บทที่ 15
ความตระหนกฉายออกมาจากทั้งสีหน้าและแววตาของชายหนุ่ม ปราบไม่รู้ว่าแสงระวีมีเหตุจูงใจอะไรถึงได้หอบผ้าหนีเขาไปแบบนี้ แต่ก่อนอื่นเขาต้องรีบออกตามหาเธอ
ปราบวิ่งออกมาจากบังกะโลตอนแดดอ่อนแสงลงทุกที ดวงอาทิตย์กลมโตสีแดงกำลังปริ่มน้ำแต่แสงสว่างนั้นยังนำทางให้เขาวิ่งออกไปที่ชายหาด แสงระวีคงยังไปไหนได้ไม่ไกล เธอจะไปไหนได้ในเมื่อแทบไม่รู้จักใครบนเกาะนี้
ที่สำคัญนายโชติก็พาเรือลำใหญ่กลับไปยังฝั่งแล้วและกว่าจะกลับมาที่นี่อีกครั้งก็คงจะเป็นวันพรุ่ง แสงระวีไม่มีทางออกจากเกาะนี้ไปได้ นอกจากเธอจะว่ายน้ำข้ามไปซึ่งมันไม่มีวันจะเกิดขึ้น
ร่างสูงใหญ่วิ่งตรงไปยังอีกสถานที่หนึ่งซึ่งเขาคิดว่าจะได้พบใครสักคนที่นั่นซึ่งก็เป็นจริงดั่งคิด ปราบเห็นร่างบอบบางในชุดกระโปรงยืนชะเง้อชะแง้อยู่ที่ปลายสุดของสะพานซึ่งเป็นท่าทอดยาวลงไปในทะเล
“เร...นั่นเธอกำลังจะไปไหน!”
ปราบตะโก
