บทที่ 17
หญิงสาวสัมผัสตอบด้วยฝ่ามือบางที่ลูบไล้ไปบนสันกรามของเขา ปราบยกยิ้มมุมปาก เขาแทบไม่อยากถอนริมฝีปากออกจากกลีบปากละมุนของเธอเลย
“เธออยากอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนหรือ เร?”
แสงระวีทำท่านึกชั่วครู่และยิ้มตอบ “ก็นานเท่าที่คุณปราบจะให้เรอยู่ที่นี่นั่นล่ะค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น..ฉันจะให้เธออยู่ที่นี่ตลอดไปเลยดีไหม”
“คุณปราบก็” หญิงสาวเหนียมอาย ร่างเล็กถูกรั้งเข้าไปจนทรวงอกนุ่มแนบชิดกับอกกว้างของเขา แขนแกร่งโอบกระหวัดรอบเอวบางอ้อนแอ้น แสงระวีขืนตัวน้อย ๆ แต่ก็ยินยอมให้เขาจูบเธออีกครั้งในที่สุด
“เร...” ปราบครางออกมาขณะดึงตัวหญิงสาวให้นั่งคร่อมอยู่บนตัวเขาบนเก้าอี้หน้าบังกะโล แสงสว่างจากดวงจันทร์โอบล้อมอยู่รอบ ๆ แสงนวลจากโคมไฟส่องสว่างทำให้มองเห็นวงหน้างามใต้กรอบเรือนผมดำสยายชัดเจน
“เร...แล้วเธอจะบอกกับแม่พร้อม แม่นมของฉันว่ายังไง ถ้าเธอจะอยู่ท
