เจ้าสัว

EP.1 เป็นไปไม่ได้

Ep.1 เป็นไปไม่ได้

ฉันเอื้อมมือไปเปิดประตูบ้านไม้ ผลักออกเบาๆ ก่อนจะเบี่ยงตัวออกมาจากช่องเล็กๆ หันหน้าไปมองบ้านปูนยกสองชั้น นี้คงเป็นบ้านที่ดีที่สุดที่เหมือนอยู่ในสลัมเเห่งนี้ด้วยซ้ำไป ใช่! บ้านเจ้น้ำบ้านที่ฉันมาสอนพิเศษให้ลูกของเขาวัย 15 ปี ฉันมองเงินที่มันไม่มาก เเต่มันพอเลี้ยงชีวิตให้ฉันอยู่รอดได้ พร้อมกับใครอีกหลายคน ที่ฉันต้องดูเเล ฉันกำชับเสื้อเนื้อบางเข้าหาตัวเองนิดหน่อย เพราะนี้มันก็ดึกมากเเล้วด้วย มีเเค่เเสงไฟจากหลอดเสาไฟที่ยังพอส่องเเสงสว่างให้ฉันได้มองเห็นทางที่มีเเต่ความเปลี่ยวเเละมืดมิดนี้ ฉันก้มไปลงกรประตูบ้านเจ้ก่อนที่จะหันหลังกลับ พร้อมเดินกลับบ้านที่อยู่ถัดไปอีกสองซอย

"กลับบ้านดีๆนะอีผักบุ้ง มึงอย่าไปเสียเวลากับไอ้พวกเศษสวะข้างทางนะเว้ย ยังไงมึงก็ผู้หญิง" สองเท้าก้าวเดินพลันหยุด เพราะได้ยินเสียงอีเจ้ตามหลังเธอคิดตามนิดหน่อยก่อนจะสาวเท้าเดินต่อไป ฉันรู้ว่าอีเจ้มันเป็นห่วง... เเต่ฉันกลับชินเเล้วมันชินในความรู้สึกไปเเล้วด้วยซ้ำ

รองเท้าผ้าใบคู่เก่าเดินลัดเลาะมาจนถึงซอยสุดท้าย เเต่กลับต้องหยุดลงเพราะมีเศษกระป๋องลอยมากระทบไหล่ด้านซ้าย ฉันปรายตามองกลุ่มวัยรุ่นนิดหน่อยคิดจะทักทายกันเป็นประจำเเบบนี้สินะ!

"ไงจ้ะ! น้องผักบุ้ง ช่วงนี้ติดใจพี่จนได้เดินผ่านทางนี้บ่อยๆหรือเหตุบังเอิญกันล่ะคนสวย" ไอ้พวกสวะมันยิ้มเยาะฉัน พลางพ่นควันบุหรี่สีครึ้มออกมา ฉันก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว ตามสัญชาตญาณของผู้หญิงให้ระวังตัวเอง นี้มันไม่ใช่ครั้งเเรก!

"...." ฉันเเค่ปรายตามองนิดหน่อยก่อนจะเดินต่อ เเต่ก็ต้องชะงักเพราะคำพูดต่อมาของพวกมัน!

"ถ้ายอมเป็นเมียพี่อ่ะ คิดดูสิลูกน้องผักบุ้งก็จะมีพ่อ น้องผักบุ้งก็มีคนดูเเล ไม่ดีหรือไง" นิ้วมือเรียวค่อยๆกำเข้าหากันโดยอัตโนมัติฉันยืนนิ่งเเต่หันข้างให้พวกมัน

"...." เลือกที่จะข่มอารมณ์ไว้ ดีกว่าระเบิดมันออกมาฉันยังมีคนต้องดูเเล

"ถ้าไม่ติดว่าลูกเธอเหมือนฝรั่ง ฉันคงคิดว่าผัวเธอก็ไอ้พวกต่ำๆเเถวนี้ดีๆนี้เอง ทำเป็นเล่นตัวหรืออยากได้ราคา เอ๋.. หรือว่าไม่มีเงินซื้อนมให้ลูกกิน ฮ่าๆๆ" ต่อให้ความอดทนฉันจะหมดลงไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ฉันก็ทำได้เพียงสร้างความอดทนนั้นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง..เเละอีกครั้ง ฉันเลือกที่จะสาวเท้าให้ออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด เท่าที่สองขาอ่อนเเรงคู่นี้จะทำได้

มือเรียวทวาหนังหยาบด้านค่อยๆดันรั้วบ้านเข้าไปด้านในพร้อมเบี่ยงร่างบางเข้าไปในเขตบ้านไม้สองชั้นชั้นเเรกเป็นบ้านปูนตามปกติ รอบบ้านก็คือหญ้าต้นไม้ดอกไม้ที่ฉันปลูกไว้ เพื่อให้ตัวเองผ่อนคลาย ฉันวางกระเป๋าสะพายก่อนที่จะหย่อนสะโพกนั่งที่เก้าอี้หน้าชานบ้าน พร้อมขบคิดเรื่องต่างๆ จนทำให้ฉันเหม่อลอย

"ผักบุ้ง! อยู่ไหมผักบุ้ง!!"

เฮือก! ฉันสะดุ้งขึ้นมาอย่างตกใจเพราะมีเสียงกำลังเรียกฉันอยู่ที่ประตูบ้าน ก่อนที่จะเสยผมเพื่อคลายความตกใจ รีบวิ่งไปเปิดประตูบ้านเพราะรู้ว่าเสียงนั้นเป็นเสียงใคร

"มีอะไร" ฉันปลดกรประตูพลางถามคนที่ฉันคุ้นเคยอีกคนขึ้น พอประตูไม้ไผ่สูงประมาณ 180 เซนติเมตร เปิดออกกว้างทำให้เห็นบุคคลด้านนอกฉันก็เข้าใจในทันที

" พรุ่งนี้กูมีงานต้องไปค้างต่างจังหวัด คิดประจวบเหมาะว่ามึงคงจะกลับเวลานี้ จึงรีบมาหามึง" คนตรงหน้าพูดพร้อมส่งคนที่สื่อความหมายในๆมาให้ฉัน ฉันคลี่ยิ้มตอบอย่างจริงใจ

พร้อมกับอุ้มเจ้าเด็กน้อยที่หลับไม่รู้เรื่องราว มาไว้ในอ้อมกอด เเล้วโยกไปมา

เบาๆ เพื่อปลอบเด็กน้อยให้หลับต่อ

"ไม่เป็นไร เเค่นี้ก็เกรงใจจะเเย่" ฉันพูดพร้อมมองหน้าเด็กน้อยสองขวบกว่าๆ เเล้วยิ้มออกมาเบาๆ

"เกรงใจบ้าอะไรล่ะ กูก็เพื่อนมึงช่วงนี้มึงก็พักๆบ้าง ไว้กูกลับมาจะมาช่วยมึงอีกเเรง" ฉันมองหน้าเพื่อนตรงหน้า ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

"เดินทางปลอดภัย"

"ไม่ต้องห่วง มึงรีบเข้าบ้านซะ เดี่ยวกูรอมึงล็อกรั้วเสร็จกูจะไป" ฉันทำตามที่เพื่อนบอกทันที ถ้าอีผักบุ้งคนนี้อยู่คนเดียวฉันไม่มีวันกลัวอะไรหรอก เเต่นี้มีดวงใจฉันทั้งดวง ฉันต้องทำทุกวิถีทางให้เขาเติบโตเป็นคนดีให้ได้.. ไม่เหมือนใครบางคน

ฉันมองเพื่อนชายใจหญิงผ่านช่องไม้ไผ่เล็กๆ จนมันเดินลับหายไป จึงหันหลังเข้าบ้านพาเด็กเเก้มย้วยเข้าไปนอนในที่สบายๆ

"ขอโทษนะเด็กน้อย ที่ต้องพามาลำบากถึงขนาดนี้ อีกไม่นานหรอก เเม่สัญญา" ฉันลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ หลังจากทายาหม่องรอยยุงกัดที่ขาของไบรเนียร์เสร็จ ฉันสงสารเขาเเต่ฉันทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้ ฉันต้องอยู่อย่างนี้เพื่อรอวันนั้นให้ได้

"ห้าวว" เสียงป้องปากหาวเพราะความง่วงอย่างปิดไม่มิด ฉันคว้าโทรศัพท์มาดูเวลา ตอนนี้เวลาปาไปเที่ยงคืนกว่าเเล้ว เเสงจากหน้าจอเเทบเล็ตฉันยังสว่างกระทบหน้าพร้อมข้อมูลบางอย่างที่ฉันต้องการรู้ เเต่ยิ่งหายังไง เหมือนมันยิ่งหายเข้ากลีบเมฆ

ติ้ง!

ฉันล่ะสายตาจากสิ่งที่ฉันค้นหาไปดูอีเมลที่พึ่งเด้งขึ้น ก่อนฉันจะกดเข้าไปในทันที สายตาฉันเบิกกว้างอีกครั้ง พร้อมลมหายใจที่หนักขึ้นเลื่อยๆ คำถามต่างๆนาๆตีกันขึ้นมาบนสมองฉันทันที ฉันไล่อ่านทีล่ะตัวอักษร วนไปมาหลายาสิบรอบ

เงินถูกโอนเข้าบัญชี 100,000,000 บาท!

(ไม่ต้องพยายามตามหา มันไม่มีวันเปิดเผยจนกว่าจะถึงเวลา)

ฉันรีบคว้าโทรศัพท์กดเข้าในเเอพธนาคารเเบงค์ทันที มันปรากฎเงินจำนวนนั้นจริงๆ เป็นไปได้ยังไงกัน! ฉันนั่งมองเงินนั้นด้วยคำถามหลากหลาย มันต้องมีบางอย่างที่ฉันต้องได้รู้เเน่นอน