ร่างบางโดนฉุดกระชากลากถูขึ้นไปยังด้านบนของตัวบ้าน โดยที่ระหว่างทางนั้นมีนาพยายามจะขืดตัวเอาไว้สุดๆ เธอยังทำงานไม่เสร็จแล้วแก้วมันก็ยังแตกอยู่ที่พื้น หากเกิดใครเผลอไปเหยียบเข้าคงได้แผลเหวอะหวะเป็นแน่
"ปล่อยนะ!" มีนาพยายามจะยื้อเอาไว้
"อย่าเล่นตัวได้มั้ยวะ แบบนี้น่ะเหรอจะมาเป็นเมียฉัน"
"แต่ตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลามั้ยคะ มีนยังทำงานไม่เสร็จ" หญิงสาวเถียงกลับ อีกอย่างยังเช้าขนาดนี้แล้วบางคนก็ยังไม่กลับ เขาน่าจะเกรงใจคนอื่นๆบ้าง
"แต่ฉันเ****น!"
"เอะอะอะไรกัน" แม่ของลมที่เดินเข้าบ้านมาพอดีเพราะมีลางสังหรณ์แปลกๆว่าลูกชายฝาแฝดคนน้องจะสร้างเรื่อง แล้วภาพที่เห็นคือมีนากำลังโดนกระชากแขนเดาไม่ผิดเลยจริงๆ
"คะ..คุณป้าคะช่วยมีนด้วย!" มีนาส่งสายตาอ้อนวอนลงไปหาคนที่เธอเรียกว่าป้าอย่างต้องการความช่วยเหลือ
"เกิดอะไรขึ้นลม" คุณทิพย์หันไปตำหนิลูกชายตัวเองทันที แล้วทำไมถึงได้ยื้อยุดฉุดกระชากกันแบบนี้
"เรื่องของผัวเมียมั้ยครับแม่ มีที่ไหนเรียกให้คนอื่นมาช่วย" ลมบอกแม่ของตัวเองก่อนจะหันกลับมาตำหนิมีนาเสียงเบาอีกที
"แต่ทำไมต้องบังคับน้องแรงแบบนั้นด้วยล่ะ" ถึงเธอจะรับรู้มาว่าทั้งสองมีอะไรกันแล้ว แต่ลูกชายของเธอยังไม่ได้รักมีนาจริงๆเลย เพราะฉะนั้นเธอสงสารเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้จริงๆ
เธอเองก็ไม่คิดว่าลมจะปิดกั้นตัวเองขนาดนี้ ทั้งที่ปู่ยี่ปู้ยำมีนาไปแล้วแต่ไม่เคยแสดงออกว่าเอ็นดูน้องบ้างเลย สิ่งที่เธอคิดว่ามีนาจะสามารถทำให้ลมรักเธอได้ ทำไมมันดูยากจัง
"บอกแม่ทีว่าเธอเต็มใจ" ลมจับใบหน้าเรียวให้หันมาหาเขาพร้อมยกยิ้มร้าย "คนที่ยังไงก็จะเป็นผัวเมียกันอยู่แล้ว ไม่ควรต่อต้านเรื่องอย่างว่าว่ามั้ย" คำพูดนี้ได้ยินเพียงมีนาและลมเท่านั้น เพราะชายหนุ่มพูดเสียงเบา
หญิงสาวเองถึงจะรู้สึกว่าเธอไม่ชอบเขาในตอนนี้เลย แต่กลับต้องทำใจ ในเมื่อเธอเลือกแล้ว และอนาคตยังไงก็ต้องเป็นเมียเขาอยู่ดี มีนาค่อยๆนิ่งลงก่อนจะหันไปหาคนเป็นป้า
"มะ..มีนไม่เป็นอะไรค่ะคุณป้า"
"หึ เห็นมั้ยครับแม่ มันปกติของเรื่องผัวเมียมั้ยครับ" หมับ!
"อ๊ะ"
"ลม!"
ลมอุ้มร่างเล็กลอยหวือขึ้นมาอยู่บนแขนแกร่งก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป มีเพียงสายตาจากความห่วงใยของคุณทิพย์เท่านั้น เพราะกลัวว่าคนเมาอย่างลูกชายเธอจะทำมีนาหล่น ถ้าพูดตามตรงมันเป็นเรื่องธรรมดาของผัวเมียจริงๆ
ถึงวันนี้ลูกชายของเธอจะยังไม่ทันได้แต่งงานกับมีนาแต่ว่าก็ในไม่ช้านี้แล้ว มีนารับปริญญาเมื่อไหร่งานมงคลสมรสจะเกิดขึ้นทันที