เหวินปิงฉีที่เตรียมจะขยับออกไปเรียกเจ้าอ้วนหลีเหยียนฉือ ถูกมือของฟ่านหงอี้ยื้อไว้ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นเดินออกไปรับเจ้านั่นเข้ามาเองเพราะม่านพลังที่เป็นเขตแดนของหนิงหลงเขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี สามารถพาตัวเองออกไปและพาสิ่งมีชีวิตกลับเข้ามาได้โดยง่าย หากปล่อยให้เหวินปิงฉีเป็นคนออกไปก็ต้องอธิบายกันวุ่นวายอีก
“ทางนี้ เจ้าอ้วนแล้วก็เลิกตะโกนเสียทีอยากให้สัตว์อสูรวิ่งไล่ล่าเจ้ายามค่ำหรือไร”
“ไม่ใช่ว่าข้าอยากตะโกน หงอี้เจ้าไม่รู้อะไร ข้าเดินหาพวกเจ้าบริเวณนี้มากกว่าชั่วยามแล้วนะ เดินจนขาข้าไม่มีแรงจะยกขึ้นมาแล้ว เจ้าดูสิแขนข้ามีแต่รอยขีดข่วนเต็มไปหมด ต้นไม้พวกนี้หนามและใบคมมากเสื้อผ้าข้าเสียหายหมด”
“เจ้าตามข้ามา”
“เหวินปิงฉี เจ้าคนร้ายกาจนั่งกินสบายอยู่ตรงนี้กลับปล่อยข้าวิ่งไปวิ่งมาอยู่คนเดียว อ่ะ..”
หลีเหยียนฉือที่เสื้อผ้าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อมีเศษใบไม้ติดตามผมมีบาดแผลเล็กๆน้อย รอยขาดบนเสื้อผ้าบอ
