“คะ…คุณเมฆอยากให้อรไปจากที่นี่เหรอคะ”
“ฉันพูดแบบนั้นเมื่อไหร่กัน! แล้วนั่นจะร้องไห้ทำไม ฉันไม่ได้ไล่เธอไปไหนเสียหน่อย ขี้แยเหมือนตอนเด็กๆ ไม่มีผิด” เมฆาว่าก่อนจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง เขาดังคนขี้แยมานั่งลงบนตักก่อนจะทำให้สิ่งที่เอมอรถึงกลับหยุดร้องไห้ชั่วขณะหนึ่งเมื่อคนใจร้ายค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้เธอด้วยท่าทีอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“ตอนเด็กเวลาร้องไห้เธอทำยังไงถึงหยุดร้องได้” เมฆาอดอยากจะรู้ขึ้นมาไม่ได้ว่าคนขี้แยคนนี้พาตัวเองมาถึงวันนี้ได้ยังไงในเมื่อเธอร้องไห้ง่ายแถมยังอ่อนแอขี้โรคมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
“อรไม่บอกได้ไหมคะ…” ใครเลยจะกล้าบอกว่าทุกครั้งที่เธอร้องไห้หรือรู้สึกอ่อนแอขอแค่ได้แอบมองเขาอยู่ไกลๆ แม้เป็นได้เพียงเศษเสี้ยวของสิ่งมีชีวิตที่เขาไม่เคยให้ความสนใจเธอก็ยอม
“หัดมีความลับกับผัวมันไม่ดีนะรู้ไหม! แต่ก็ช่างเถอะ ฉันจะไม่บังคับ เอาไว้ถ้าวันไหนอยากบอกก็ค่อยบอกแล้วกัน น้ำค้า
