เจ้าสัว

EP.11 นางบำเรอ

EP.11 นางบำเรอ

"อ่ะ..โอ้ย อึก" เสียงใสอดซู่ปากไม่ได้ เพราะจังหวะที่เธอหวังจะหยิบข่าวการเมืองมาอ่าน เเต่ข้อมือที่ผ่านการซ้อมยิงปืนมาอย่างหนัก เเรงสะบัดของปืนที่เธอไม่คุ้นเคย มันทำให้ข้อมือเธอเเดงก่ำเเถมด้วยรอยซ้ำเป็นจ้ำ

เธอยิงปืนไม่เป็น! แต่หัดให้เธอยิงให้ได้ภายในข้ามวัน

บ้าที่สุด!

ดวงตากลมโตกวาดตามองข่าวสารบ้านเมืองในหนังสือพิมพ์ที่พึ่งตีข่าวใหม่สดๆร้อนๆ ในค่ำคืนที่ผ่านมานี้เอง คนอย่างอีผักบุ้งไม่ได้สนใจเรื่องพรรคนี้อยู่เเล้ว เเต่บังเอิญตาเจ้ากรรม มองไปเห็นคนที่เด่นสง่าอยู่กลางหนังสือพิมพ์ เเถมยังหน้าหนึ่งด้วยสิ!

'มันยังไงกันเเน่ละงานนี้ คนอย่างเจ้าสัวใครๆก็รู้ว่าไม่เคยควงผู้หญิงซ้ำ เเต่วันนี้นางเเบบสาวสวยคนเก่าคนเดิมได้เดินประกบคู่กับเขาอีกเเล้ว งานนี้มันยังไงกันเเน่'

ปึก!

เสียงหนังสือพิมพ์หลายสบับถูกเจ้าของร่างบางโยนกลับไปอยู่ที่เดิมอย่างไม่เเยเเส ขาเรียวสวยยกขึ้นมาไขว่กันบนโต๊ะกระจก ตอนนี้เป็นเวลาตีสี่กว่าๆ ไม่ใช่ว่าตื่นเช้าอะไรหรอกนะ ฉันยังไม่ได้นอนต่างหาก เเละไอ้หนังสือพิมพ์บ้าๆเนี้ย มาอยู่ในห้องเธอเเต่เช้าได้ยังไง

"เหอะ! เป็นญาติกับคนตีพิมพ์หรือไง ใครเขาอยากเห็นว่านายทำอะไรที่ไหนกัน!" เสียงหวานบ่นอุบ จากคนที่รักอิสระ กลายมาเป็นนกในกรง ไม่ใช่กรงทองนะ นี้มันกรงสนิม! สนิมชัดๆ เธอทำอะไรก็ไม่ได้ออกไปไหนก็ไม่ได้โทรศัพท์ก็ให้ใช้ตอนจำเป็น เช่น ออกงาน ต่อหน้าฝูงชนเเบบนี้ มันน่าเบื่ิอสุดๆไปเลยล่ะ นี้หรอชีวิตที่ผู้หญิงทุกคนเขาอยากได้กัน คิ้วมนงามย่นเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้!

อีกฝากหนึ่งของโรงเเนมสุดหรูชั้นบนสุด ร่างหนาที่กำลังผ่านการออกกำลังกายเสร็จ เขาเดินมาหยุดที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ก่อนจะเปิดลิ้นชัก เเล้วหยิบเอกสารที่อยู่ในซองสีน้ำตาลมาถือไว้ เขามองมันผ่านเเววตาที่ไม่รู้สึกรู้สาใดๆทั้งสิ้น ทุกอย่างไม่มีคำว่าบังเอิญหรอก!

รัสเตรเพียงเรียกหาลูกน้องให้ทำอะไรบางอย่าง ก่อนที่ตัวเขาจะไปอาบน้ำชำระร่างกาย เพราะเมื่อคืนเขากับนางเเบบสาวก็ผ่านศึกรักมาหนักพอสมควร ทำให้คนที่พึ่งมาถึงเเล้วก็ยังไปออกกำลังกายได้ต่ออีกรู้สึกเหนียวตัวไปหมด มันจะทึกอะไรขนาดนั้น ตอนนี้ร่างหนารู้สึกอยากอาบน้ำเพราะครั้นเนื้อครั้งตัวเป็นอย่างมาก ก่อนที่เขาจะเดินหายไปในห้องน้ำทันที

6:13 am.

เเกร๊ก!!

เสียงประตูบานใหญ่ที่เปิดออกเพราะคนไม่มีมารยาทที่ไม่รู้จักเคาะประตู เเต่จะให้เธอมาใจเย็นกับอะไรเเบบนี้งั้นหรอ เธอต้องถามเขานี้มันเรื่องบ้าอะไรกันมือเรียวเล็กกำเเผ่นกระดาษที่ตัวเองพึ่งอ่านไป ด้วยอารมณ์โมโห สับสน จนกระดาษนั้นจะเเหลกคามือหญิงสาว เเต่ถ้าเธอไม่ได้ถามเจ้าของห้องนี้กับปากตัวเอง ใจเธอนี้เเหละที่จะเเหลกสลายตายให้ได้เชียว

บอร์ดี้การ์ดที่อยู่ในห้องเตรียมป้องกันเจ้านายเมื่ออยู่ดีๆก็มีคนเปิดประตูพรวดพลาดเข้ามาโดยที่นายพวกเขายังไม่ได้อนุญาต เเต่เมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นผู้หญิงของเจ้านาย พวกเขาเลยมีท่าทางสับสนเล็กน้อย เจ้าตัวที่เปิดประตูเข้ามาเมื่อเห็นว่าชายชุดดำไม่ได้ห้ามเธอ ขาเรียวยาวเหมือนนางเเบบก็เดินฉับๆตรงไปหาคนที่จะตอบคำถามเธอตอนนี้ได้ทันที เธอโกรธจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ เธอโกรธจนหน้าดำหน้าเเดง พอมายืนอยู่ตรงหน้าคนที่ก้มทำงานโดยไม่สนใจคนที่พรวดพลาดเข้ามาอย่างเธอ เธอก็เปิดประเด็นทันที

"นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน" เสียงเเหลมปรี้ดทะลุเพดานห้อง ทำให้สองหนุ่มที่กำลังทำงานอย่างไม่สนใจใครต้องเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ยืนทำหน้าหนักใจเข้าไปทุกที

รัสเตรเพียงปลายตามองก็รู้เเล้วว่าที่เธอโกรธหน้าดำหน้าเเดงนั้นเพราะอะไร

"นี้นาย มะ มันคืออะไร!" เธอถามคำถามเดิมกับผม ซึ่งเขาคิดว่าเธอคงไม่ได้โง่จนไม่เข้าใจขนาดนั้น

"หรือว่ามันไม่จริง" คนตรงหน้าเลิกคิ้วขึ้นสูง ฉันมองเขาตาไม่กระพริบทุกอย่างมันเป็นเเบบที่เขาว่าจริงๆ ข้อมูลนี้มันเกี่ยวกับฉันทั้งหมด เเต่สิ่งที่ยืนยันว่าข้อมูลที่เธอพึ่งรับรู้เป็นความจริง เพราะมีลายมือคนที่ฉันคุ้นเคยเซ็นกับกับไว้อยู่

"ฉันควรจะร้องไห้ไหม!" ตอนนี้ความรู้สึกฉันมันตีบตันไปหมด ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะร้องห่มร้องไห้ หรือยอมรับความจริง เพราะตอนนี้มันก็ไม่ได้เเตกต่างอะไรกับการยอมรับความจริงสักนิด

"พ่อเธอบอกว่ามากู้เงินไปส่งเธอเรียนไม่ใช่หรอถึงเเม้ว่าเงินนั้นจะยังไม่ถึงเธอเเต่เสียไปกับการพนันเสียก่อน" คนตรงหน้ายิ้มเย้ยหยัน ที่เเท้เขารู้จักฉันตั้งเเต่เเรกเสียด้วยซ้ำ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ทุกอย่างเกิดขึ้นเป็นเเผนของเขาทั้งหมด เเต่ทำไมเขาต้องฆ่าไอ้เสี่ยเเก่นั้นด้วยล่ะ หญิงสาวยืนนิ่งประมวลผลเหตุการณ์ต่างๆ จนลืมไปว่ามีสายตา 2 คู่จับจ้องเธออยู่

"ดูเธอไม่ได้ยินดียินร้ายกับการที่พ่อเธอยกเธอให้ฉันเพื่อเเลกหนี้เลยนะ" เธอเเปลกกว่าผู้หญิงคนอื่นที่ขึ้นมาที่นี้จริงๆ ผู้หญิงพวกนั้นจะเเสดงให้เห็นว่ากลัวเขาจนอยากกัดลิ้นตายไป เเต่คนตรงหน้าเขาตอนนี้ เธอเหมือนจะกลัว เเต่เธอก็วางตัวปกติ จนน่าชื่นชมจริงๆ

"ตอนนี้มันต่างกันด้วยหรอกับการเป็นอยู่ของฉันตอนนี้" ไม่มีใครกล้าต่อปากต่อคำกับเขาขนาดนี้มาก่อนเหมือนกัน เเละเธอก็มีท่าทีจริงจังในเเววตากลมโตคู่นั้น กระทั้งมือขวายังปล่อยให้เธอมายืนเถียงผมอยู่ฉอดๆตอนนี้

"..." ไร้ซึ่งเสียงตอบรับของคนตรงหน้า วาน่าหรือผักบุ้งชื่อที่พี่น้องชาวตลาดตั้งให้เธอนั้น มองสำรวจภายในห้องโถงใหญ่นี้ด้วยความคิดหลากหลาย เธอพอจะมีโอกาสเอายาฆ่าเเมลงใส่ในอาหารให้เขากินไหม ถ้ามันง่ายขนาดนั้น เขาคงจะอยู่ในวงการนี้ได้ไม่นานขนาดนี้หรอก

"หาทางฆ่าฉันอยู่หรอ"

เฮือก! ฉันสะดุ้งตกใจนิดๆ นี้ความคิดฉันมันเขียนอธิบายวิธีจะกำจัดเขาไว้บนหน้าผากหรือไง ทำไมเขาถึงได้รู้ ฉันทำหน้าเมินเฉยต่อคนตรงหน้า เรื่องที่ฉันได้รับรู้มันทำให้ฉันตกใจจริงๆ พ่อฉันยังเห็นฉันเป็นลูกเขาอยู่ไหม กล้ายกลูกตัวเองให้คนอื่นง่ายๆเเบบนี้เลยหรอ ยิ่งคิดฉันยิ่งเจ็บใจ เหตุการณ์ในอดีตต่างวิ่งชนกันเข้ามาในสมองอันน้อยนิดของฉัน

"ฉันชอบผู้หญิงที่ไม่ออเซาะจนเกินไป เเละก็ไม่ชอบผู้หญิงเเข็งกระด้าง เตรียมตัวไว้ล่ะ ฉันไม่ได้เอาเธอมาอยู่เฉยๆ หนี้ 15 ล้านพ่อเธอก็หายไปเเน่!"

เป็นคนพูดมากเเต่ตอนไหน

ฉันมองคนตรงหน้ากระพริบตาปริบๆ นี้เป็นการบอกโดยบริสุทธิ์ใจว่าฉันต้องขึ้นเตียงกับเขางั้นหรอ ไม่มีบีบบังคับ ไม่ป่าเถื่อนโหดร้าย เหมือนมาเฟียคนอื่นเลยว่างั้นตบก่อนจูบไม่มี นี้เล่นบอกฉันตรงๆเเบบนี้เเล้วฉันควรทำหน้ายังไง ฉันต้องตอบเขาว่า โอเคเจอกันบนเตียงเเบบนี้หรอ! ไอ้เจ้าสัวบ้า!

"..."

ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อเขามองตรงมาที่ฉันพร้อมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะสาวเท้ายาวๆมาหาฉันที่ยังยืนโง่ๆเป็นไก่ตาเเตกอยู่ เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันก่อนที่จะพูดประโยคที่ฉันเจ็บเเสบไปทั้งทรวงขึ้นมา

"ตัวเธอไม่ได้มีค่าขนาดนั้น เพราะฉะนั้นทำหน้าที่เธอให้ดี" ฉันตวัดสายตามองคนที่เดินชนไหล่ฉันไปด้วยอาการจุกคอหอย ใครจะมีค่าหัวร้อยล้านเหมือนกับเขาล่ะ ไอ่คนเจ้าเล่ห์มายา หึ่ย

"นี้คุณหมายความว่าฉันจะต้องเป็นนางบำเรอเขาหรือไง" ฉันตวัดสายตาไปถามคนที่กำลังจะตามเจ้านายตัวเองออกไป ฉันโกรธ โกรธมากที่มีคนมาดูถูกศักดิ์ศรีผู้หญิงขนาดนี้! อัลล์หยุดเดินเเล้วหันหน้ามาหาฉัน ฉันยืนจิกเล็บเข้าหาตัวเองเพื่อระบายความโกรธ

"ดูเหมือนเธอดีใจ"

กรี้้ดดด! ตั้งเเต่เกิดมาฉันไม่รู้สึกว่าอยากฆ่าใครขนาดนี้มาก่อนเลย หึ! ถึงเเม้พ่อฉันจะขายลูกสาวอย่างฉันให้เขาเเล้ว เเต่เขาไม่มีวันได้เห็นขาอ่อนฉันง่ายๆเเน่ ไม่มีวัน!!