EP:4

1777 Words
"หายไปไหนวะ" ผมพึมพำออกมาเบาๆหลังจากที่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าผมนอนอยู่บนเตียงที่ยับยู่ยี่คนเดียวไร้ร่างบางของคนที่ผมพึ่งยัดเยียดความเจ็บปวดให้เธอเมื่อคืนโดนไปขนาดนั้นลุกไหวได้ไงวะผมลุกขึ้นแล้วเดินตามหาแพรวไปจนทั่วบ้านแต่ก็ไม่เจอสงสัยจะกลับไปแล้วเห็นตัวเล็กๆแต่ก็อึดเหมือนกันนะที่ยังหอบสังขารสภาพนั่นออกไปจากบ้านผมได้ Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr ในขณะที่ผมเดินกลับเข้ามายังห้องนอนโทรศัพท์มือถือของผมก็สั่นขึ้นมาเพราะมีสายเข้า Nava พอเห็นว่าเป็นใครโทรมาผมก็กดรับแล้วนั่งลงบนเตียงเพื่อคุยกับมัน "มีไร" [ไอ้ริวมึงหายไปไหนมา] "ไม่ได้ไปไหน" [แล้วมึงลากแพรวออกไปเมื่อคืนมึงพาเขาไปไหนแล้วมึงได้ทำอะไรเขารึเปล่า] "เปล่า! ไม่ได้ทำแค่ลากตัวออกมาคุยแล้วก็แยกย้าย" [เออ! โล่งอกไปทีงั้นแสดงว่ามึงได้คุยกับแพรวแล้วสิว่าแพรวไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องระยำของไอ้คีย์เมื่อคืน] "มึงว่าไงนะ!! ยัยนั่นไม่เกี่ยวไม่เกี่ยวยังไง" [อ้าว! แพรวไม่ได้บอกมึงเหรอว่าเขาเป็นคนล่มแผนการไอ้คีย์โดยที่ไปบอกให้มีนรู้ตัวก่อนที่พวกเราจะบุกไปกระทืบมันน่ะสิพวกกูพยายามจะบอกมึงแล้วแต่ก็ไม่ทันเพราะมึงลากตัวแพรวออกไปซะก่อนพวกกูโทรหาทั้งคืนแม่งก็ไม่รับดีแล้วที่มึงไม่ได้ทำอะไรแพรวเขาเพราะเขาเป็นคนช่วยมีนให้รู้ตัวก่อน] ผมแทบจะหยุดหายใจที่ยินคำพูดนี้จากปากนาวาก่อนที่สายตาผมจะเหลือบไปเห็นรอยเลือดของแพรวที่ติดอยู่บนที่นอนกับรอยคราบน้ำกามของผม [ไอ้ริว เฮ้!! มึงฟังกูอยู่ปะเนี้ย] "ไอ้วาแค่นี้ก่อนนะ" ผมบอกนาวาออกไปอย่างคนหมดแรงแล้วกดวางสายจากมันทันทีใจผมตอนนี้มันหล่นฮวบไปแล้วครับแพรวไม่ได้ร่วมมือกับไอ้คีย์แต่แพรวช่วยมีนงั้นเหรอ "โธ่โว้ย!! นี่กูทำเหี้ยอะไรลงไปวะเนี้ย" แล้วฝามือของผมก็ลูบลงไปบนเตียงกว้างที่มีร่องรอยจากเหตุการณ์เมื่อคืนติดอยู่แล้วภาพต่างๆที่ผมทำกับแพรวมันก็ฉายขึ้นมาในหัวทุกการกระทำทุกคำพูดที่ผมทำกับเธอแววตาที่เธอขอร้องอ่อนวอนให้ผมปล่อยถึงรวมไปถึงคำพูดที่เธอบอกว่าเธอไม่ได้ทำมันบีบหัวใจผมจนรัดแน่นไปหมด พลาด!! ผมทำผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่เลยจริงๆแล้วตอนนี้เธอก็ไปแล้วผมไม่รู้ว่าจะไปตามเธอที่ไหนด้วย "โธ่เว้ย!!" ผมลุกขึ้นแล้วดึงทึ้งผ้าปูที่นอนออกแล้วโยนทิ้งอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงข้างเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง 'ขอโทษ แพรว ฉันขอโทษ" ผมพูดขอโทษเธอออกมาอย่างหมดเรี่ยวแรงพูดทั้งๆที่รู้ว่าเธอไม่มีวันได้ยินเธอคงเจ็บปวดแล้วเสียใจกับการกระทำของผมมากแล้วเธอก็คงเกลียดผมไปแล้ว ตัดภาพมาปัจจุบัน ตุบ!! "อีกแล้วเหรอวะ! ไอ้ริวพวกกูจะเป็นเบาหวานตายกันอยู่แล้วถ้ามึงยังไม่เลิกซื้อขนมไทยมาให้พวกกูช่วยแดกแบบนี้" เสียงไอ้เสือบ่นขึ้นมาทันทีที่ผมโยนถุงที่บรรจุขนมไทยหลายๆแบบไว้ลงกลางโต๊ะที่พวกเพื่อนๆผมนั่งกันอยู่ตอนนี้พวกผมทำงานกันหมดแล้วครับต่างคนต่างมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบกับธุรกิจของตัวเองพวกเราเลยจะมีวันนัดมิตติ้งพูดคุยกันอาทิตย์ละครั้งที่ไม่ใช่ที่ผับนัดกันตอนกลางวันเพราะมีมิกกี้กับมีนมาร่วมด้วยส่วนมุนินหนีไอ้เพื่อนร่านของผมไปต่างประเทศเป็นเดือนละครับ แล้วที่พวกมันบ่นกันเรื่องขนมไทยที่ผมชอบซื้อมาก็เพราะผมตามหาใครคนหนึ่งอยู่คนที่ทุกคนก็รู้ว่าใครนั่นแหละครับผมตามหาแพรวตั้งแต่วันนั้นจนตอนนี้จะ2ปีกว่าแล้วผมยังไม่เจอเบอร์โทรศัพท์หรือไลน์ที่เธอเคยให้มีนไว้ผมก็ติดต่อไม่ได้เหมือนว่าแพรวจะเปลี่ยนเบอร์ไปแล้วผมรู้จากมีนแค่ว่าบ้านแพรวเป็นร้านขนมไทยแต่ไม่รู้อยู่แถวไหนมีนจำได้แค่ว่าชื่อร้านที่ติดตรงกล่องขนมเป็นชื่อจริงของแพรวแต่พวกผมช่วยกันตามหาร้านขนมไทยชื่อนี้ทั่วเมืองแล้วแต่ก็ไม่เจอ ยังดีที่โชคยังเข้าข้างผมอยู่บ้างที่มีนกับมิกกี้เคยได้กินขนมไทยร้านแพรวเป็นประจำช่วงที่ฝึกงานด้วยกันสองคนนั่นบอกว่ารสชาติของร้านแพรวไม่เหมือนเจ้าอื่นที่เคยกินถ้าได้ชิมพวกมีนก็จะจำได้หลังจากนั้นมาผมก็ตระเวนชื่อขนมไทยมาให้มีนกับมิกกี้เป็นประจำเพราะนี้เป็นทางเดียวที่ผมจะหาแพรวเจอ ส่วนเรื่องที่ผมทำระยำกับแพรวผมสารภาพกับพวกมันหมดแล้วเกือบโดนมีนฆ่าเลยผมแต่สุดท้ายพวกมันก็ยอมช่วยผมตามหาเพื่ออยากช่วยผมไถ่โทษที่ทำกับแพรว "ฉันว่าเราคงหมดหวังแล้วล่ะริวบางทีแพรวอาจจะเลิกทำร้านขนมแล้วก็ได้" มีนพูดขึ้นมาอย่างหมดหวังพลางทำหน้าเห็นใจผม "เออ!! เมียกูพูดถูก2ปีแล้วไอ้สัส2ปีที่มึงตามหาแพรวด้วยขนมแบบนี้เมียกูกินตั้งแต่ยังไม่ท้องจนตอนนี้จะคลอดแล้วไอ้ห่า" ไอ้นาวาได้ทีก็พูดขึ้นมาอย่างเห็นด้วยกับมีนก็จริงอย่างที่มันบอกผมทำแบบนี้มาเป็นปีแล้วจริงๆแต่มันเป็นทางเดียวแล้วที่ผมจะตามหาแพรวได้ "แต่มันเป็นวิธีเดียวที่กูจะตามแพรวได้แล้วมึงจะให้กูทำยังไง" "ทำใจ!" ไอ้สัสธิมนี่ก็อีกคนดูมันตอบผม ทำใจ! ถ้าผมทำได้ผมทำไปนานแล้วไหมล่ะ "ไอ้ธิมพูดถูกมึงควรจะทำใจ" "เหอะ!! ทำเป็นบอกกูให้ทำใจตัวมึงเองทำใจเรื่องมุนินให้ได้ก่อนเถอะค่อยมาบอกกู" ผมสวนกลับไอ้เซอร์เวย์ทันทีหลังจากที่มันพูดเสริมไอ้ธิมตัวมันเองก็โดนมุนินหนีไปต่างกับผมหรอกทำเป็นมาพูดดี "เอาจริงๆถ้าเกิดว่ามึงตามแพรวเจอแล้วคู่หมั้นมึงล่ะมึงจะเอาน้องแบมไปไว้ที่ไหน" "มึงก็รู้ไอ้เสือว่าเรื่องแบมม๊ากูเป็นคนเลือกกูไม่ได้เลือก" "แต่มึงหมั้นกับน้องเขาแล้วออกข่าวใหญ่โตขนาดนั่นมึงคิดว่าแพรวเขาจะไม่รู้ข่าวมึงรึไง" "ให้กูหาตัวแพรวเจอก่อนเถอะกูรู้ว่ากูจะจัดการเรื่องนี้ยังไงพวกมึงก็รู้ว่ากูกับแบมหมั้นกันเพราะธุรกิจ" "แต่ชะนีน้อยแบมแบมนางคิดจริงจังกับผัวริวนะคะมิกกี้ดูออกนางคงไม่ปล่อยผัวง่ายๆแน่งานนี้" "เรื่องอื่นไว้ก่อนเถอะมิกกี้ตอนนี้ริวแค่อยากหาแพรวให้เจอก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป" "สายของมึงนี่คือกลัวแพรวมีผัวไปแล้วงั้นเหรอวะ" "กูว่ามีแน่ๆสวยน่ารักน่าเอ็นดูอย่างแพรวไม่น่าจะโสดนาน" ผมนี่อยากเตะปากไอ้เสือกับไอ้เซอร์เวย์จริงๆครับดูมันพูดว่าแพรวมีผัวใหม่งี้น่าเตะชะมัด อ่อ! ส่วนเรื่องก่อนหน้านี้ที่ผมกับไอ้เสือคุยกันเรื่องคู่หมั้นของผมๆไม่ได้คิดอะไรกับน้องแบมหรอกครับหมั้นเพราะม๊าอยากให้หมั้นเพื่อธุรกิจครอบครัวผมกับครอบครัวแบมทำธุรกิจร่วมเท่านั้นเอง "โอ้ย!! เลิกคุยเรื่องซีเรียสค่ะมาๆเอาขนมมากินค่ะไหนๆก็ซื้อมาแล้วเผื่อวันนี้อาจโชคดีเจอแจ็คพอตเป็นร้านแพรวก็ได้ใครจะไปรู้" "แค่ชื่อที่กล่องก็ไม่ใช่แล้วไหมละมึงขนมไทยบ้านน้องเรียวมันไม่ใช่ชื่อร้านแพรวสักหน่อย" "เอาน่ามึงกินๆไปดูสิผัวริวกูทำหน้าหมดกำลังใจหมดละไม่ใช่ก็หาจนจะใช่นั่นแหละค่ะ" มิกกี้พูดกับมีนเสร็จก็หยิบกล่องขนมไทยที่ผมซื้อมาจากแถวๆชานเมืองเปิดกินทันทีผมก็เห็นแล้วว่าชื่อร้านมันไม่ใช่แต่ก็อยากซื้อมาถึงแม้มันจะไม่ได้ขายในกรุงเทพก็เถอะความหวังของผมก็คือบางทีแพรวอาจจะย้ายไปอยู่แถบชานเมืองแล้วทำขนมขายส่งให้คนอื่นเอามาติดแบรนด์อื่นขายก็ได้ไม่รู้ว่ะตอนนี้ทำอะไรผมก็ทำหมดแล้วเพื่อตามหาเธอถึงแม้ความหวังมันจะริบหรี่ก็ตาม "ชะนี!!" "อะไรของมึง" "ชิม!! เร็วๆชิมแล้วบอกกูว่ามึงคิดเหมือนกูไหม" พอมิกกี้ตักขนมทองหยอดใส่ปากเธอปุ๊บก็ทำสีหน้าตกใจออกมาก่อนที่จะส่งกล่องขนมไปให้มีน "มิกกี้!! ใช่ ๆ ไหม" "กูว่าใช่" "เดี๋ยวเมียจ๋าใช่อะไรกันพวกเรางงไปหมดแล้ว" นาวาถามมีนขึ้นมาเมื่อเห็นมีนกับมิกกี้คุยอะไรกันแปลกตอนที่กินขนมลงไปพวกผมที่นั่งอยู่ก็พากันมองอย่าง งงๆ "ขนมร้านนี้รสชาติเหมือนที่พวกฉันเคยกินของแพรว" "ห่ะ!!" พวกผมห้าคนที่นั่งกันอยู่พูดออกมาพร้อมกันอย่างตกใจเมื่อได้ยินมีนพูดแบบนี้ออกมา "มีนว่าไงนะ" ผมถามมีนออกไปอย่างตื่นเต้นและมีความหวัง "ขนมร้านนี้ที่ริวซื้อมารสชาติเดียวกันกับร้านแพรวไม่มีผิดแต่ชื่อร้านมันไม่ใช่น่ะสิ" พอมีนพูดจบผมหยิบกล่องขนมมาดูชื่อร้านทันที 'ขนมไทยบ้านน้องเรียว' งั้นเหรอ
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD