“ใช่ๆ เจ้าจงใจหาเรื่องมาสองครั้งสองครามีเหตุผลอะไรกันแน่หา?”
เสียงของเจ้าอ้วนเริ่มจะดังขึ้นท่าทางเริ่มโมโหมากขึ้นเดิมที่ฝึกควบคุมกระบี่ก็ไม่ได้ดังใจนึกอยู่แล้ว รู้สึกหงุดหงิดหาทางควบคุมสมาธิให้เป็นหนึ่งตามที่อาจารย์หงสั่งสอนมาไม่ได้
เมื่อมีคนเดินเข้ามาพูดจาหาเรื่องอีกยิ่งทำให้อารมณ์คุกรุ่นยิ่งขึ้น ในใจอยากจับคนมาขยี้ขยำให้หายอึดอัดใจที่ฝึกเท่าใดก็ไม่เห็นผล ยิ่งคนรอบข้างสามารถทำให้กระบี่ขยับได้แม้เพียงนิดก็ยิ่งทำให้เขาเร่งร้อนมากขึ้น
“ไม่มีอะไร ก็แค่รู้สึกสมเพชเท่านั้น น่าละอายใจยิ่งนัก ฮ่าฮ่าฮ่า”
“พวกเจ้าว่าไงนะ”
“เหยียนฉือ ใจเย็นไว้ คนแบบนี้อย่าไปสนใจ เจ้าใจเย็นลงเริ่มต้นฝึกใหม่ ไม่นานก็ต้องทำได้”
“ฟ่านหงอี้ เจ้าไม่ต้องพูดดีไป ข้าก็ยังไม่เห็นเจ้าขยับกระบี่ได้แม้แต่น้อย ยังมีหน้าไปชักชวนเจ้าอ้วนนี่อีก”
“ข้าอ้วนแล้วหนักส่วนไหนของเจ้าห่ะ”
ฟ่านหงอี้ขมวดคิ้วรู้สึกไม่พอใจอีกฝ่ายเล็กน้อ
