วุ่นวายนักจู่ๆมีพ่อเป็นซุปตาร์

...วุ่นวายนักจู่ๆ มีพ่อเป็นซุปตาร์... บทที่8.

“มันเหนื่อยนะเอล”

“เอลไม่กลัวเหนื่อย แม่สิเหนื่อยกว่าเอลอีก”

“เอลไม่อายเหรอลูก” แม่ถามฉัน แม่แคร์ความรู้สึกฉันมากว่าสิ่งอื่น

“อายอะไรแม่ ทำมาหากินนะแม่ เอลไม่คิดว่ามีอะไรต้องอาย”

“อีกหน่อยเอลต้องเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว เพื่อนๆ จะดูถูกเอานะ” แม่ติงเพราะหวังดีฉันรู้

“เอลคงไม่คบเพื่อนแบบนั้นหรอกแม่...เจ้าพวกนั้นจะได้ไม่ต้องอดยาก พรุ่งนี้เงินเดือนค่าพาร์ทไทม์เอลก็ออกแล้ว รวมกับที่ถูกล็อตลี่นี่ น่าจะพอเป็นทุน แม่คิดดีกว่าแม่กับเอลจะเอาอะไรไปขายดี”

ฉันยิ้มประจบ พรุ่งนี้ฉันจะรับเงินก้อนอีกก้อนเดียว แล้วฉันจะถอนตัว

บางทีเรื่องบางเรื่องฉันก็ไม่ควรเร่ง แม่ไม่คิดปิดฉันจนฉันตายหรอก สักวันแม่ก็คงบอกฉัน ฉันคิดว่าแม่มีเหตุผลมากพอที่จะปิดบังฉันเรื่องพ่อ ฉันรู้แล้วนี่ฉันไม่ใช่เด็กไม่มีพ่อ ฉันมีพ่อ แค่ยังไม่ถึงเวลาเปิดเผย ฉันแค่ดันทะลึ่งไปรู้เอาก่อนเวลา...

.เป็นพ่อฉันแล้วไง?

ฉันกับแม่ปรึกษากันทั้งคืน บทสรุปคือการทำน้ำพริกผักต้ม โครงการพันล้านที่ฉันตั้งใจทุ่มสุดตัว ช่วงนี้เด็กๆ ว่างด้วย คงช่วยได้เยอะ การหาทุนสำรองไว้สำหรับช่วงที่รายจ่ายตึงมือ หากได้รับการช่วยเหลือจากรัฐบาลน้อยลง จากนี้ไปเด็กที่แม่อุปถัมถ์ทุกคนจะไม่มีทางลำบาก

รสมือแม่ดีเสียด้วย มีฉันเป็นหัวแรงอีกคน มีหรือจะไม่มีลูกค้า ฉันรู้ตัวดีว่าตัวเองมีดีแค่ไหน ฉันน่ะหน้าตาดีตั้งแต่เกิด ฉันมีดีแต่ไม่เคยคิดจะใช้

ฉันโบกมือให้ชัชกับสายใจเดินออกมาหน้าปากซอย ขึ้นรถประจำทางคันแรกที่จอดตรงป้าย พร้อมกับความฮึกเหิมในใจที่กำลังแล่นพล่าน

เหมือนเดิมทุกวัน บรรยากาศน่าเบื่อ มีคนมากมายมุ่งตรงมายังสถานที่แห่งนี้ เพื่ออะไรบางอย่าง คนเหล่านั้นพกความมั่นใจมาเต็มร้อย มีความฝัน ความหวังเปี่ยมล้นหัวใจ ซึ่งตรงกันข้ามกับฉัน วันนี้ฉันกะจะมาที่นี่วันสุดท้าย ถอนตัวจากความจอมปลอมไร้สาระนี่เสียที ฉันไม่จำเป็นต้องไขว่คว้าอะไรอีกต่อไปแล้ว ชีวิตฉันมีแค่แม่ ก็น่าจะเพียงพอ

คนคนนั้น ก็ช่างหัวเขาเถอะ

ในเมื่ออดีตเขาไม่รู้ว่าฉันมีตัวตน ปัจจุบันก็ไม่จำเป็นต้องรู้ สักวันหนึ่งแม่คงบอกเหตุผลที่ปิดบังความจริงกับฉันเอง ฉันรักแม่ และเชื่อมั่นในความรักที่แม่มีให้ฉัน ดังนั้น ‘คนนอก’ อย่างเขาไม่มีความจำเป็นในชีวิตฉันอีกต่อไป ฉันโตมาแบบไม่เคยมีบิดา จะไม่มีไปตลอดชีวิตก็ยังได้ ฉันควรแคร์แค่แม่ และไม่ควรทำให้ท่านทุกข์ใจ

ฉันเดินเชิดหน้าเข้าไปด้านใน ไปรวมกลุ่มกับผู้ประกวดคนอื่น ฉันนั่งนิ่งๆ พยายามไม่สนใจคนอื่น ในเมื่อฉันไม่ได้ต้องการถ้วยรางวัลเหมือนที่ตั้งใจไว้ตอนแรก ฉันก็ควรไปจากที่นี่

แม่พูดถูก วงการมายาหาคนจริงใจด้วยยาก ทุกคนสวมหน้ากาก เสแสร้งใส่กันจนน่ารำคาญ

“นี่เธอ เธอมีคนรู้จักเป็นคณะกรรมการเหรอ?”

ใครบางคนสะกิดสีข้างฉัน ฉันหันไปมอง เธอเป็นผู้ร่วมประกวดหน้าตาดีคนหนึ่งซึ่งฉันไม่ได้ใส่ใจนัก ฉันส่ายหน้าหลังประมวลคำถามจากอีกฝ่ายจนแน่ใจ ฉันไม่มีคนรู้จัก หรือญาติสนิทคนไหนทำงานที่นี่หรอก

“ไม่จริงมั้ง ใครๆ ก็รู้ว่าเธอน่ะ ‘เด็กเส้น’” แววตาท่าทางดูแคลนแบบปิดไม่มิด ฉันเม้มปาก ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าไปเอาข้อมูลผิดๆ มาจากไหน แต่ช่างเถอะ ฉันตั้งใจมาที่นี่ครั้งสุดท้ายแล้วนี่ ใครจะเข้าใจผิดยังไง ฉันจำเป็นต้องสนใจด้วยเหรอ

ฉันไหวไหล่ “เอาที่สะดวกเลยนะ ฉันไงก็ได้”

“เชอะ” หล่อนสะบัดหน้าใส่ฉัน หันไปซุบซิบกับคนข้างตัวต่อหน้าต่อตา ฉันสูดลมหายใจลึกๆ พยายามข่มอารมณ์สุดฤทธิ์ ฉันจะไม่ก่อเรื่องให้ตัวเองตกเป็นเป้าสายตา ฉันไม่ใช่คนที่ต้องการให้แสงส่องลงมาตรงหน้าตัวเองนี่ วงการนี้ไม่เหมาะกับฉันตั้งแต่แรก

“เอลๆ ตามเจ้มานี่หน่อยสิ” เจ้อี๊ด โมเดลลิ่งที่ร่วมส่งเด็กเข้าประกวด และเป็นคนดูแลฉันตั้งแต่เมื่อวันก่อน เดินเข้ามาสะกิด และพยายามพาฉันออกไปจากจุดนั้น

“มีอะไรเหรอเปล่าคะ?” ฉันขืนตัวไว้ ถามหาคำตอบ

“มาเถอะน่า เจ้จะพาไปรู้จักใครบางคน” เจ้อี๊ดคะยั้นคะยอ

แม่สาวคนเดิมหันมามองฉันพร้อมกับคนอื่นๆ อีกหลายคน แววตาเหยียดๆ นั่นทำให้ต่อมโมโหฉันพุ่งสูงปรี๊ด

“เอลขอไม่ไปนะคะเจ้” ฉันปฏิเสธแบบไม่ย้อนคิดเลย

“ไปเถอะ เจ้ไม่พาเอลไปขายหรอก ไปเถอะนะ” เสียงของเจ้ลดลงเกินครึ่ง เมื่อคนรอบตัวฉันหันมาสนใจเกือบทุกคน

“ไม่ดีกว่าค่ะ เอลขออยู่ตรงนี้ดีกว่า เอลขยับตอนนี้เป็นขี้ปากแม่พวกนั่นแน่ๆ”

คนจ้องจะนินทามีอยู่รอบตัว หากฉันปลีกตัวไปตอนนี้ สิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นสันนิษฐานก็คงกลายเป็นเรื่องจริง

“สนใจทำไมล่ะ ไปกับเจ้เถอะ เชื่อเจ้ มันดีกับเอลแน่ๆ”

“ไม่ค่ะ เอลไม่ไป เอลจะถอนตัวแล้ว รับค่าตัวครั้งนี้ เอลคงไม่มาอีก” ฉันตัดสินใจบอกเจ้อี๊ดตรงๆ ท่าทางเจ้ตกใจ เจ้หันไปชำเลืองมองใครบางคน เมื่อฉันมองตามสายตาเจ้ไป ฉันถึงกับน็อตหลุด

‘พ่อแล้วไงฟ่ะ’

ฉันคิดแบบนั้นจริงๆ หากชายผู้นั้นเป็นพ่อผู้ที่ทำให้ฉันกำเนิดมาบนโลกใบนี้ เขามีความผิดติดตัวที่ฉันคงให้อภัยเขาง่ายๆ ไม่ได้ แม่ฉันลำบากเลี้ยงดูฉันมาเพียงลำพัง เหนื่อยสายตัวแทบขาด ในขณะที่เขาเริงร่าอยู่ท่ามกลางชื่อเสียงและเงินทอง ฉันเม้มปาก ก้มหน้าลง กำมือแน่น

“มีผู้ใหญ่อยากเจอเอลน่ะ ไปกับเจ้แปบเดียวเอง” เจ้อี๊ดพยายามกล่อมฉันอีกครั้ง

“อย่าดีกว่าค่ะ เสียเวลาเปล่า เอลจะถอนตัวแล้ว เจ้พาเด็กคนอื่นไปพบเขาเถอะค่ะ”

ฉันบอกปัด...ยืนกรานคำตอบเดิม

“น่าเกลียดตายเลย ท่านเจาะจงว่าอยากเจอเอลนี่”

เหมือนชนวดระเบิดถูกไฟฟ้าแรงสูงจนเกิดประกาย ไฟลามเลียชนวนเข้าใกล้จุดระเบิด หัวใจฉันเต้นถี่ๆ จนทรวงอกกระเพื่อม ฉันรีบสูดลมหายใจ ฉันจะปล่อยให้ชายผู้นั้นกังขาไปจนวันตาย ความพยายามในการตามหาผู้ให้กำเนิดฉันมันช่างไร้สาระสิ้นดี

“เอลไม่อยากเจอเขาค่ะ” ตอนที่ตอบเจ้อี๊ด ฉันหันไปมองเขาตรงๆ แววตาของฉันคงน่าตกใจ ฉันเห็นเขาผงะ สีหน้าซีดลงจนคนอยู่ไกลอย่างฉันยังเห็น

.อวดดีเพราะฉันมีดีจะอวด

ในเมื่อฉันยืนกรานกระต่ายขาเดียว เจ้อี๊ดเลยยอมถอย เนื่องจากคนรอบตัวฉันหันมาจับตามอง มันคงเป็นการน่าเกลียดจริงๆ หากผู้ประกวดในกลุ่มจะปลีกตัวไปพบเจ้าของโครงการนี้ มันเหมือนการประกวดครั้งนี้ไม่มีความโปร่งใสตั้งแต่แรก

ฉันถอนใจ ข่มอารมณ์ที่คุโชนในใจให้ลดลง

ฉันเหยียดยิ้ม เพิ่งรู้สึกสมเพชตัวเองครั้งแรก ฉันตะเกียกตะกายมาไกลเพื่อตามหาความจริงบางอย่าง ความจริงที่น่ารังเกียจ รังเกียจจนฉันไม่อยากเข้าใกล้

มีใครบางคนเดินมาสมทบกับผู้ชายคนนั้น สายตาของเขาที่พุ่งตรงมายังฉันชวนขนลุกพิลึก ฉันสลัดความกังวลทิ้ง คนเหล่านั้นไม่มีคุณค่าให้ฉันสนใจอีกต่อไปแล้ว

“อะไรนะ ยัยนั่นปฏิเสธพี่” อิริคโวย หันไปจ้องตัวต้นเหตุที่ทำให้พี่ชายไม่สบายใจตรงๆ

“เธออาจจะตกใจ”

“ตกใจกะผีอะไรพี่ อย่างยัยนั่นต่อให้เจอผี สีหน้าก็คงไม่เปลี่ยนหรอก” ไม่รู้อะไรดลใจ อิริคมั่นใจเด็กสาวคนนั้นจิตใจเข้มแข็งกว่าคนอื่นๆ

“เธออาจจะไม่ชอบวิธีนี้” อิริคกลอกตามองบน

พี่ชายที่เข้มแข็งในสายตาเขามาตลอดสิบปี กลายเป็นคนอ่อนแอเพียงเพราะรู้สึกสับสน และไม่แน่ใจว่าเด็กสาวผู้นั้นใช่ ‘สายเลือด’ ตัวเองหรือเปล่า แค่นั้นเหรอ

“ผมจัดการเอง” เสียงแข็งๆ แววตากระด้างของน้องชายทำให้เดวิดรู้ตัว เขาถอนใจแรงๆ

“อย่าบีบบังคับเธอนักล่ะ” หนุ่มใหญ่เตือน หากเด็กสาวผู้นั้นเป็น ‘บุตรสาว’ ของเขาจริง ระยะเวลาที่อยู่ร่วมกันกับลดา คงสืบต่อนิสัยส่วนใหญ่ของหญิงผู้นั้นมาไม่น้อย ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ ลดาดื้อด้านขนาดไหน กระบรวนการใจแข็งคงไม่มีใครเกิน หญิงเดียวที่เขาไม่เคยลืมเธอได้หมดใจสักที

“แค่เด็ก” อิริคปรามาส