บทที่ 1 ห้องฉุกเฉิน
1743 Words
** คำเตือน นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ไม่ได้เจาะจงเอ่ยอ้างถึงผู้หนึ่งผู้ใด ส่วนหนึ่งคืออุบัติเหตุที่เกิดขึ้นจริงในทุกๆ วันในห้องฉุกเฉินของโรงพยายบาลทั่วประเทศวินาทีเป็นวินาทีตายของผู้ป่วยวิกฤต อีกอาชีพหนึ่งที่ต้องเสียสละเวลาและพบเจอความสูญเสียอยู่เสมอ ***
...นิยายเรื่องนี้เป็นภาคต่อจาก...
×× เรื่องยัยตัวป่วนสุดที่รัก ××
ใครอยากทราบเรื่องราวแบบเต็มๆ ของหมอปฐพีไรท์ แนะนำให้ไปอ่านเรื่องแรกกันก่อนนะคะ..เพราะเรื่องนี้จะไม่พูดถึงอตีดของหมอค่ะจะเริ่มตั้งแต่ที่เขาเข้าใจกันกับบ้านน้องชายต่างแม่แล้วค่าาา ***
...วี้หว่อ วี้หว่อ... เสียงหว๋อของรถฉุกเฉินดังขึ้นเมื่อไกล้ถึงโรงพยาบาลต่อจากนี้ก็เป็นเวลาของเจ้าที่ในโรงพยาบาลที่ประจำตำแหน่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ที่จะต้องรับช่วงต่อจากรถโรงพยายบาลหรือรถปอเต็กตึ้ง ซึ่งมีหน้าที่นำผู้ประสบอุบัติเหตุร้ายแรง หรือผู้ป่วยขั้นวิกฤติส่งตรงให้ถึงปลายทางแม้ว่าอาการจะหนักหนาสาหัสขนาดไหน สำหรับผู้ที่ขึ้นชื่อว่าแพทย์แล้วนั้น ก็จะทำหน้าที่ของตนอย่างสุดความสามารถเช่นกัน แต่ละวันมีผู้ป่วยจำนวนไม่น้อยที่ถูกเข้ามาภายในโรงพยายบาล ทุกหนทุกแห่งทั่วทุกมุมโลก เหตุการณ์ในแต่ละวันที่เกิดขึ้นจริง โดยที่ไม่มีใครคาดคิดทำให้แต่ละวันในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลมีแต่กลิ่นคาวเลือด ร่องรอยจากบาดแผลของผู้ป่วย
" เร่งมือหน่อยนะทุกคนวันนี้คนไข้เยอะมากทุกนาทีมีค่าสำหรับผู้ป่วย " เสียงหมอหนุ่มเจ้าของโรงพยาบาลที่ว่างเมื่อไหร่ก็จะต้องแวะเข้ามาดูที่ห้องฉุกเฉินตลอดถึงแม้ตนเองจะเหนื่อยแค่ไหนก็ตาม
" มึงก็พักผ่อนบ้าง เป็นเจ้าของโรงพยาบาลไม่ต้องอดหลับอดนอนขนาดนี้มั้ง " เสียงเพื่อนสนิทของหมอหนุ่มนามว่าเข็มทิศเป็นหมอผ่าตัดที่เก่งเป็นอันดับสองของโรงพยาบาล
" เฮ่ออ คนไข้เยอะขนาดนี้มึงจะให้กูไปพักยังไงเล่า ทุกคนก็อดหลับอดนอนกันทั้งนั้นไหมวะ "
" เออๆ กูเถียงไม่เคยชนะมึงเลยจริงๆ "
" รู้แล้วก็หุบปาก ใช้มือพอ "
" ครับเจ้านาย "
" คุณหมอคะทางนี้ค่ะ ผู้ป่วยหัวใจหยุดเต้นค่ะ " พยาบาลคนหนี่งตะโกนร้องบอกหมอ
" คนไข้เป็นอะไรมาครับ "
" โดนรถชนอย่างแรงเลยค่ะ "
" พาไปห้องผ่าตัดได้เลยครับคุณแหม่ม เคสนี้กูดูเองนะไอ้นิกซ์ " บอกพยาบาลสาวแล้วหันมาบอกเพื่อนอีกที
" เออ มึงรีบไปเถอะ "
วิถีแพทย์ก็เป็นแบบนี้แหละครับ วันๆ วิ่งวุ่นอยู่กับห้องฉุกเฉิน ห้องผ่าตัด ผมพบเจอการสูญเสียนับครั้งไม่ถ้วน แม้จะเป็นเพียงคำหวังเล็กๆ ของญาติผู้ป่วยแพทย์อย่างเราไม่เคยมองข้ามทำจนสุดความสามารถแม้รู้ดีว่าผู้ป่วยรายนั้นอาจจะไม่รอดแต่เพื่อความหวังนั้นแล้วเรายอมแพ้ไม่ได้จริงๆ
" คุณหมอไปพักเถอะค่ะ พวกเราดูแลกันเองได้ พรุ่งนี้ก็มีผ่าตัดใหญ่อีก "
" แต่ว่าผม "
" ไม่มีแต่ค่ะคุณหมอ พวกเราเองก็เก่งไม่แพ้ใครนะคะ จะไม่ทำให้เสียชื่อโรงพยาบาลแน่นอนค่ะ " เสียงหมอและพยาบาลที่อยู่บริเวรนั้นต่างร้องบอกหมอหนุ่ม เพราะรู้ดีว่าเขานั้นเป็นคนทุ่มเทแค่ไหน เป็นหมอที่ไม่เคยทิ้งลูกน้องและคนไข้เลย
" ก็ได้ครับ อย่าหาว่าผมอู้ล่ะ "
" โอ้ยไม่มีใครคิดแบบนั้นเลยค่ะ อีกอย่างพี่เป็นพยาบาลที่นี่มา 5 ปี ไม่เคยเห็นคุณหมอคนไหนพยายามเท่าคุณหมอเลยค่ะ แถมพ่วงด้วยตำแหน่งเจ้าของโรงพยาบาลด้วย เป็นคนอื่นคงไปนั่งจิบวายปล่อยให้ลูกน้องทำงานงกๆแล้วล่ะค่ะ " คุณนารีไม่ได้พูดผิดแต่อย่างใด เธอทำงานที่นี่มากว่าห้าปีไม่เคยเห็นคุณหมอทอดทิ้งผู้ป่วยหรือลูกน้องเลยสักครั้ง
" ใช่ค่ะคุณหมอไปเถอะ "
" ใช่ครับพักผ่อนบ้างพวกเราดูแลกันเองได้ "
" งั้นผมไปจริงๆ แล้วนะครับ " หลังจากที่หมอหนุ่มเดินหายลับไปแล้วนั้นเสียงของนางพยาบาลและบุรุษพยาบาลต่างพูดคุยกันยกใหญ่
" ฉันละยอมใจคุณหมอจริงๆ นะพี่รีเกิดมาก็ไม่เคยเจอห่วงคนป่วยยิ่งกว่าตัวเอง "
" เพราะงี้ไงถึงมีแต่คนรักคุณหมอเค้า "
" เนอะๆ ใครได้เป็นคนรักคงโชคดีไปทั้งชาติ " พยาบาลคนหนึ่งพูดถึงหมอหนุ่มด้วยอาการเพ้อฝัน
" น้อยๆ เถอะจ่ะพวกหล่อนตั้งใจทำงานก็พอเห็นมั๊ยคนไข้รายนั้นหัวแตกไปทำแผลเลย "
" ค่าาพี่รีขา อู้นิดอู้หน่อยไม่ได้เลย " เธอได้แต่ส่ายหัวให้พยาบาลจบใหม่พึ่งมาทำงานได้ปีกว่ารู้ว่าที่พูดก็เพราะชื่นชมความดีงามของคุณหมอต่างหาก ไม่ใช่เฉพาะแผนกนี้หรอกคนที่ทำงานในโรงพยาบาลนี้ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าคุณหมอเป็นเช่นไร
" เฮ่อ ทำไมวันนี้ผู้ป่วยเยอะจัง นอนโรงพยาบาลดีกว่าเผื่อมีอะไรฉุกเฉิน " เวลาคนไข้เยอะแบบนี้ทีไรคุณหมอหนุ่มก็เลือกที่จะนอนโรงพยาบาลมากกว่าที่บ้านทุกที..ในห้องทำงานของคุณหมอนั้นมีทุกอย่างเหมือนห้องนอนที่บ้านเลยล่ะ
...เช้าวันต่อมา...
" ห้องผ่าตัดพร้อมแล้วค่ะคุณหมอ "
" โอเคครับคุณแหม่มเดี๋ยวผมตามไป "
" ได้ค่ะ " สิ้นเสียงพยาบาลสาวก็มีเสียงคนคุ้นเคยแทรกเข้ามา
" ไงหลับสบายไหมมึง ให้กูเข้าไปด้วยไหม "
" อืมก็หลับสบายดีนะไม่มีเหตุอะไรฉุกเฉิน มึงไปพักเถอะเข้าเวรมาทั้งคืนเดี๋ยวกูเข้ากับหมอกวินก็ได้ " พูดจบก็ยักคิ้วให้เพื่อนแบบกวนๆ
" เออๆ มึงก็ดูดีๆล่ะ มึงก็รู้ว่าหมอกวินเป็นไง "
หมอกวินเป็นหมอจบใหม่ทำงานได้ปีกว่าๆ แต่ฝีมือก็ยังไปไม่ถึงไหนเลย ทั้งที่ให้เข้าห้องผ่าตัดบ่อยมาก
" เอาน่าอยู่กับกูไม่มีปัญหาอะไรหรอก "
" กูรู้แต่กูว่ามึงจะเหนื่อยมากกว่าเดิมน่ะสิ ให้ลงมือทีไรมึงก็ต้องตามแก้ให้ทุกที อีกอย่างกูกลัวว่าสักวันมันจะทำให้มึงเดือดร้อน "
" เอาน่าถ้าไม่ไหวจริงๆ กูคงต้องให้ลาออกแหละ "
" อืมอย่าให้มันถึงวันนั้น มึงเคยได้ยินมั๊ยปลาเน่าตัวเดียวเหม็นไปทั้งบ่อได้ "
ในเมื่อมันไม่ฟังผมยังคงเชื่อใจหมอห่วยๆ ผมก็ได้แต่เตือนมันแหละ ใช่ครับทำไมผมถึงว่ามันห่วยทุกครั้งที่มันเข้าห้องผ่าตัดจะต้องเกิดเรื่องทุกครั้ง เคยผ่าตัดพลาดจนคนไข้เสียเลือดมาก ดีนะที่ไอ้นิกซ์มันแก้ไขสถานการณ์ได้ทัน ผมล่ะไม่อยากจะคิดว่าถ้าเกิดคนไข้ตายโรงพยาบาลของเราจะเสียชื่อมากแค่ไหน กว่าจะมีชื่อเสียงได้ขนาดนี้ผมกับมันก็ลำบากด้วยกันมามาก
" เอาน่าเดือนหน้าก็จะมีหมอใหม่ย้ายมาสองคนเดี๋ยวอะไรๆ มันคงดีขึ้นแหละ "
" เออ กูก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะกูไปก่อนคิดถึงที่นอนสุดๆ "
" บายครับเพื่อนรัก "
5 ชม.ต่อมาการผ่าตัดในวันนี้ผ่านพ้นไปด้วยดีไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่น
" วันนี้ทำดีมากนะกวิน " ผมตบบ่าหมอใหม่เบาๆแล้วเดินออกมา
" อ้าวคุณหมอวันนี้จะกลับบ้านแล้ว หรอคะ "เสียงของพยาบาลสาวคนหนึ่ง
" ครับวันนี้ไม่มีอะไรแล้ว " ตอบพยาบาลสาวเสร็จก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังมาจากทางด้านหลัง
" คุณแหม่มคะ เคสฉุกเฉินค่ะคุณลุงทะเลาะกับเพื่อนมา ฟันกันเลือดอาบเลยค่ะ "
" ผมไปเองครับ "
" รอแหม่มด้วยค่ะ " แล้วทั้งสองก็รีบวิ่งไปเมื่อไปถึงห้องฉุกเฉิน คุณหมอกับพยาบาลสาวต่างมองหน้ากันเพราะรอยแผลของคนไข้ที่โดนฟันนั้นเป็นแผลใหญ่ ยาว และลึกพอสมควร
" ไปฟันกันอีท่าไหนครับเนี่ยคุณลุง " หมอหนุ่มถามชายวัยกลางคน
" จำท่าไม่ได้ครับรู้ตัวอีกทีเลือดเต็มตัวแล้ว อีกอย่างเรื่องไม่เป็นเรื่องเลยนะคุณหมอ ผมแค่ถามมันว่าของมึงเล็กหรือใหญ่ เท่านั้นแหละมันฟันผมซะเลือดอาบ ไอ้เพื่อนเวร " ตอบคำถามหมอแต่สายตาจ้องมองไปยังเพื่อนสุดที่รัก
" มึงก็ฟันกูคืนแล้วไหมยังจะมาฟ้องหมออีกไอ้เพื่อนเวรกว่า "
" ก็มึงนั่นแหละกูพูดยังไม่ทันจบ ถ้ามึงรอฟังจนกูพูดจบเราคงไม่ต้องมาถึงโรงพยาบาลหรอกมั้ง "
" เอาล่ะครับเวลานี้ควรรีบห้ามเลือดแล้วเข้าไปเย็บแผลได้แล้วมัวเถียงกันมันคงไม่หาย "
" ผมฝากให้คุณหมอเย็บปากมันทีนะครับ "
" โธ่ไอ้แห้วถ้าไม่มีกูมึงก็ไม่มีเพื่อนคบ แล้วนะเผื่อมึงลืม "
" เอ้าไอ้ไม้มึงก็เหมือนกันแหละ หมอรู้ไหมผมแค่จะถามมันว่าเรือที่มึงซื้อมาใหม่ลำเล็กหรือใหญ่กูนั่งด้วยได้เปล่า แต่ถามยังไม่ทันจบมันก็ฟันเข้าให้ "
" กูจะไปรู้หรอ แค่ได้ยินว่าเล็กหรือใหญ่เลือดก็ขึ้นหน้าแล้วของแบบนี้มันหยามกันไม่ได้โว้ย มึงพูดไม่เคลียแต่แรก กูก็คิดว่ามึงล้อกูเรื่องนั้น "
" โธ่ไอ้เวรกูจะล้อมึงทำไม ของกูก็พอๆ กับของมึงแหละ โอ้ยซี๊ดเจ็บเป็นบ้า " พูดไปเจ็บไป
" นี่แหละครับเขาถึงบอกว่าน้ำเปลี่ยนนิสัย เลิกได้เลิกนะครับน้ำเมา "
" ครับคุณหมอ " ทั้งสองรับปากอย่างเข้มแข็ง
" แต่ตอนนี้พาพวกผมไปเย็บแผลก่อนเถอะครับหมอเลือดจะหมดตัวแล้ว " แล้วทั้งสี่คนก็หายเข้าไปในห้องเย็บแผล ทำเอาวุ่นวายกันไปหมด แค่คำถามว่าเล็กหรือใหญ่แค่นั้น เป็นหมอมาตั้งนานไม่เคยจะเจอเรื่องแบบนี้เลยจริงๆ คุณหมอก็ได้แต่บ่นอยู่ในใจ เพราะยังไงหน้าที่ของเขาก็คือช่วยชีวิตคนนั่นเอง...
... โอ้ยเน๊าะ ฟันกันเพราะว่าเล็กหรือใหญ่โถลุงงงเพื่อนยังพูดไม่จบเลย 5555 ...
- Writer
