“ท่านอาจารย์เซิ่งหลีขอรับ”
“เข้ามาสิ”
ฟ่านหงอี้มองเข้าไปด้านในก็ชะงักเท้า
“เจ้าสองตนรออยู่ข้างนอกเถอะ”
“ไม่จำเป็น ให้มันเข้ามาด้านในเถอะ อยู่ด้านนอกจะเป็นเป้าสายตากับผู้ไม่ประสงค์ดีเสียเปล่าๆ”
อาจารย์เซิ่งหลีทำให้สัตว์อสูรทั้งสองย่อขนาดลง พังพอนเหลือขนาดเท่าลูกสุนัขส่วนงูขาวก็พันอยู่รอบคอเจ้าพังพอน
ทั้งสามก้าวเข้าไปด้านใน ด้วยความเกรงใจจะเป็นการรบกวนการพักผ่อนของท่านอาจารย์
เซิ่งหลีมองดูเด็กหนุ่มสามคนที่ รู้สึกเอ็นดูที่ศิษย์รุ่นนี้มีท่าทางสงบเสงี่ยมว่าง่าย เขามองดูทีละคนเริ่มจากเจ้าอ้วน เด็กหนุ่มที่ตัวสูงผอม และคนสุดท้ายที่ดูดีทั้งท่าทางและหน้าตา ก่อนจะพยักหน้าอย่างพึ่งพอใจ นิสัยจัดว่าดี พูดจาดี และท่าทางดี
“พวกเจ้าชื่ออะไรกันบ้าง”
“เรียนท่านอาจารย์ ข้าหลีเหยียนฉือ ขอรับ/ ข้าเหวินปิงฉี ขอรับ /ข้าฟ่านหงอี้ ขอรับ”
“พวกเจ้ามีสัตว์อสูรระดับหกถึงสองตัว เป็นอย่างไรบ้างล่ะหลังจากแยกจ
