ดวงใจนายภู

2

" พี่ชาติ ไปดูตาเกรียงหน่อยสิ เอาอาละวาดอยู่ เสียงดังลั่นบ้านไปหมดแล้ว "

ลูกน้องในไร่วิ่งกระหืดกระหอบมาเรียกที่บ้านหัวหน้าชาติ

" เออ เดี๋ยวกูจะตามไป ขอบใจมึงมาก "

หัวหน้าคนงานถอนหายใจออกมา แล้วคว้ามอเตอร์ไซดูคู่ใจขี่ออกไปที่บ้านคนงานที่ปลูกติดกันตรงท้ายไร่

" อีเจี้ยบ มึงหนีกูทำไม กูเลือกมึง ทำไมมึงไม่เลือกกู "

เสียงโวยวายของตาเกรียงวัยสี่สิบปี อาละวาดออกมา เพราะแฟนสาวที่เคยอยู่ด้วยกลับทิ้งไป

หัวหน้าคนงานเปิดประตูสังกะสีเข้าไป ก่อนจะเห็นตาเกรียงนอนเมาอยู่กลางบ้าน มีมุ้งพันเอาไว้ลวกๆที่มุมห้อง พร้อมกับกองเสื้อผ้าและกระติกน้ำ ที่กระจัดกระจายทั่วห้อง

" ปล่อยให้มันเมาให้เต็มที่ พรุ่งนี้มันสร่าง กูจะไล่มันออกเอง "

ดอกแก้วเอาเงินที่หามาได้ ออกมานับ วันนี้ทั้งวันเธอมีรายได้มากกว่า 500บาท เอาไว้ปิดเทอมนี้ เธอจะกลับไปหาพ่อสักหน่อย คิดถึงพ่อ ไม่ได้เจอกันมานานแล้ว

หญิงสาวหลายคน เข้ามาพัวพันในชีวิตของพ่อ พ่อผู้ยากจน ขี้เหล้า แต่ก็ยังเจ้าชู้เหลือเกิน ตั้งแต่จำความได้ ดอกแก้วก็ไม่รู้ว่าเธอมีน้ามาแล้วกี่คน พ่อจะพาเธอกระเตงไปด้วยทุกที่ หอบหิ้วไปทุกที่ที่มีงาน และพ่อก็จะมีผู้หญิงหน้าใหม่มาร่วมบ้านเสมอ

ทุกคืนเธอจะตื่นมาฟังเสียงร้องของผู้หญิงของพ่อเสมอ แม้จะมีผ้ามุ้งกันเวลานอน แต่พ่อก็ยังส่งเสียงน่าเกลียดออกมาทุกคืน ดอกแก้วในวัยเด็กไม่เข้าใจว่า ในเมื่อร้องโหยหวนขนาดนั้น แล้วจะทำกันไปทำไม

พอเริ่มโตเป็นสาว ดอกแก้วก็ถูกพ่อพามาทิ้งไว้ที่หอพักเด็กหญิงในเมือง ก่อนจะส่งเงินมาให้ทุกเดือนเป็นค่าใช้จ่าย ดอกแก้วรู้ว่าพ่อหาเงินมาอย่างยากลำบาก เธอจึงรับจ้างตั้งแต่ยังไม่จบมอสาม จนมาถึงตอนนี้ เธอก็ใช้ชีวิตตัวคนเดียวมาตลอด เด็กสาวไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากครอบครัว เธอมีแค่ตัวเอง กับพ่อ ที่จุนเจือด้วยเงินเดือนละพันห้าถึงสองพันบาทตลอดทุกเดือน ไม่น้อยกว่านี้ แต่ไม่มากไปกว่านี้เช่นกัน

" ตาเกรียง ถ้ากินเหล้าแล้วเมาขนาดนี้ ก็อย่ามาทำงานที่นี่เลย "

หัวหน้าชาติบอกช่วงเช้าที่รวมคนงาน เพื่อนร่วมงานหลายคน พากันมองไปที่ตาเกรียงคนเดียว

" พี่ชาติ ผมจะไม่เมาอีกแล้วครับ ผมสัญญา"

คนจะถูกไล่ออกละล่ำละลักขอโทษออกมา ใครจะอยากออกจากที่นี่ ข้าวปลาอาหารสามมื้อครบถ้วน ค่าแรงวันละ350แทบจะไม่ได้จ่าย บ้านก็มีให้อยู่ ค่าน้ำค่าไฟเดือนละสองร้อย ส่งให้ลูกเดือนละพันห้าสองพันทุกเดือน ยังเหลือเอามากินเหล้าเดือนละตั้งหกเจ็ดพันสบายๆ แถมตาเกรียงยังแบ่งเงินไปให้ผู้หญิงที่มาร่วมวงกินเหล้า และมาหลับนอนด้วยกันอีกด้วย

" อีกครั้งเดียวนะตาเกรียง ถ้าคราวหน้ายังเมาอยู่ ฉันจะไปเก็บของให้ตาเกรียงเองเลย "

หัวหน้าคนงานคาดโทษ แล้วจัดการแบ่งงานในเช้าวันนี้

เหล้าขาวในขวดเครื่องดื่มชูกำลังถูกกระดกทีละกรึ้บเวลาทำงาน เพื่อนร่วมงานเตือนด้วยความหวังดี แต่ตาเกรียงก็ไม่สนใจ มือคร้ามแดด ขับรถไถออกไปทำงานที่ท้ายไร่ โดยไม่มีอะไรผิดสังเกต

เหล้าอีกขวดถูกหยิบขึ้นมาจากกระเป๋าหิ้ว ที่วางเอาไว้ แต่ก่อนที่จะได้เปิดฝาขวด ความมึนเมาทำให้ตาลายไปชั่วขณะ เท้าที่เหยียบคันเร่ง เร่งคันเร่งไปเต็มที่ ก่อนที่จะรู้ตัวตาเกรียงก็ขับรถไถลงน้ำไปเสียแล้ว

เสียงคนงานดังโหวกเหวกที่แปลงไถ ชาติวิ่งหน้าตั้งไปด้วยความตกใจ รถไถคันเป็นล้านตกลงไปในน้ำแทบจะมิด

" ใคร ใคร ขับคันนั้น " หัวหน้าคนงานถามออกไป

" ตาเกรียงครับพี่ชาติ " ลูกน้องตอบชื่อออกมา

" มึงโทรตามมูลนิธิเลย " หัวหน้าคนงานสั่ง ก่อนจะโทรไปหาเจ้านายตัวเอง

" นายครับ เกิดเรื่องแล้ว "

รถมูลนิธิ และตำรวจมาถึงที่เกิดเหตุแล้ว นายภูยืนหน้าเครียดอยู่ท่ามกลางลูกน้องนับสิบคน หลายคนให้การตรงกันว่าเห็นตาเกรียงยกเหล้ามาดื่มหลายครั้ง น่าจะเมาถึงได้ขับรถลงน้ำไป

" มีญาติหรือเปล่าชาติ ตาเกรียงมีญาติไหม " นายถามออกมาเพราะต้องแจ้งข่าวนี้กับญาติของคนเสียชีวิต

" มีครับ ตาเกรียงมีลูกสาว กำลังเรียนอยู่ในเมือง "

เจ้าของหอพักโทรมาหาดอกแก้วในช่วงพักกลางวัน ด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก

" แก้ว มีคนเค้าโทรมา บอกว่าพ่อหนูตายแล้ว "

เด็กสาวแทบล้มทั้งคืน พ่อของเธอตายแล้ว เจ้าของหอพักขอคุยกับอาจารย์ที่สอนอยู่ตอนนี้ ก่อนจะแจ้งข่าวร้ายเพื่อให้ช่วยเหลือลูกศิษย์

" ไปดูพ่อที่โรงพยาบาลก่อน แล้วโทรมาส่งข่าวด้วย "

อาจารย์ที่ปรึกษาควักเงินในกระเป๋าสตางค์ส่งให้ลูกศิษย์ของตนเอง เพื่อนในห้อง หลายคนหยิบเงินออกมาคนละเล็กคนละน้อย ก่อนจะรวมใส่ห่อกระดาษภายในเวลาไม่กี่นาที

" พ่ออยู่ต่างอำเภอ ไปจัดการเรื่องโรงพยาบาลก่อนเถอะ แล้วยังไง อาจารย์จะตามไป "

ดอกแก้วไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เธอจับต้นชนปลายไม่ถูกแล้ว พอลงมาถึงหน้าตึก รถตำรวจก็จอดรออยู่แล้ว

" หนูดอกแก้วใช่ไหม "

นายตำรวจวัยกลางคน แนะนำตัว เจ้านายของพ่อหนู ประสานมาที่อำเภอเมือง ขอให้ช่วยพาหนูกลับไปส่งที่โรงพยาบาลอำเภอก่อน “ เด็กสาวยกมือไหว้ขอบคุณจากใจจริง ถ้ารอรถโดยสารคงจะถึงตอนค่ำมืดแน่นอน

" หนูขอไปเก็บเสื้อผ้าก่อนได้ไหมคะ มีของที่ต้องใช้หลายอย่าง "

ดอกแก้วบอกทางไปหอพักของตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน

" นายครับ ผมขอโทษครับ "

หัวหน้าคนงานขอโทษนายจากใจจริง เพราะมองคนผิดไป ไม่คิดว่านายเกรียงจะกล้าดื่มเหล้าขณะขับรถ ทั้งคนตาย ทั้งรถเสียหาย และนายเสียชื่อ เป็นผลจากการเกิดเหตุครั้งนี้

" ช่างมันเถอะ มันเกิดไปแล้ว บอกให้คนงานไปติดต่อวัดเอาไว้ เอาพวกเราไปช่วยทำงานที่วัดด้วย ขาดเหลืออะไรวิ่งเข้าไปในอำเภอได้เลย "

นายสั่งการ

" นายจะเป็นเจ้าภาพหรอครับ "

ลูกน้องถาม

" เออสิวะ ป่านนี้ลูกสาวตาเกรียงคงใก้ลจะมาถึงแล้ว ทางไร่เราจะเป็นเจ้าภาพให้ทั้งหมดเอง "

" แต่นายครับ " ลูกน้องคนสนิทอยากจะแย้ง เพราะรู้ดีที่สุดว่าเหตุเกิดเพราะอะไร

" อย่ามาขัดคนเค้าจะทำบุญ มันไม่หมดถึงขนาดจะล่มจมหรอกวะ แค่งานศพ ศพเดียวเนี่ย ไอ้ห่า ไปจัดการที่สั่งได้แล้ว "

นายภูสั่งลูกน้อง ก่อนจะนั่งรอลูกสาวตาเกรียงเพียงลำพัง