บทที่ 9
สองหนุ่มสาวยังอ้อยอิ่งอยู่ที่ริมชายหาด เวลาล่วงเลยไปกระทั่งพระจันทร์กลมโตเคลื่อนผ่านท้องฟ้าลงต่ำไปอีกฟากฝั่งของทะเลแสนสวย บอกให้รู้ว่าอีกหนึ่งราตรีกำลังจะผ่านพ้นไป ปราบจึงจูงมือพาแสงระวีกลับไปยังที่พักซึ่งเป็นบังกะโลของหญิงสาวที่มีแต่ความเงียบสงัดได้ยินแต่เสียงหรีดหริ่งเรไรร่ำร้อง
“คุณปราบกลับไปนอนเถอะนะคะ พรุ่งนี้เรจะตื่นแต่เช้าจะได้รีบเตรียมอาหารให้คุณ”
แสงระวีบอกชายหนุ่มเมื่อมาถึงหน้าระเบียงบังกะโลของเธอ ปราบวางผ้าคลุมไหล่ของหญิงสาวที่เริ่มแห้งเพราะโดนลมทะเลปัดเป่าลงบนที่นั่งตรงหน้าระเบียงก่อนหันกลับมายังหญิงสาว
“เร...เธอง่วงแล้วหรือ?” เขาถามแต่หญิงสาวกลับหรุบเปลือกตาลงต่ำเหมือนซ่อนความคิดบางอย่างไม่อยากให้เขาเห็น
“ค่ะ...เรง่วงแล้ว”
“แน่ใจหรือว่าง่วง?” ชายหนุ่มเข้าไปประชิดตัวเธออีกครั้ง เขาดันร่างเล็กจนติดบานประตูและก้มลงมองวงหน้าสวยที่เงยขึ้นมองเขาในที่สุด
“ก็ดึกแล้วน
