EP:4
1777 Words
"หายไปไหนวะ"
ผมพึมพำออกมาเบาๆหลังจากที่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าผมนอนอยู่บนเตียงที่ยับยู่ยี่คนเดียวไร้ร่างบางของคนที่ผมพึ่งยัดเยียดความเจ็บปวดให้เธอเมื่อคืนโดนไปขนาดนั้นลุกไหวได้ไงวะผมลุกขึ้นแล้วเดินตามหาแพรวไปจนทั่วบ้านแต่ก็ไม่เจอสงสัยจะกลับไปแล้วเห็นตัวเล็กๆแต่ก็อึดเหมือนกันนะที่ยังหอบสังขารสภาพนั่นออกไปจากบ้านผมได้
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
ในขณะที่ผมเดินกลับเข้ามายังห้องนอนโทรศัพท์มือถือของผมก็สั่นขึ้นมาเพราะมีสายเข้า
Nava
พอเห็นว่าเป็นใครโทรมาผมก็กดรับแล้วนั่งลงบนเตียงเพื่อคุยกับมัน
"มีไร"
[ไอ้ริวมึงหายไปไหนมา]
"ไม่ได้ไปไหน"
[แล้วมึงลากแพรวออกไปเมื่อคืนมึงพาเขาไปไหนแล้วมึงได้ทำอะไรเขารึเปล่า]
"เปล่า! ไม่ได้ทำแค่ลากตัวออกมาคุยแล้วก็แยกย้าย"
[เออ! โล่งอกไปทีงั้นแสดงว่ามึงได้คุยกับแพรวแล้วสิว่าแพรวไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องระยำของไอ้คีย์เมื่อคืน]
"มึงว่าไงนะ!! ยัยนั่นไม่เกี่ยวไม่เกี่ยวยังไง"
[อ้าว! แพรวไม่ได้บอกมึงเหรอว่าเขาเป็นคนล่มแผนการไอ้คีย์โดยที่ไปบอกให้มีนรู้ตัวก่อนที่พวกเราจะบุกไปกระทืบมันน่ะสิพวกกูพยายามจะบอกมึงแล้วแต่ก็ไม่ทันเพราะมึงลากตัวแพรวออกไปซะก่อนพวกกูโทรหาทั้งคืนแม่งก็ไม่รับดีแล้วที่มึงไม่ได้ทำอะไรแพรวเขาเพราะเขาเป็นคนช่วยมีนให้รู้ตัวก่อน]
ผมแทบจะหยุดหายใจที่ยินคำพูดนี้จากปากนาวาก่อนที่สายตาผมจะเหลือบไปเห็นรอยเลือดของแพรวที่ติดอยู่บนที่นอนกับรอยคราบน้ำกามของผม
[ไอ้ริว เฮ้!! มึงฟังกูอยู่ปะเนี้ย]
"ไอ้วาแค่นี้ก่อนนะ"
ผมบอกนาวาออกไปอย่างคนหมดแรงแล้วกดวางสายจากมันทันทีใจผมตอนนี้มันหล่นฮวบไปแล้วครับแพรวไม่ได้ร่วมมือกับไอ้คีย์แต่แพรวช่วยมีนงั้นเหรอ
"โธ่โว้ย!! นี่กูทำเหี้ยอะไรลงไปวะเนี้ย"
แล้วฝามือของผมก็ลูบลงไปบนเตียงกว้างที่มีร่องรอยจากเหตุการณ์เมื่อคืนติดอยู่แล้วภาพต่างๆที่ผมทำกับแพรวมันก็ฉายขึ้นมาในหัวทุกการกระทำทุกคำพูดที่ผมทำกับเธอแววตาที่เธอขอร้องอ่อนวอนให้ผมปล่อยถึงรวมไปถึงคำพูดที่เธอบอกว่าเธอไม่ได้ทำมันบีบหัวใจผมจนรัดแน่นไปหมด
พลาด!! ผมทำผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่เลยจริงๆแล้วตอนนี้เธอก็ไปแล้วผมไม่รู้ว่าจะไปตามเธอที่ไหนด้วย
"โธ่เว้ย!!"
ผมลุกขึ้นแล้วดึงทึ้งผ้าปูที่นอนออกแล้วโยนทิ้งอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงข้างเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง
'ขอโทษ แพรว ฉันขอโทษ"
ผมพูดขอโทษเธอออกมาอย่างหมดเรี่ยวแรงพูดทั้งๆที่รู้ว่าเธอไม่มีวันได้ยินเธอคงเจ็บปวดแล้วเสียใจกับการกระทำของผมมากแล้วเธอก็คงเกลียดผมไปแล้ว
ตัดภาพมาปัจจุบัน
ตุบ!!
"อีกแล้วเหรอวะ! ไอ้ริวพวกกูจะเป็นเบาหวานตายกันอยู่แล้วถ้ามึงยังไม่เลิกซื้อขนมไทยมาให้พวกกูช่วยแดกแบบนี้"
เสียงไอ้เสือบ่นขึ้นมาทันทีที่ผมโยนถุงที่บรรจุขนมไทยหลายๆแบบไว้ลงกลางโต๊ะที่พวกเพื่อนๆผมนั่งกันอยู่ตอนนี้พวกผมทำงานกันหมดแล้วครับต่างคนต่างมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบกับธุรกิจของตัวเองพวกเราเลยจะมีวันนัดมิตติ้งพูดคุยกันอาทิตย์ละครั้งที่ไม่ใช่ที่ผับนัดกันตอนกลางวันเพราะมีมิกกี้กับมีนมาร่วมด้วยส่วนมุนินหนีไอ้เพื่อนร่านของผมไปต่างประเทศเป็นเดือนละครับ
แล้วที่พวกมันบ่นกันเรื่องขนมไทยที่ผมชอบซื้อมาก็เพราะผมตามหาใครคนหนึ่งอยู่คนที่ทุกคนก็รู้ว่าใครนั่นแหละครับผมตามหาแพรวตั้งแต่วันนั้นจนตอนนี้จะ2ปีกว่าแล้วผมยังไม่เจอเบอร์โทรศัพท์หรือไลน์ที่เธอเคยให้มีนไว้ผมก็ติดต่อไม่ได้เหมือนว่าแพรวจะเปลี่ยนเบอร์ไปแล้วผมรู้จากมีนแค่ว่าบ้านแพรวเป็นร้านขนมไทยแต่ไม่รู้อยู่แถวไหนมีนจำได้แค่ว่าชื่อร้านที่ติดตรงกล่องขนมเป็นชื่อจริงของแพรวแต่พวกผมช่วยกันตามหาร้านขนมไทยชื่อนี้ทั่วเมืองแล้วแต่ก็ไม่เจอ
ยังดีที่โชคยังเข้าข้างผมอยู่บ้างที่มีนกับมิกกี้เคยได้กินขนมไทยร้านแพรวเป็นประจำช่วงที่ฝึกงานด้วยกันสองคนนั่นบอกว่ารสชาติของร้านแพรวไม่เหมือนเจ้าอื่นที่เคยกินถ้าได้ชิมพวกมีนก็จะจำได้หลังจากนั้นมาผมก็ตระเวนชื่อขนมไทยมาให้มีนกับมิกกี้เป็นประจำเพราะนี้เป็นทางเดียวที่ผมจะหาแพรวเจอ
ส่วนเรื่องที่ผมทำระยำกับแพรวผมสารภาพกับพวกมันหมดแล้วเกือบโดนมีนฆ่าเลยผมแต่สุดท้ายพวกมันก็ยอมช่วยผมตามหาเพื่ออยากช่วยผมไถ่โทษที่ทำกับแพรว
"ฉันว่าเราคงหมดหวังแล้วล่ะริวบางทีแพรวอาจจะเลิกทำร้านขนมแล้วก็ได้"
มีนพูดขึ้นมาอย่างหมดหวังพลางทำหน้าเห็นใจผม
"เออ!! เมียกูพูดถูก2ปีแล้วไอ้สัส2ปีที่มึงตามหาแพรวด้วยขนมแบบนี้เมียกูกินตั้งแต่ยังไม่ท้องจนตอนนี้จะคลอดแล้วไอ้ห่า"
ไอ้นาวาได้ทีก็พูดขึ้นมาอย่างเห็นด้วยกับมีนก็จริงอย่างที่มันบอกผมทำแบบนี้มาเป็นปีแล้วจริงๆแต่มันเป็นทางเดียวแล้วที่ผมจะตามหาแพรวได้
"แต่มันเป็นวิธีเดียวที่กูจะตามแพรวได้แล้วมึงจะให้กูทำยังไง"
"ทำใจ!"
ไอ้สัสธิมนี่ก็อีกคนดูมันตอบผม ทำใจ! ถ้าผมทำได้ผมทำไปนานแล้วไหมล่ะ
"ไอ้ธิมพูดถูกมึงควรจะทำใจ"
"เหอะ!! ทำเป็นบอกกูให้ทำใจตัวมึงเองทำใจเรื่องมุนินให้ได้ก่อนเถอะค่อยมาบอกกู"
ผมสวนกลับไอ้เซอร์เวย์ทันทีหลังจากที่มันพูดเสริมไอ้ธิมตัวมันเองก็โดนมุนินหนีไปต่างกับผมหรอกทำเป็นมาพูดดี
"เอาจริงๆถ้าเกิดว่ามึงตามแพรวเจอแล้วคู่หมั้นมึงล่ะมึงจะเอาน้องแบมไปไว้ที่ไหน"
"มึงก็รู้ไอ้เสือว่าเรื่องแบมม๊ากูเป็นคนเลือกกูไม่ได้เลือก"
"แต่มึงหมั้นกับน้องเขาแล้วออกข่าวใหญ่โตขนาดนั่นมึงคิดว่าแพรวเขาจะไม่รู้ข่าวมึงรึไง"
"ให้กูหาตัวแพรวเจอก่อนเถอะกูรู้ว่ากูจะจัดการเรื่องนี้ยังไงพวกมึงก็รู้ว่ากูกับแบมหมั้นกันเพราะธุรกิจ"
"แต่ชะนีน้อยแบมแบมนางคิดจริงจังกับผัวริวนะคะมิกกี้ดูออกนางคงไม่ปล่อยผัวง่ายๆแน่งานนี้"
"เรื่องอื่นไว้ก่อนเถอะมิกกี้ตอนนี้ริวแค่อยากหาแพรวให้เจอก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป"
"สายของมึงนี่คือกลัวแพรวมีผัวไปแล้วงั้นเหรอวะ"
"กูว่ามีแน่ๆสวยน่ารักน่าเอ็นดูอย่างแพรวไม่น่าจะโสดนาน"
ผมนี่อยากเตะปากไอ้เสือกับไอ้เซอร์เวย์จริงๆครับดูมันพูดว่าแพรวมีผัวใหม่งี้น่าเตะชะมัด อ่อ! ส่วนเรื่องก่อนหน้านี้ที่ผมกับไอ้เสือคุยกันเรื่องคู่หมั้นของผมๆไม่ได้คิดอะไรกับน้องแบมหรอกครับหมั้นเพราะม๊าอยากให้หมั้นเพื่อธุรกิจครอบครัวผมกับครอบครัวแบมทำธุรกิจร่วมเท่านั้นเอง
"โอ้ย!! เลิกคุยเรื่องซีเรียสค่ะมาๆเอาขนมมากินค่ะไหนๆก็ซื้อมาแล้วเผื่อวันนี้อาจโชคดีเจอแจ็คพอตเป็นร้านแพรวก็ได้ใครจะไปรู้"
"แค่ชื่อที่กล่องก็ไม่ใช่แล้วไหมละมึงขนมไทยบ้านน้องเรียวมันไม่ใช่ชื่อร้านแพรวสักหน่อย"
"เอาน่ามึงกินๆไปดูสิผัวริวกูทำหน้าหมดกำลังใจหมดละไม่ใช่ก็หาจนจะใช่นั่นแหละค่ะ"
มิกกี้พูดกับมีนเสร็จก็หยิบกล่องขนมไทยที่ผมซื้อมาจากแถวๆชานเมืองเปิดกินทันทีผมก็เห็นแล้วว่าชื่อร้านมันไม่ใช่แต่ก็อยากซื้อมาถึงแม้มันจะไม่ได้ขายในกรุงเทพก็เถอะความหวังของผมก็คือบางทีแพรวอาจจะย้ายไปอยู่แถบชานเมืองแล้วทำขนมขายส่งให้คนอื่นเอามาติดแบรนด์อื่นขายก็ได้ไม่รู้ว่ะตอนนี้ทำอะไรผมก็ทำหมดแล้วเพื่อตามหาเธอถึงแม้ความหวังมันจะริบหรี่ก็ตาม
"ชะนี!!"
"อะไรของมึง"
"ชิม!! เร็วๆชิมแล้วบอกกูว่ามึงคิดเหมือนกูไหม"
พอมิกกี้ตักขนมทองหยอดใส่ปากเธอปุ๊บก็ทำสีหน้าตกใจออกมาก่อนที่จะส่งกล่องขนมไปให้มีน
"มิกกี้!! ใช่ ๆ ไหม"
"กูว่าใช่"
"เดี๋ยวเมียจ๋าใช่อะไรกันพวกเรางงไปหมดแล้ว"
นาวาถามมีนขึ้นมาเมื่อเห็นมีนกับมิกกี้คุยอะไรกันแปลกตอนที่กินขนมลงไปพวกผมที่นั่งอยู่ก็พากันมองอย่าง งงๆ
"ขนมร้านนี้รสชาติเหมือนที่พวกฉันเคยกินของแพรว"
"ห่ะ!!"
พวกผมห้าคนที่นั่งกันอยู่พูดออกมาพร้อมกันอย่างตกใจเมื่อได้ยินมีนพูดแบบนี้ออกมา
"มีนว่าไงนะ"
ผมถามมีนออกไปอย่างตื่นเต้นและมีความหวัง
"ขนมร้านนี้ที่ริวซื้อมารสชาติเดียวกันกับร้านแพรวไม่มีผิดแต่ชื่อร้านมันไม่ใช่น่ะสิ"
พอมีนพูดจบผมหยิบกล่องขนมมาดูชื่อร้านทันที
'ขนมไทยบ้านน้องเรียว' งั้นเหรอ
- Writer
