[2] อยากเป็นนักไม่ใช่
772 Words
บรรยากาศในการถ่ายรูปหมู่เต็มไปด้วยเสียงเจี๊ยวจ๊าวเพราะแต่ละคนต่างกลัวไม่ได้เข้าร่วมเฟรมหมู่ ต่างคนต่างมาเป็นคู่เพราะเรียนจบแล้วก็พากันมีแฟนหมด พอช่างภาพอย่างพ่อของลมจะกดชัตเตอร์ลงกลับต้องขมวดคิ้ว
"มีอะไรหรือเปล่าคะคุณ" คนเป็นภรรยาถามเมื่อเห็นท่าทางของสามีที่แปลกไป
"หนูมีนไปไหน" ไม่ว่าเปล่าแต่กลับสอดส่องสายตามองหา เพราะว่าข้างกายของลูกชายอย่างลมไม่มีว่าที่ลูกสะใภ้ของเขาอย่างมีนาเลย
"จริงด้วย" พอคุณทิพย์ได้เห็นดังนั้นก็จ้องเขม่งไปที่ลูกชายตัวดี ก็เห็นลมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แต่คุณทิพย์เดาว่าลมต้องแกล้งอะไรมีนาอีกแน่เลย
"อย่าให้แม่ต้องทนไม่ไหวเลยนะลม" เธอขยับปากพูดพลางชี้หน้าลูกชายอย่างหมายหัว ก่อนจะสะกิดให้คนเป็นสามีถ่ายต่อเพราะเพื่อนๆของลูกชายคนใหม่อย่างไฟพร้อมแล้ว
"หนึ่ง สอง สาม" แชะ!!!
ช่างภาพกิตติมศักดิ์กดชัตเตอร์รัวๆ อาจเพราะมีแต่เพื่อนลูก พ่อกับแม่เลยต้องทำตัวกลมกลืนหน่อย
ผ่านไปสามสิบนาทีจนได้รูปหลายร้อย ทุกคนต่างแยกย้ายเพราะอยู่ในช่วงสุดท้ายของงานแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงเช้าพอดี
"ขอบคุณพ่อกับแม่ที่ทำให้งานของพวกเราเกิดขึ้นนะครับ" ไฟบอกผู้ใหญ่ในงานของวันนี้
"ถ้ามีอะไรจะให้พ่อกับแม่ช่วยบอกได้นะลูกไม่ต้องเกรงใจ ทั้งไฟและก็น้ำค้างเลย" เธอจะรักและเอ็นดูทั้งสองอย่างลูกแท้ๆ
"ขอบคุณครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
"แล้วนี่ลูกชายตัวดีของคุณไปไหนแล้วล่ะ" คุณทิพย์สังเกตว่าพอทุกคนต่างแยกย้ายลมก็หายไปเหมือนกัน มีเพียงดินและน้ำที่กำลังถ่ายเซลฟ์ฟี่ไปกับซุ้มดอกไม้พร้อมกับไฟและภรรยา ส่วนลูกชายตัวดีหายเก่งจริงๆ
@ในครัว
มีนากำลังล้างแก้วอยู่เงียบๆ เธอขออาสาทำหน้าที่ตรงนี้แล้วให้พี่ๆคนอื่นๆออกไปช่วยงานด้านนอก ตามปกติของหญิงสาวที่ไม่ชอบสุงสิงกับใคร เธอชอบอยู่กับตัวเองเพราะมันสบายใจ
"นี่จ้างมาเป็นลูกสะใภ้หรือคนใช้จริงๆวะ" และมือเรียวก็ชะงักไปเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง มีนาจำได้ดีว่ามันเป็นเสียงของใคร
แต่หญิงสาวกลับไม่สนใจ เธอลงมือล้างแก้วต่อ ท่าทางที่ดูไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาพูดทำเอาลมยิ่งรู้สึกหงุดหงิด
หมับ!
"อ๊ะ" เพล้ง! แล้วแก้วใสๆก็ลอยไปตกกระทบลงที่พื้นพร้อมมันแตกกระจายเพราะมันหลุดมือไป เขากระชากเธอแบบนี้มันก็หลุดน่ะสิ
"ช่างแม่งดิวะ แค่แก้วใบเดียว" ลมบอกอย่างไม่สนใจ ทำไมต้องทำหน้าตาตกใจตื่นขนาดนั้น
"แต่มันจะบาดเท้านะคะ ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย" มีนามองเขาอย่างไม่พอใจ ทำไมถึงชอบใช้แต่อารมณ์กับเธอนัก พูดดีๆอย่างคนอื่นๆไม่เป็นหรือไง
ไม่อยากเจอหน้า ไม่อยากให้เธอชิดใกล้เธอก็เข้ามาอยู่ในครัวแล้วไง แล้วยังจะตามมาหาเรื่องอีก
"ล้างมือออกให้สะอาด ฉันไม่ชอบกลิ่นเหม็นพวกนี้" ลมมองฟองน้ำยาล้างจานที่ติดมือของมีนาขึ้นมา
"เดี๋ยวทำเสร็จมีนก็ล้างเองแหละค่ะ ถ้าคุณเหม็นก็ออกไปก่อนไม่ต้องมายุ่ง" ว่าจบหญิงสาวก็แกะมือของเขาออกจากแขนก่อนจะหันกลับไปล้างแก้วอีกสองใบต่อให้มันเสร็จ หมดแล้วจะได้ไปเก็บเศษแก้วที่มันแตกเพราะฝีมือของเขาไง
"แต่ฉันจะเอาเธอ!
".." มีนากัดปากตัวเองแน่นเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่เธอยังทำเป็นไม่ใส่ใจ
"มีนา!"
"แต่มีนทำงานอยู่นะคะ" หญิงสาวหันไปต่อปากกับเขาอีกที
"ก็ให้คนอื่นทำต่อสิวะ! ตอนนี้ฉันเ****น!"
"คุณลม.."
"ยัยหน้าเศร้า ไม่ต้องมาทำเป็นดวงตาปริ่มน้ำแบบนั้น ฉันไม่สงสารเธอหรอก" พอเขาขึ้นเสียงใส่นิดหน่อยก็จะร้องไห้ทุกครั้ง ขี้แยชะมัด
"คุณก็เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้" หญิงสาวพูดอย่างเหลืออด ยิ่งเวลาเขาเมาเธอไม่อยากจะสนทนาด้วยจริงๆ
"ก็อยากเป็นลูกสะใภ้แม่ฉันนักไม่ใช่หรือไง งั้นก็ขึ้นห้องไป ไปนอนอ้าขาให้ฉันเอา!"
- Writer
