รักใส ๆ ของนายรุ่นน้อง

กระดังงาลนไฟ

คำว่ากระดังงาลนไฟสำหรับมินตราแล้วมันช่างเหมาะกับเธอเสียเหลือเกิน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหนถึงเธอจะเคยแต่งงานมาแล้วแต่ความสวยความสาวนั้นมันไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย ม่ายสาวพราวเสน่ห์อย่างเธอ มีหนุ่มๆ เข้ามาขายขนมจีบไม่เว้นว่างในแต่ละวัน แต่เธอกลับไม่เคยใส่ใจ และสนใจผู้ชายเหล่านั้นเลย..

มินตราเก็บเงินทั้งหมดที่มีทุบรั้วหน้าบ้าน แล้วเปิดเป็นร้านกาแฟเล็กๆ การกระทำของเธอทุกอย่าง อยู่ภายใต้สายตาของชายหนุ่มรุ่นน้องตลอดเวลา..

เข็มทิศแอบซุ่มดูอยู่นานเขาสงสัยว่าทำไมมินตราถึงได้ทำอะไรคนเดียวตลอด สามีของเธอหายไปไหนหรือว่าจะเลิกกันแล้ว เพราะเขาได้ยินคนแถวนี้ต่างลือกันให้แซดว่าเธอโดนผัวทิ้งอย่างโน้นอย่างนี้บ้างต่างๆ นานา แต่เขาก็ยังไม่อยากเดาสุ่มสี่สุ่มห้าเพราะถ้าหากสิ่งที่เขาเดานั้นมันไม่เป็นความจริงคนที่เจ็บก็คือตัวของเขาเอง

ในระหว่างที่มินตรากำลังขะมักเขม้นอยู่กับการจัดร้าน เธอเลื่อนโต๊ะเก้าอี้ไปยังมุมนั้นมุมนี้เพียงลำพัง ทำให้เข็มทิศ ที่แอบดูอยู่นั้นอดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วยเธอ..

“เอาไว้มุมไหน” เขาพูดพร้อมกับดึงเก้าอี้ออกจากมือของมินตรา ทำให้เธอทำหน้างงๆ กับชายหนุ่มตรงหน้า เธอไม่เจอเขามานานมากแล้ว ไม่คิดเลยว่าเข็มทิศโตขึ้นจะเป็นหนุ่มหล่อและดูดีขนาดนี้ แต่เธอก็ยังเก็บอาการนั้นเอาไว้ เพราะว่ามีเรื่องราวหลายอย่างที่ผ่านมา ทำให้เธอไม่อยากข้องแวะ หรือเกี่ยวข้องกับชายหนุ่มคนนี้

“ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวมินทำเองขอบใจนายมากนะเข็มทิศ” เธอยังใช้คำพูดที่แทนตัวเองว่ามิน และแทนเขาว่านายเหมือนดังแต่ก่อนที่เคยพูดกัน แม้ระยะเวลาจะผ่านไปนานมากแค่ไหน ความสัมพันธ์ที่มีเส้นบางๆ กั้นไว้ มันก็อดที่จะคุ้นเคยแบบเดิมไม่ได้..

“อยู่เฉยๆ อย่าดื้อแค่บอกมาว่าจะวางไว้ตรงไหนจบนะ!” เข็มทิศพูดเองเออเองทั้งหมดแกมบังคับเธอ..หรือจะพูดง่ายๆ ก็คือเขากำลังมัดมือชกจนทำให้มินตราไม่กล้าปฏิเสธความช่วยเหลือจากเขา..

“ขอบใจนะถ้าอย่างนั้นเอาวางไว้มุมนี้ตรงนี้ก็แล้วกัน”

“มุมนี้ดีกว่าเหมาะกว่าตั้งเยอะ” เข็มทิศไม่พูดเปล่าแต่จัดแจงเองทั้งหมด จนมินตราถึงกับงง แล้วเขาจะถามความคิดเห็นของเธอทำไม สรุปใครเป็นเจ้าของร้านกันแน่ เขาเล่นจัดมุมตามใจชอบโดยที่ความคิดเห็นของเธอไม่มีผลเลยสักนิด..

“โต๊ะนี้เอาวางไว้มุมขวาของร้าน ส่วนโต๊ะกลมนั่น เอาวางไว้ตรงกลางตรงนี้!” มินตราพูดออกมาเสียงดังพร้อมกับชี้ไม้ชี้มือบอกเขา จนเข็มทิศอดที่จะฉีกยิ้มไม่ได้ กับสิ่งที่สาวรุ่นพี่เผลอลืมตัวแสดงกิริยาแบบนั้นออกมา ซึ่งเธอน่ารักมากสำหรับเขา.

“อมยิ้มทำไม..เสร็จแล้วก็รีบกลับบ้านไปเลย เดี๋ยวแม่นายก็มาว่าฉันอีก! "

“แม่ว่า..แล้วแม่ผมไปว่าอะไรคุณเหรอ คุณมินตรา”

“เปล่ามินหมายถึงเข็มทิศหายไปไหนนานๆ แม่จะตามหาแล้วก็เป็นห่วงเอานะ”

หึหึ..เสียงหัวเราะในลำคอของเข็มทิศดังขึ้น เธอพูดอย่างกับเขาอายุเจ็ดขวบแม่ถึงจะได้เป็นห่วงเวลาเขาหายออกไปไหนนานๆ

“โกหกไม่เนียนไปเรียนมาใหม่ ไหนดูหน้าของคนโกหกหน่อยซิ” เขาไม่พูดเปล่าแต่เอามือทั้งสองข้างกุมไปที่ใบหน้าของสาวรุ่นพี่ ก่อนจะเอามือเชยปลายคางเธอขึ้นมา ทำให้ทั้งสองสบตากันเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่รู้จักกันมา

ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดมินตราก้มหน้ามองต่ำลงพื้น แล้วรีบเบือนหน้าหนีหลบสายตาคมของชายหนุ่มแล้วหันไปทางอื่น

“เสร็จแล้วนายก็กลับบ้านไปสิ ฉันจะเข้าบ้านแล้ว” เธอพูดพร้อมกับรีบเดินออกไปจากตรงนั้น เพราะยิ่งเธออยู่ใกล้เขาเธอยิ่งรู้สึกแปลก ทำไมหัวใจของเธอถึงเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เด็กคนนี้ไม่ใช่สเปคของเธอ และมันไม่มีทางเป็นไปได้

“เย็นนี้จะมากินข้าวด้วย ถ้าไม่เปิดประตูให้ก็จะปีนรั้วข้ามเอา” เขาพูดออกมาสียงดัง ก่อนจะเดินออกไปแม้ว่ามินตราจะเดินเข้าบ้านไปแล้ว ก็พอได้ยินชัดเจนกับเสียงที่เขาตะโกนดังมา..

หลายวันก่อนมารดาของเข็มทิศเดินผ่านหน้าบ้านของมินตรา ขณะที่เธอยืนอยู่หญิงวัยกลางคนก็เดินมาต่อว่าเธอโดยไม่มีสาเหตุ นางกล่าวหาว่ามินตราชอบมาอ่อยลูกชายอย่างโน้นอย่างนี้ แถมยังมาว่าเธออยากได้ลูกชายเขาเสียจนตัวสั่น.

บางครั้งเธอก็คิดอยากจะประชดด้วยการเอาเข็มทิศมาเป็นแฟนให้รู้แล้วรู้รอดไป การเป็นคนเรียบร้อยไม่โต้ตอบกลับไป บางครั้งในสังคมแบบนี้มันก็อยู่ยาก..

มินตราไม่รู้ว่าเข็มทิศพูดจริงหรือพูดเล่น ที่เขาจะมาทานข้าวกับเธอเย็นนี้ แต่เธอก็ทำอาหาร 2-3 อย่างไว้เผื่อเขาด้วยหากเขาไม่มาเธอก็แค่เก็บใส่ตู้เย็นไว้อุ่นกินพรุ่งนี้ตอนเช้า.

หญิงสาวจัดอาหารขึ้นโต๊ะเรียบร้อย แต่ก็ไม่เห็นเข็มทิศมาสักที ก่อนจะก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ ขณะนี้เวลา 18.30 น. แล้ว และมันเลยเวลาอาหารเย็นมาครึ่งชั่วโมง มินตราไม่รีรอตักข้าวใส่จาน ก่อนจะลงมือทานอาหารเย็นไปได้ 2-3 คำ เสียงที่มาก่อนตัวทำให้เธอหยุดและหันไปมอง..

“ทำไมไม่ปิดประตูบ้าน เปิดไว้ทำไม เปิดให้โจรเข้ามาหรือยังไง อยู่คนเดียวหัดระวังตัวบ้างสิ!” เขาต่อว่าเธอเป็นชุด ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลงตรงข้ามกับสาวรุ่นพี่ และเขาก็ไม่รอให้เธอพูดอะไรรีบจัดแจงตักข้าวใส่จานเองแล้วนั่งทานอย่างเอร็ดอร่อย..

ส่วนมินตรายังนั่งนิ่งและมึนงงกับหนุ่มตรงหน้า เขาต่อว่าเธอแล้วก็นั่งกินเอากินเอาไม่พูดอะไรอีกเลยเธอปรับตัวไม่ทันกับอารมณ์ของหนุ่มสาวสมัยนี้เอาเสียเลย และที่เธอเปิดประตูเอาไว้ ก็เขาเป็นคนบอกว่าจะมาทานข้าวเย็นกับเธอ ถ้าไม่เปิดประตูให้ก็จะปีนข้ามรั้วมา สรุปเธอผิดเหรอที่เปิดประตูไว้ให้เขาเข้ามา..

“อ้าว!! มองหน้าผมทำไมหรือว่ามองหน้าผมแล้วมันทำให้คุณอิ่มแทนข้าว” ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย! มินตราได้แต่คิดในใจ ไม่คิดว่าเขาโตมาจะปากร้ายขนาดนี้ หลังจากทานข้าวเสร็จเข็มทิศก็จัดแจงล้างถ้วยล้างชามเอง มินตราพยายามห้ามแล้วแต่เขาก็ไม่ฟัง เธอจึงทำได้เพียงแค่นั่งดูทีวีรอให้เขาล้างจานเสร็จจะได้ไปปิดประตูบ้าน

“ทำไมอยู่บ้านคนเดียว” เขาตั้งคำถามพร้อมกับนั่งลงข้างๆ เธอ เมื่อเขาเข้ามานั่งใกล้เกินไปมินตราก็ขยับออก อย่างน้อยเธอก็อยากเว้นระยะห่างเอาไว้ เพราะมันคงไม่เป็นผลดีต่อตัวเธอและเข็มทิศเอง

“ที่นี่บ้านมิน มินก็อยู่คนเดียวสิ นายกลับไปได้แล้ว! มินจะขึ้นไปนอนง่วงมากเลยตอนนี้ จัดร้านมาทั้งวันเมื่อย” มินตราไม่พูดเปล่าเธอกดรีโมทปิดทีวี ก่อนจะเอื้อมมือไปกดสวิตช์แม้จะดูไร้มารยาท แต่ในยามวิกาลเช่นนี้ชายหญิงก็ไม่ควรอยู่ด้วยกันสองต่อสองในที่ลับตาคน..

“คุณมินตราตอบไม่ตรงคำถาม ผมหมายถึงสามีของคุณไปไหน ทำไมเขาถึงไม่มาดูแลปล่อยให้คุณอยู่บ้านคนเดียวแบบนี้ได้ยังไง”

“มินขอไม่ตอบนะมันเป็นเรื่องส่วนตัว เชิญนายกลับไปได้แล้ว!”

“ถ้าคุณไม่ตอบผมก็จะไม่ไปไหนเอาสิผมจะอยู่ที่นี่กับคุณทั้งคืนเลยก็ได้นะ!” เข็มทิศพูดเสียงแข็งออกมา

“นายจะอยากรู้ไปทำไม กลับไปได้แล้ว!” มินตราเริ่มตวาดเขาเสียงดังขึ้น แต่กระนั้นเขาก็ไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่มินตราพูดออกไป

“แค่คุณตอบผมมามันจะตายหรือยังไง”

“ใช่มันจะตาย! มินหย่ากับเขาไปแล้ว เขานอกใจมินเจตต์ไปมีผู้หญิงอื่นพอใจหรือยัง!” มินตราพูดจบก็ปาดน้ำตาที่ไหลนองแก้มใส พร้อมกับวิ่งขึ้นไปบนห้องทันที ปล่อยให้เข็มทิศยังยืนอึ้ง..เมื่อเห็นน้ำตาของสาวรุ่นพี่ เขาไม่คิดเลยว่าจะเป็นสาเหตุที่กระตุ้นให้เธอรู้สึกเจ็บปวดกับแผลนั่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาได้แต่กล่าวขอโทษเธอเบาๆ ในใจก่อนจะปิดประตูบ้านให้เธออย่างดี

ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนแต่ก็นอนไม่หลับ เขาลุกขึ้นเปิดหน้าต่างมองไปยังห้องของเธอทุกอย่างปกคลุมไปด้วยความมืด เขาไม่อาจรู้ได้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ เธออาจจะกำลังนอนร้องไห้ หรืออาจจะคิดทำอะไรบ้าๆ เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็ไม่รอช้ารีบเปิดประตูออกจากห้องไปทันที