เจ้าสัว

EP.13 เขาเลวกว่าที่เธอคิด

EP.13 เขาเลวกว่าที่เธอคิด

หญิงสาวในชุดกี่เผ่าสีฟ้าครามปักดอกไม้ลายสวยความยาวเลยเข่ามานิดหน่อย เเต่ก็อดที่จะวาบหวิวไม่ได้เพราะเยื้องไปด้านหลังกับเเหวกขึ้นมาจนน่าใจหาย ใบหน้างอง้ำเหมือนเด็กเอาเเต่ใจนั่งอยู่บนยานพาหนะที่กำลังมุ่งตรงไปตามทางเเคบๆเเต่เต็มไปด้วยป่าไม้ที่อุดสมบูรณ์ ถึงเเม้บรรยากาศรอบๆจะดีเเค่ไหน ก็ไม่สามารถดับความโกรธของเธอคนนี้ได้

"นี้อิงอิง ม๊าบอกเเล้วใช่ไหม...อย่าทำหน้าทำตาเเบบนี้มันดูไม่น่ารักเลย" คนเป็นมารดาที่มีใบหน้างดงามอ่อนหวานเเถมน้ำเสียงไพเราะน่าฟัง เธอไม่ได้ดุลูก ถึงเธอจะพูดเเบบนี้หาได้เเม่ตัวดีจะกลัวเธอ เเถมยังกอดอกฟึดฟัดมากกว่าเดิม จนคนเป็นเเม่ต้องถอนหายใจเสียยาวยืด ทำไมลูกสาวคนนี้ถึงไม่ได้เศษเสี้ยวเธอไปเลยนะ คนเป็นเเม่พูดอย่างอ่อนใจ

"ม๊า หนูไม่ชอบให้ใครมาจับคู่ให้ หนูโตเเล้ว 25 เเล้วค่ะม๊า"ใบหน้ารูปไข่ถอดเเบบมาจากผู้เป็นมารดาเป๊ะๆ มีเเค่หน้าตาที่ลูกได้เธอมาเเต่นิสัยนะหรอ เหมือนพ่อซะไม่มีผิด นิสัยเอาเเต่ใจเหมือนคุณหนู เพราะเป็นทายาทผู้หญิงคนเดียวของตระกูล 'หลี่' ไหนจะมีนายท่านที่ตามใจให้ท้ายหลานสาวคนนี้ตลอด!

อิงอิงทำหน้าเบื่อหน่ายเสียเต็มที เมื่อความซนผิดผู้หญิงไปล่วงรู้ความลับบางอย่างเข้า 'ดูตัว' นั้นคือสิ่งที่เธอไม่ชอบที่สุด ดวงตากลมโตสีน้ำตาล มองต้นไม้สีเขียวขจี พลันใบหน้าของเพื่อนรักก็ลอยเข้ามา

"ม๊าถ้าหนูโดนจับตัวไปล่อกระสุน ม๊าจะทำยังไง" หญิงสาวพูดออกมาด้วยความใสซื่อ ไม่ได้จริงจังเเต่คนที่ได้ยินถึงกับยกมือขึ้นทาบอก ด้วยความตกใจเพียงเเต่หญิงสาวคิดถึงสถานะเพื่อนของเธอตอนนี้ เธอเป็นห่วงวาน่าที่สุดเเต่ตัวเธอบอกว่าไม่ต้องช่วยเธอ เธอขอให้ช่วยเด็กอีกคนก็พอ ซึ่งเด็กคนนั้นเธอได้ฟังคร่าวๆก็ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ เพื่อนเธอเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายมาก เเละต้องกัดฟันสู้มาตลอดสองปี จู่ๆน้ำตาเธอก็พลันไหล ทำให้หัวอกคนเป็นเเม่แกว่งรีบกุลี่กุจอพูด

"ไม่ใช่ลูกหรอกจ้ะ เป็นเจ้าสัวพี่ชายเราต่างหาก อย่าร้องไห้สิโตเป็นสาวเเล้วนะ" ฉันสะดุ้งเพราะผู้เป็นมารดาคว้าฉันไปกอดไว้เเนบอก นี้ฉันร้องไห้หรอ มือเรียวคู่สวยปาดน้ำตาทิ้งเบาๆ เเต่ก็อดที่จะดีใจไม่ได้เพราะเธอไม่ได้มาเพราะดูตัว รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้านวล จนทำให้สองบุรุษด้านหน้าส่ายหน้าไปมา กับนิสัยคุณหนูของตระกูล

'เเต่ใครกันนะที่คุณปู่หาให้เจ้าสัว'

อิงอิงได้เเต่คิดในใจ คนที่ได้มาเป็นนายหญิงคงโชคร้ายไม่น้อย ไม่มีใครชอบกินน้ำเเข็งหรอกจริงไหม? ทว่าความคิดของเธอก็ต้องพับเก็บลงไว้ก่อน เพราะตอนนี้รถเก๋งยุโรปคันสวย ได้มาจอดเทียบท่าคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งเด่นอยู่กลางทิวทัศน์ที่สวยงาม เธอลงจากรถเเล้วสูดเอาบรรยากาศธรรมชาติเข้าปอดไปไม่น้อย

"เข้าไปกันเถอะลูก" ผู้เป็นเเม่หันมายิ้มใจดีให้กับลูกสาวคนสวย ก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินมากอดเเขนพ่อกับเเม่ไว้ ทิ้งไว้เพียง 'หลี่เซ่อ' ทายาทคนเดียวของตระกูลหลี่ที่เดินตามหลังมา ทุกคนอาจจะสงสัยทำไมพี่ชายฉันถึงเป็นทายาทคนเดียวเพราะ เจ้าสัว ก็เป็นหลานของปู่เหมือนกัน เพราะเขาใช้นามสกุลเเม่ยังไงล่ะ เเต่ถึงอย่างนั้นมรดกที่เป็นของเจ้าสัวคุณปู่ก็ยกให้เหมือนเดิม

"อาย~ มิสยูว คิกๆ" อิงอิงได้ยินเหมือนเสียงเด็กพูดสำเนียงฝรั่งเเปล่งๆก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาในโถงใหญ่ ภาพตรงหน้าเเทบทำเอาคนที่ไม่ได้เตรียมใจรับรู้อะไรมาเกือบล้มทั้งยืน เธอยืนค้างอยู่อย่างนั้นไปหลายวิ

นี้มันอะไรกัน! นี้มันเรื่องอะไรกัน!

รูปเด็กที่วาน่าให้เธอตามหาเธอดูจนละเอียดถี่ยิบให้จดจำขึ้นสมองเลยก็ว่าได้ เพราะเธอจะต้องช่วยเพื่อนรักให้ได้ เเต่ภาพที่เธอประติดประต่อเเล้วเอามาเเปะไว้ที่เด็กชายคนนี้ไม่มีส่วนไหนที่ไม่เหมือนกันเลย หมายความว่ายังไง?

"อิงอิง มีมารยาทค่ะคุณปู่นั่งอยู่" เสียงผู้เป็นมารดาทำให้อิงอิงหลุดจากภวังค์ก่อนที่จะโค้งหัวทักทายคุณปู่ที่เป็นที่รักของเธอก่อนจะเข้าไปอ้อนอ้อนตามเเบบฉบับคุณหนูเอาเเต่ใจ เเต่สายตาก็ยังจ้องไปที่เด็กลูกครึ่ง ผมน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ผิวขาวน่ากอด ดวงตากลมใสเเป๋ว ประกระจับสีชมพูน่าจุ๊บ เเก้มป๋องๆที่ใครเห็นก็ต้องหมั่นเขี้ยวเเน่นอน 'ไบรเนียร์' เด็กที่ยัยวาน่าให้ตามหาเเน่นอน เเล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ เรื่องนี้ทุกคนต้องอธิบายกับฉัน

"หลานสาวคนสวยของปู่โตขนาดนี้เเล้วตอนไหนจะมีเหลนให้ปู่อุ้มน่า" ชายชรากล่าวติดตลก นั้นทำให้ใบหน้าสวยหวานถอดฉบับคนเป็นเเม่ง้อง้ำอย่างเห็นได้ชัด ทำไมทุกคนถึงอยากให้เธอเเต่งงาน หรือทุกคนไม่รักเธอเเล้ว ปากเล็กทำท่าจะเบ้ปากร้องเหมือนเด็กเอาเเต่ใจ นั้นทำให้คนเป็นปู่หัวเราะรื่น

"ฮ่าๆเอาล่ะ ใครก็ห้ามบังคับหลานสาวปู่โอเคไหม" หญิงสาวพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะหอมเเก้มปู่ไปทีหนึ่งเเล้วเดินไปนั่งข้างผู้เป็นพี่ชายก่อนจะเเลบลิ้นสีชมพูเหมือนเด็กส่งให้พี่ชาย เเต่สายตาเเละมวลสมองของเธอกำลังไตร่ตรองอย่างรอบคอบ เธอรอเเค่ยัยเพื่อนรักติดต่อมา หล่อนจะได้หายห่วง เเม้เธอไม่รู้อะไรตอนนี้สักนิด เเต่เธอก็เชื่อว่าถ้าเด็กอยู่บ้านหลังนี้เด็กต้องปลอดภัยที่สุด

"เสียดายที่เขาไม่มีโอกาสเห็น" เสียงสั่นเครือของคนเป็นพ่อทำให้อิงอิงหันไปมองอย่างมึนงง สายตาเศร้าหมองมองไปยังเด็กน้อยนาตาน่ารักน่ากอด เเค่มองดูผ่านๆก็รู้ว่าเด็กคนนี่ฉลาดมาก ประโยคอังกฤษเเปล่งๆดังมาไม่ขาดสาย เเถมประโยคที่เจ้าตัวพูดชัดเจนลื่นหูที่สุดคงจะเป็น...

'Mamie, I miss you.'

เเขนเรียวเล็กยกกองเเฟ้มอันหนักอึ้งไปวางไว้ที่โต๊ะของอีตามือขวา ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เดิมคือหน้าโต๊ะทำงานของใครทุกคนก็คงจะทราบ ฉันมองคนที่ไม่มีวี่เเววจะเงยหน้ามามองฉันสักนิด ก็รู้หรอกน่า ว่าฉันสวยเกินห้ามใจ ถ้าได้มองเเล้วจะหยุดมองไม่ได้ เเต่ก็ไม่น่าทำทีเมินกันขนาดนี้เลยนี้น่า

"วันนี้เธอเรียนรู้เกี่ยวกับผู้ถือหุ้นของบริษัทก็เเล้วกัน" ฉันเบ้ปากอย่างไม่ชอบใจ ก็บอกว่าไม่ชอบไม่ชอบ จะให้เธออ่านให้เข้าใจยังไง ต่อให้เอาปืนมาจี้ขมับฉันให้เข้าใจเรื่องพวกนี้ ฉันก็อ่านมันไม่เข้าใจหรอก!

"จะให้ฉันรู้ไปทำไม" อันนี้ฉันถามจากใจจริง ใบหน้าหล่อเหลาบาดใจสาวๆ เงยหน้ามองฉันประมาณว่า 'โง่ 'ทำไมฉันถึงรู้หรอ ก็มันเด่นชัดอยู่บนหน้าเขาเเล้วไง

"ถ้าเธอไปออกงานกับฉัน เธอต้องรู้จักลูกค้าฉันสิ" เสียงราบเรียบเเต่เเข็งกระด้างตอบฉันเหมือนคนอยากท้อถอยที่เอาฉันมาทำงานนี้ ก็ดีสิ ยกเลิกเลย

"ไม่ใช่ล่อกระสุนอย่างเดียวหรอ?" ครั้งนี้สายตาดุดันตวัดขึ้นมามองฉันจังๆ เเต่ฉันก็ไม่ได้หลบตาหรือก้มหน้างุดเหมือนครั้งที่ผ่านมา จนเขารู้สึกว่าเธอพัฒนานะ

'พัฒนาเเต่สายตากับฝีปากเธอนี้เเหละ ยัยนี้หนิ!'

"ฉันอยากให้เธอใช้สมองเมื่อยามจำเป็น อัลล์จัดการต่อที!" ถึงมันจะเป็นประโยคที่ควรจะเป็น เเต่ทำไมฉันถึงรู้สึกเจ็บจี้ดๆยังไงไม่รู้

ฉันย้ายก้นมาจากเก้าอี้หน้าโต๊ะคนเป็นเจ้านายก็ต้องมานั่งเเมะอยู่เก้าอี้หน้าโต๊ะคนเป็นลูกน้อง ให้ตายเถอะท่าทางอีตามือขวานี้พร้อมจะอัดความรู้ที่ฉันไม่อยากรู้เข้าสมองฉันจริงๆ ฉันมองเเฟ้มปึกหนา นรกเริ่มขึ้นเเล้วเมื่อเขาเปิดเเฟ้มไปหน้าเเรก! พร้อมน้ำเสียงเย็นชาที่เอ่ยขึ้นในเวลาต่อมา ฉันก็มองดูรูปภาพที่เขาหันมาทางฉันอย่างตั้งใจ...ไม่หรอกมันน่าสนใจเเค่รูปภาพ ข้อมูลฉันไม่ได้อ่านหรอก

"คนนี้เธอคงรู้ว่าใคร" เเน่นอนล่ะก็ไอ้คนที่ด่าฉันว่าไม่มีสมองเมื่อกี้ไง เเต่ในรูปเทียบกับตัวจริงไม่ติดเลยด้วยซ้ำ ตัวจริงเขาดูสุขุม เยือกเย็น เเถมหล่อกว่าอีกต่างหาก เอ้ะ! ไม่สิ ฉันสะลัดความคิดบ้าๆนั้นก่อนจะไล่อ่านตัวอักษรทุกตัวเพราะความอยากรู้ประวัติของอีตานี้ ฉันอ่านไปฉันก็ทำตาโตมองหน้าอีตามือขวานี้ไป ขะ เขาเลวจริงๆทุกคน เลวระยำป่นปี้ไม่มีชิ้นดีเลย ป่าว! ฉันใส่ร้ายเขาเอง

"สิ่งที่ท่านเจ้าสัวกำลังทำอยู่ตอนนี้ที่เธอนั่งอยู่ก็คือโรงเเรม เเละเเน่นอนมีอีกกว่า 10 สาขาทั่วโลก เเละก็บริษัทเเปรรูปเพรชพลอยต่างๆ รวมทั้งสถานที่บาปๆในเมื่องเเห่งนี้ เธอคงจะรู้จักดี สถานที่บันเทิง คลับ ผับ บาร์ รวมถึงอสังหาริมทรัพย์เล็กๆน้อยๆ เเน่นอนพวกนี้เราทำอย่างถูกกฎหมาย" ฉันเงยหน้ามองคนที่ยืนอธิบายตรงหน้าด้วยความรู้สึกขนลุกซู่ รู้สึกว่าตัวเองอยู่กับคนอันตรายอันดับต้นๆของวงการสีดำพวกนี้เกินไปเเล้ว เมื่ออัลล์พูดต่อ หัวใจฉันมันยิ่งเต้นถี่ยิบ

"เธออยากรู้ไหมว่าอะไรที่เราทำเเต่อยู่เหนือกฎหมาย" รอยยิ้มที่เหมือนพยามารถูกสลักอยู่บนใบหน้าเย็นชานั้น ทำเอาฉันค้างไปเลย! เขาทำเรื่องผิดกฎหมายด้วยจริงๆ ฉันดูในละครมา ถ้ามีคนรู้ความลับของพวกเขาเขาต้องจัดการทิ้งเเน่ มะ ไม่! ฉันไม่อยากรู้

"ฉันไม่อยากระ รู้! "ฉันตอบเสียงสั่น ให้ตายเถอะ นี้ฉันยืนอยู่เเท่นประหารดีๆนี้เองใช่ไหม เมื่อเห็นเธอมีเเววตาหวาดกลัว คนเป็นมือขวาก็เอ่ยปากต่อทันที

"ค้าอาวุธสงครามเถื่อน นี้คืองานรองของเรา"

เฮือก!! เหมือนหัวใจฉันมันหล่นลงไปกองเเละเต้นตุ้บๆที่ปลายเท้าฉันเเทนที่จะอยู่ที่อกด้านซ้าย ฉันค่อยๆกลืนน้ำลายที่มันเหนียวหนึบลงคออย่างยากลำบาก ตากลมโตเบิกกว้างกับข้อเท็จจริงที่ได้รับ สมองหยุดทำงานไปชั่วขณะ

ฉันอยู่กับเจ้าพ่อค้าอาวุธเถื่อนหรือนี่!