คล้อยหลังทุกคนตรงทางเดินนั้น...
เป็นมุมมืดที่ซูเจินพานางกำนัลผู้เกรี้ยวกราดเข้ามา นางกำลังถูกใจกับของเล่นตรงหน้าหนักหนา
หญิงสาวก้มหน้ามองนางกำนัลที่กำลังนอนตัวเกร็งแข็งทื่อราวก้อนหินบนพื้นดิน
นางกำนัลผู้ยโสโอหังร้องไห้น้ำตาไหลพรากแบบไร้เสียง นางทำได้เพียงอ้าปากพะงาบๆ ยากหุบได้ลง เนื่องจากสันกรามถูกจับบิดจนเบี้ยวผิดรูป
ซูเจินเอียงหน้าน้อยๆ ยกยิ้มน่ารัก พลางเอ่ยวาจา “ที่นี่เป็นวัดอันศักดิ์สิทธิ์ ห้ามฆ่าสัตว์ตัดชีวิต เช่นนั้นแล้วข้าย่อมไม่ฆ่า”
ถึงแม้ว่าคนพูดจะมีใบหน้าจิ้มลิ้ม หากแต่น้ำเสียงช่างเย็นเยียบน่าหวาดผวา นางกำนัลได้ฟังคำยิ่งร่ำไห้น้ำตาพรั่งพรูไหลออกมาคล้ายเขื่อนแตก
ซูเจินยังคงเอ่ย “หลับให้สบายสักสองวัน แล้วค่อยคลานออกมา” หากพ้นสองวันนี้ไป คณะราชวงศ์อันยิ่งใหญ่คงเดินทางกลับเข้าเมืองหลวงอันไกลโพ้น ถึงตอนนั้นเจ้าก็จงหาทางกลับเอาเองนะ
ซูเจินตบใบหน้าหญิงตรงพื้นเพียงเบาๆ แต่ผลท
