ตะวันโผล่พ้นขอบฟ้า แสงแดดลอดผ่านม่านผ้าฝ้ายเข้ามาในรถม้า ส่งผลให้ดวงตาสวยหวานเริ่มหรี่ปรือ
หนิงเหมยค่อยๆ ตื่นขึ้นมาและกะพริบตาเบาๆ เพื่อขับไล่ความง่วงงุน อึดใจหนี่ม่านจึงยื่นหน้าเข้ามาหานางพร้อมวางอ่างน้ำและผ้าเช็ดหน้า
“คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ” เสียงสดใสเอ่ยทักทาย “หลับสบายหรือไม่เจ้าคะ หิวหรือไม่เจ้าคะ” นางถามเสียหลายประโยค
หนิงเหมยพยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงตอบรับ นางหลับสนิทยิ่งนักถึงแม้ว่าจะไม่สบายตัวเท่าไหร่ ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ
“คุณหนูทานเสียก่อนนะเจ้าคะ” ครานี้หนี่ม่านเข้ามาหานายหญิงแบบทั้งตัวพร้อมด้วยแป้งทอด หมั่นโถวและถ้วยน้ำแกงปลาในมือ
“ที่นี่ที่ใด ไยมีน้ำแกงปลา” หนิงเหมยถามออกไปอย่างฉงนเมื่อมองเห็นถ้วยน้ำแกงร้อนกรุ่น
“ด้านนอกรถม้าของเรามีศาลาริมทางและมีเพิงขายอาหารเจ้าค่ะ เขาต้มน้ำแกงปลาหม้อใหญ่ ขายถ้วยละไม่กี่อีแปะเท่านั้นเจ้าค่ะ”
“อ้อ...” หนิงเหมยพลันเข้าใจ ก่อนเอื้อมมือเปิด
