ซวี่หวงหลินส่งเสียงกรีดร้องออกมาเมื่อได้เห็นภาพของเรือนที่นางพักอาศัย ส่วนม่านเหลียงอวิ๋นยืนเม้มริมฝีปากไม่ได้ส่งเสียงใดๆออกมา สาวๆที่หลีกทางให้ต่างใช้ผ้าเช็ดหน้าอุดจมูกไว้
“พวกเจ้า เห็นคนที่ลงมือหรือไม่”
“พวกข้าพึ่งกลับเข้ามาก่อนหน้าเจ้าสักครึ่งเค่อเห็นจะได้”
“ไม่เป็นไร พวกเราไปหาอาจารย์เซิ่งให้ส่งคนมาตรวจสอบ”
“ไม่ต้องหรอกหลินเอ๋อร์ เรื่องแค่นี้พวกเราเข้าไปทำความสะอาดเถอะถือเสียว่าเป็นการฝึกฝน”
สตรีที่อยู่ด้านนอกเห็นว่าไม่มีอะไรน่าสนใจแล้วก็พากันเดินจากไปทิ้งให้สองสาวต้องเก็บกวาดทำความสะอาดกันเองโดยไม่มีใครอาสามาช่วยสักคน
“ใครนะช่างใจร้ายกับพวกเราเสียจริง คงเป็นเพราะข่าวลือบ้าๆนั่นแน่เลย”
ตลอดสองชั่วยามในการกวาดเช็ดถูและล้างหน้าเรือนมีเสียงของซวี่หวงหลินบ่นอยู่ตลอดเวลา ทำความสะอาดจนหน้าเรือนไม่สกปรกอายคนที่ผ่านไปมา
ตลาดกลางเมืองจงหลางกลุ่มของฟ่านหงอี้นั่งพักดื่มชาและของว่างหลังจาก
