“ไม่ได้! ผมไม่อนุญาตให้เอมอรออกไปทำงานนอกไร่เด็ดขาด ลืมไปได้เลยครับนาง ยังไงก็ไม่ได้!!” และมันก็เป็นตามความคิดเพราะคนขี้หงุดหงิดปฏิเสธเสียงแข็งทันทีเมื่อเพื่อนสนิทอย่างนงนางเดินเข้ามาหาพร้อมกับประโยคที่ทำให้เขาต้องตวัดสายตามองแม่ตัวดีที่ขยันสร้างความปวดหัวให้กันไม่เว้นแต่วัน
“นางขอเหตุผลด้วย” แต่มีหรือที่อีกคนจะยอมแพ้ง่ายๆ เธอย้อนกลับพร้อมจ้องหน้าเขาอย่างไม่คิดเกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น
“ผมไม่ไว้ใจ อีกอย่างงานในไร่มีออกถมเถไป”
“แต่ช่วงนี้เมฆสั่งพักการเก็บเกี่ยวอยู่ไม่ใช่เหรอคะ นางขอยืมตัวอรไปช่วยที่คลินิกแค่ไม่กี่วันเอง รับรองว่าจะดูแลอย่างดี” เมฆาถึงกลับเครียดนักเมื่อเจอคำย้อนที่เขาเองเป็นคนสั่งให้ทุกคนหยุดมือเพราะอยากให้เวลาพักผ่อนแก่คนงานบ้าง
“แต่ผม…”
“หรือเมฆไม่ไว้ใจนาง”
“มันไม่ใช่แบบนั้นครับนาง” ผมหวงของผม! จะให้เขาบอกออกไปแบบนั้นได้อย่างไรกันในเมื่อตัวของเขาเองก็ยังไม่อยากจะยอมรับ
