รักร้ายนายเพื่อนสนิท

สตอเบอรี่

Honey Talk

"ตัวเองมาอยู่นี่เอง ตามหาตั้งนาน"

ฉันหันมองผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าแฟน เขานั่งลงตรงข้ามวิคเตอร์ก่อนจะยกแขนโอบไหล่ฉันแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

"ไปไหนมา?"

ฉันถามไปงั้นแหละเพราะรู้ดีว่ายังไงเขาก็ต้องสร้างเรื่องโกหกอยู่ดี คนอย่างสิงห์เค้นไปก็เท่านั้น ลื่นยิ่งกว่าปลาไหลก็เขานี่แหละ

"พอดีเมื่อเช้ามีธุระนิดหน่อยน่ะ"

ฉันยิ้มบางๆรู้สึกว่าอาหารในชามที่อร่อยก่อนหน้านี้รสชาติจืดจางลงไปมาก ฉันวางตะเกียบลงก่อนดันชามออกห่างและยกขวดน้ำขึ้นดื่ม

"คืนนี้อย่าลืมล่ะ"

ฉันหยิบกระเป๋าแบรนด์หรูมาสะพายและหันไปย้ำเตือนนัดในคืนนี้ให้วิคเตอร์กันลืมก่อนที่ฉันจะเดินออกมาจากโรงอาหารโดยมีสิงห์เดินตามมาไม่ห่าง

"คืนนี้ตัวเองจะไปไหน?"

เขาเอ่ยถามฉันเสียงขุ่น

"ไปธุระ"

"ธุระอะไร?"

ฉันหยุดเดินและหันมองสิงห์ที่มีท่าทางไม่ค่อยพอใจที่ฉันกับวิคเตอร์จะไปเที่ยวด้วยกันในคืนนี้

"ก็ธุระแบบเดียวกับตัวเองล่ะมั้ง"

ฉันยกยิ้มบางๆก่อนจะตรงเข้าคณะไม่ได้สนใจคนที่ยืนหงุดหงิดอยู่ด้านหลัง อีกอย่างเขาเป็นคนมีความผิด คงไม่กล้าตามมาตอแยอะไรฉันอีกแน่

"ฮันนี่"

ฉันสะบัดแขนออกจากการจับของหญิงก่อนจะปัดแขนด้วยท่าทางรังเกียจ

"อะไรของหล่อนยะ!"

ฉันมองผู้หญิงที่เดินตามมาตั้งแต่หัวจรดเท้า ใครจะไปเชื่อว่าหน้าตาใสซื่อ การแต่งตัวถูกระเบียบเรียบร้อยแบบนี้ แท้จริงจะมีความเน่าเฟะซุกซ่อนอยู่

"ฉันเห็นเธอไปกินข้าวกับวิคเตอร์ เธอกับเขา..."

"ฉันกับวิคเตอร์เเค่กินข้าว ไม่ได้ไปกินกันลับหลังแบบที่ใครบางคนทำ"

ถึงฉันกับวิคเตอร์จะสนิทกันแต่เราคบกันเป็นเพื่อนอย่างสนิทใจ ไม่ได้คบกันเพื่อทำเรื่องไม่ดีอะไรแบบที่ยัยนี่กับแฟนของฉันทำ

"หมายความว่าไง?"

"หมายความว่าไงเธอรู้อยู่แก่ใจ อย่ามาตีหน้าซื่อจะได้มั๊ย"

ฉันมองคนตรงหน้าที่พยายามบีบน้ำตาปั้นหน้าให้ดูน่าสงสารสุดฤทธิ์ แต่ขอโทษนะ มารยาร้อยเล่มเกวียนของหล่อนน่ะ หลอกฉันไม่ได้หรอก ยัยสตอว์เบอร์รี่!

"ฉันทำอะไรให้เธอ เธอถึงต้องทำกับฉันแบบนี้"

ตายละ! ยัยนี่ตั้งใจจะทำให้ฉันกลายเป็นตัวร้ายรังแกนางเอกสินะ ก็ได้ ในเมื่ออยากเล่นละครนักฉันจะสงเคราะห์ให้

"ฉันกับวิคเตอร์เราสนิทกันมาก่อนที่เขาจะรู้จักกับเธอซะอีก เพราะงั้นฉันคงเลิกยุ่งกับเขาไม่ได้หรอกนะ ต้องซอรี่จริงๆนะหญิง"

เอ่ยจบก็เบะปากใส่ผู้หญิงที่ยืนบีบน้ำตาเรียกคะแนนสงสารจากคนรอบข้างไปทีนึง พอฉันกวาดตามองไปรอบๆพวกคนที่มุงดูก็พากันหลบตาและเดินแยกออกไป

หลังพ้นสายตาประชาชีที่มามุงดูก่อนหน้า แววตาที่ใสซื่อก็เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวทันที

"คนอย่างเธอ ยังไงก็สู้ฉันไม่ได้หรอกนะฮันนี่"

ฉันแค่นหัวเราะทันทีที่ยัยคนตรงหน้าพูดจบ เอาอะไรมามั่นหน้ามั่นใจว่าตัวเองอยู่เหนือจากฉัน แค่ส่วนสูงยัยนี่ก็เทียบไม่ติดจนใครๆก็บอกว่าฉันกับวิคเตอร์เหมาะสมกันซะยิ่งกว่ายัยหมากระเป๋าตรงหน้าซะอีก

"ฉันเหนือกว่าเธอทุกอย่าง ทั้งรูปร่างหน้าตาและฐานะ ไม่ทราบว่าเอาความมั่นใจมาจากไหนยะ"

ยัยหญิงยกยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

"เหนือตรงที่ ทั้งวิคเตอร์เพื่อนเธอและสิงห์แฟนเธอต่างก็เป็นของฉันไงล่ะ"

"ก็แค่เรื่องผู้ชาย คนง่ายๆแบบเธอไม่มีใครเอาไปเป็นแม่ของลูกหรอกย่ะ อย่ามโน"

คนอย่างฉันไม่ยอมจนมุมใครง่ายๆหรอก คิดจะลับฝีปากกับฉันมีแต่แพ้กับแพ้ บอกไว้เลย อีกอย่างถ้าคิดว่าสิงห์คือจุดอ่อนฉันล่ะก็ ยัยนี่คิดผิดแล้วแหละเพราะสิงห์ไม่ได้มีอิทธิพลในใจฉันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว และอีกไม่นานฉันจะเขี่ยเขาทิ้งด้วยตัวเอง

...ยังไงซะคนอย่างฉันก็ไม่มีทางยอมเป็นพ่ายแพ้ให้ยัยผู้หญิงหน้าด้านแบบนั้นแน่

ฉันหมุนตัวเองอยู่หน้ากระจกเพื่อดูว่าชุดที่กำลังสวมอยู่นั้นมันช่วยเสริมสร้างความมั่นใจได้มากแค่ไหน แต่ผ่านการเปลี่ยนมาสี่ชุดแล้วฉันก็ยังไม่ได้ชุดที่ถูกใจ สุดท้ายจึงเลือกเดรสสีดำลายทางแบบรัดรูปยาวเลยเข่านิดนึงและเป็นเกาะอกมาสวมก่อนจะคว้ากระเป๋ามาสะพาย

"เธอช้า"

"โทษที พอดีฉันยังหาชุดที่ถูกใจไม่ได้อ่ะ"

"แล้วที่ใส่คือถูกใจ"

วิคเตอร์ถามพร้อมกับกวาดตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนที่คิ้วเข้มจะขมวดเล็กน้อย ฉันรู้ว่าชุดนี้มันทั้งรัดรูปและเห็นเนินอก แต่ฉันมั่นใจที่จะใส่มันมากที่สุดก็เลยเลือกโดยไม่สนว่ามันจะโป๊ไปรึป่าว

"มันโป๊เกินไป"

"รีบไปกันเหอะ เลทแล้ว"

ฉันเปิดประตูก่อนจะสอดตัวเข้าไปนั่งในรถหรูและหยิบมือถือขึ้นมาเซลฟี่เพื่ออัพลงโซเชี่ยลตามปกติที่ชอบทำเป็นประจำ ฉันขยับกล้องให้เห็นวิคเตอร์ก่อนจะกดถ่ายรูปตัวเองที่ติดเขามาอย่างชัดเจน

...งานนี้ต้องมีคนตาลุกเป็นไฟ หึ!

"ร้ายนักนะ"

เสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้นมาจากคนข้างๆ เขาคงเห็นว่าฉันแอบถ่ายติดเขาและคงรู้ว่าฉันมีจุดประสงค์อะไรบางอย่าง

"เชื่อเถอะถ้ายัยนั่นเห็นรูปนี้ต้องร้องกรี๊ดแหงๆ ฮ่าๆ"

วิคเตอร์ส่ายหน้าเบาๆ แวบนึงฉันเห็นรอยยิ้มที่มุมปากเขาแต่มันเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว ฉันไม่ได้สนใจรีบอัพรูปที่ถ่ายเมื่อกี้พร้อมระบุสถานที่ที่จะไปด้วยเพราะฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าสิงห์จะไปโผล่ที่นั่นเพื่อตามฉันมั๊ย...