เวลาล่วงเข้ายามพลบค่ำ แสงตะวันลาลับจากขอบฟ้า
บุรุษร่างใหญ่โอบอุ้มสตรีร่างเล็กเอาไว้แนบอกโจนทะยานไปตามยอดไม้และยอดหญ้าคล้ายพยัคฆ์ติดปีกทั้งรวดเร็วและดุดัน เมื่อมาเจอลำธารสายหนึ่งจึงผ่อนพลังลมปราณของตน หมายพาคนในอ้อมแขนเข้าหาความเย็นฉ่ำเพื่อดับร้อนในกายนาง
หลังจากปลายเท้าแตะยอดหญ้าริมลำธาร ไอเย็นของกระแสน้ำจึงโชยเข้าปะทะผิวหน้า นำพาร่างงามในอ้อมกอดให้ผ่อนคลายจนเจ้าของแผงอกรับรู้ได้
หยางเหอจินโอบกอดซูเจินที่ยังหลับตาไม่ได้สติเอาไว้แนบอกพลางทรุดกายลงนั่งริมลำธาร ให้ร่างนางนอนอยู่บนตักแกร่งแล้วใช้แขนข้างหนึ่งประคองกอดนางเอาไว้
ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มสังเกตุได้ว่าเจินเจินน้อยของเขาถูกไฟแค้นแผดเผาจนควบคุมพลังลมปราณของตนเอาไว้มิได้ เมื่อนางได้ปลดปล่อยพลังออกมาจึงทิ้งความร้อนเอาไว้ในเลือดลมจนกระอักเลือดเป็นริ้วเป็นสาย แต่เมื่อมาเจอกระแสเย็นจากลำธารฉ่ำใสในยามค่ำคืน ลมปราณที่ตีกันวุ่นจึงปรับสมดุล
