

ฉันเดินตามแม่ไม่ได้พูดอะไร แม่กลับมามือเปล่า ไม่เหมือนกับทุกครั้ง ทั้งที่เป็นวันสิ้นเดือนแล้วแท้ๆ

“มูลนิธิไม่จ่ายเงินให้แม่เหรอคะ” ฉันกระซิบถาม

“อืม...เขาขอเลื่อนออกไปอีกหนึ่งอาทิตย์” แม่ตอบก่อนจะเดินไปค้นหาผักสดในตู้เย็น มื้อนี้คงเป็นผัดผักอีกเหมือนเดิม แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรกินเลย ฉันเดินเลยไปที่ถังข้าวสาร ฉันมีหน้าที่หุงข้าว ฉันถอนใจแรงๆ ตอนที่ตักข้าวสารในถังใส่หมอหุงข้าว ฉันโตแล้ว และหน้าที่นี้ฉันทำมาตั้งแต่สิบขวบ ปริมาณข้าวสารในถัง อยู่ไม่ถึงอาทิตย์หนึ่งแน่ๆ

เหมือนแม่จะรู้ความคิดฉัน “ไม่ต้องห่วงหรอกเอล แม่ไม่มีทางให้พวกลูกๆ อด”

นี่ไงใจแม่ฉัน แม่คือแม่ แม่ที่รักลูก ความคิดของฉันเลยไม่เคยมีเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น มีแค่แม่ก็พอแล้วล่ะ สำหรับฉัน