EP.37 ขอบคุณที่เธอช่วยฉัน
'เมื่อครู่เธอก็พึ่งเตรียมอาหารไปไว้ให้ผู้บริหารนะครับ'
สองขาฉันรีบวิ่งเท่าที่จะวิ่งได้ ด้วยความร้อนใจเมื่อฉันได้ยินประโยคนั้นฉันเเทบกลืนน้ำลายไม่ลง เธอลงมืออีกเเล้ว! ฉันวิ่งผ่านบรรดาเเขกเรื่อโดยไม่สนใจอะไร เป้าหมายของฉันคือลิฟต์ ยังดีที่ฉันใช้ลิฟต์ผู้บริหารได้ ไม่งั้นฉันคงต้องวิ่งขึ้นบันได ฉันย้ำมือกดปุ่มเปิดลิฟต์อย่างร้อนใจ มือก็ควานหาโทรศัพท์
"หายไปไหนเนี่ย!" ฉันสบถกับตัวเองอย่างหัวเสีย จู่ๆภาพที่ฉันวางมันไว้บนรถก็เเวบเข้ามา มิน่าล่ะทำไมถึงหาไม่เจอในกระเป๋ากางเกง เมื่อลิฟต์เปิดออกฉันก็รีบพุ่งตัวเข้าไปทันที ทำไมด้านล่างไม่มีบอดี้การ์ดเลย เเต่ถ้าฉันมัวเเต่วิ่งวุ่นไปให้บอดี้การ์ดให้รายงาน เขาได้ตายก่อนเเน่
"นายอย่าโง่จนดูไม่ออกนะรัสเตร!" ฉันเดินเป็นหนูติดลิฟต์ ภาวนาขอให้ลิฟต์ขึ้นไปชั้น 59 เร็วๆ "รีบขึ้นสิๆ เร็วเข้าๆ" ฉันได้เเต่มองดูตัวเลขที่มันเลื่อนขึ้นไปตามลำ
