4 | เอาคืนด้วย 'KISS'

1821 Words

ฉันยกมือปิดปากส่วนมืออีกข้างถือโทรศัพท์มือถือไปที่ริมกระจก ก่อนที่จะตัดสินใจรวบรวมความกล้าส่งมือสั่นๆแง้มมู่ลี่มองลงไป ใช่...ไอ้รถหรูที่เคยตามฉันมันจอดนิ่งอยู่ที่ลานจอดรถแล้ว ฉันตกใจค้างนิ่ง...จากที่สั่นอยู่แล้วสั่นมากกว่าเดิมอีก จึงปัดข้อความนั้นทิ้งแล้วเสริชคำว่า 'แทนไท' แทน ภาพจากกูเกิลโชว์หลาขึ้นมาเป็นหลายร้อยรูป เขามีรถหลายคัน และที่สำคัญ...มีรถยี่ห้อนั้นรุ่นนั้นที่คนปกติไม่มีใครใช้ โรลส์-รอยซ์แฟนธอม ราคาเหยียบหกสิบล้าน... ยังไงมันก็เป็นรุ่นเดียวกันแน่ๆ จากแค่สงสัยลอยๆตอนนี้มันชัดเจนแล้ว มือถืออยู่ในมือเขาเต็มๆตาฉัน เขาไม่แก้ตัวไม่ปฏิเสธสักคำ แถมยังตามฉันมาถึงบริษัท ต้องการอะไร... ก่อกวนขนาดนี้แค่อยากมีเซ็กส์กับฉันเหรอ? โรคจิตเต็มสูตร 'ก๊อก ก๊อก ก๊อก' "ว้าย!" ฉันสะดุ้งโหย่งจนเผลอปล่อยมือถือหลุดมือ แต่ตอนนี้ไม่ได้สนใจเก็บมัน รีบไปหยิบกล่องทิชชูดึงรัวๆ เต็มมือ แล้วรวบถุงยางอนามัยบนโต๊ะวิ่งไปทิ้งในห้องน้ำแทน จะอ้วก จะอ้วก 'แกร๊ก' "อะไรของแก เป็นอะไรรึเปล่า?" เจ้โบอิ้งเปิดประตูเข้ามาแล้วถือเอกสารมาวางไว้ที่โต๊ะ ก่อนที่ฉันจะรีบเดินไปนั่งทำตัวปกติ ทั้งที่สภาพตอนนี้ไม่อำนวยเท่าไหร่ เหงื่อผุดเต็มขมับสองข้าง มือไม้สั่นจนคนที่ยืนอยู่สังเกตได้ "ปะ เปล่า" "เหงื่อท่วมตัวสั่นเลย ไม่สบายป่ะ?" ฉันส่ายหน้า "ปกติดี คือ...เจ้มีอะไรเหรอ?" "ฉันมาบอกให้แกไปคุยงานน่ะสิ บริษัทฟอร์นิเจอร์จากอังกฤษมาเปิดที่ไทย แนวเว็บช็อปปิ้งออนไลน์น่ะ" ว่่าจบลูกพี่ลูกน้องฉันก็เปิดเอกสารให้ แล้วชี้นิ้วเรียวจิ้มที่หัวข้อใหญ่ๆในแฟ้ม และถึงแม้ฉันจะถูกจ้องจับผิดแค่ไหน แต่ก็ยังพยายามยกแขนปาดเหงื่อ ก้มหน้าดูเอกสารต่อไป งานใหญ่เลยนะเนี่ย ก็ดี...ทำงานให้หนักๆไปเลย จะได้ลืมเรื่องอุบาทว์ที่พึ่งเจอมาทั้งหมด "ฉันไปเข้าห้องน้ำนะ" "อื้อ ไปสิ" ฉันตอบส่งๆเท่านั้น เพราะมัวแต่อ่านเอกสารอยู่ จนเจ้โบอิ้งเดินไปเข้าห้องน้ำข้างหลัง ฉันถึงเปิดมาหน้าข้อมูล และรายละเอียดยิบย่อยที่ลูกค้าอยากได้ จนสุดท้ายชะงัก และขมวดคิ้วสองข้างชนกัน เพราะตรงชื่อลูกค้านั้นมันมีชื่อ 'แทนไท' เต็มๆตา! ฉันปิดเอกสารปึก! วางศอกลงบนโต๊ะยกมือกุมหัว และหายใจหอบโมโหอยู่คนเดียว นิวนิวใจเย็นๆ อย่าพึ่งประสาทแดก ยังไงเขาก็ไม่กล้าทำอะไรแก นี่บริษัทแกนะ ลองมาโรคจิตสิ ยังไงก็ต้องมีคนช่วยอยู่แล้ว ฮือ แต่ฉันทำไม่ได้... ฉันกลัว กลัวมากๆ สิ่งที่เจอมาและกำลังจะเจอต่อไปนี้มันเกินจะรับไหวแล้ว! เสียงเย็นชาของเขาที่เรียกชื่อฉัน มันเหมือนเสียงตัดสินประหารชีวิต ไหนจะคำขู่ที่บอกชีวิตจะไม่สงบสุขอีก เออ ฆ่าฉันให้ตายไปเลยฉันจะบ้าแล้ว! "นิวยอร์ก" "ว้าย!" ฉันสะดุ้งตกใจปัดมือเจ้โบอิ้งทันที ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วขยับหนีจนหลังติดตู้ เจ้โบอิ้งเบิกตาโตค่อยๆยกนิ้วชี้ชี้หน้าฉัน ใช่ ฉันกลายเป็นคนขวัญอ่อนและกลัวสิ่งรอบข้างไปหมด "เป็นอะไร ร้อนไห้ทำไม" "เจ้ ขอไม่รับลูกค้าคนนี้ได้ไหม นะๆ เขาน่ากลัว เขา..." "ไม่ได้ ฉันรับแล้ว และเขาก็จ่ายมัดจำมาจำนวนนึง" หน้าฉันชาเหมือนโดนตีนหมาตบ "ก็ยกเลิกได้นี่ นะเจ้ นะๆ" เท่านั้นแหละเจ้โบอิ้งก็ท้าวสะเอวมองหน้าฉันเลย "แกทีมการตลาด น่าจะรู้ดีว่าถ้ายกเลิกแกต้องจ่ายค่าเสียเวลาให้ลูกค้า และแน่นอนว่าบริษัทต้องเสียหน้าไปหลายชาติ ทำไม? มีปัญหาอะไร แกแปลกๆ นะนิวยอร์ก ให้ฉันปฏิเสธลูกค้ารายใหญ่แบบนั้นได้ไง เงินทั้งนั้น" "ก็เขาน่ากลัวอ่ะเจ้" ฉันพูดขณะที่มองพี่สาวตาละห้อย แต่เจ้โบอิ้งก็คือเจ้โบอิ้ง เธอไม่ฟังฉัน "ไร้สาระ เขาแค่ไม่ค่อยพูดเท่านั้นแหละ ตอนนี้รออยู่ที่ห้องรับรองแล้ว แกไปเตรียมเอกสาร และแพคเกจต่างๆไปเสนอด้วย ฉันไปนะ...มีประชุม" พอทิ้งระเบิดให้...เจ้โบอิ้งก็เดินออกไป แต่ตัดมาที่ฉัน ตอนนี้ทรุดนั่งที่เก้าอี้ยีหัวตัวเองแล้ว กลับไปบ้านฉันจะรีบเปิดแม็คบุ๊คปิดเว็บนั่นซะ ไม่เล่นแล้ว พอสักที! ทำไมต้องหาเรื่องให้ตัวเองด้วยนังนิวนิว! ห้องรับรอง vip ฉันยืนกอดแฟ้มมองป้ายห้องด้วยสีหน้าหมดอาลัยตายอยาก ก่อนสุดท้ายจะสูดหายใจเข้าลึกๆ พนมมือขึ้นตั้งนะโมสามจบเป็นศิริมงคล และเปิดเข้าไป ถึงพี่แพรจะตามมาต้อยๆ แต่ฉันไม่รู้สึกโล่งหรือปลอดภัยเลย เพราะยิ่งย่างกรายเข้ามาในรัศมีสายตาคุณแทนไท หัวใจฉันยิ่งเต้นแรงเหมือนจะกระดอนออกมาจากอก บอดี้การ์ดคุณแทนไทยืนเต็มห้อง และเขาเองก็นั่งมองไปที่จอโปรเจ็คเตอร์ด้วยสีหน้าเรียบๆ ฉันเดินไปยืนตรงหน้ากับพี่แพรอย่างโดดเด่นในหมู่ชาย ขนแขนขนขา และขนอะไรต่อมิอะไร ลุกพรึบอย่างพร้อมเพรียง คุณแทนไทเขาไม่ได้มองหน้าฉันด้วยซ้ำ แต่รับรู้ได้ว่ารังสีแห่งนรกมันอยู่ใกล้แค่เอื้อม "สวัสดีค่ะ ดิฉัน..." "พูดงานของคุณมาได้เลย ไม่ต้องแนะนำตัว" บอดี้การ์ดคุณแทนไทพูดขึ้นมา และจังหวะนั้นเองฉันก็เผลอไปสบตากับเขาเข้าให้ สายตาเย็นชามองฉันหัวจรดเท้าก่อนที่ขายาวๆจะยกขึ้นไขว่ห้าง เท่านั้นจริงๆ ราศีแห่งความสุขุมนิ่งลึกก็สะกดกลั้นฉันจนไม่มีสมาธิ จนพี่แพรเป็นคนกดโปรเจ็คเตอร์แพคเกจต่างๆ และรูปแบบเว็บไซต์ให้คุณแทนไทเลือก ฉันถึงได้มีสติกลับมาอธิบายข้อดีและข้อเสียของเว็บไซต์แต่ละแบบให้เขาฟัง แต่ฉันเหมือนพูดคนเดียว ไม่มีคำถาม ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากลูกค้าของฉัน จนวีดีโอที่นำเสนอจบลง....พี่แพรก็หันขวับมาบอกฉันหน้าซีดเผือก "พี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะคะ ท้องเสีย" ห๊ะ! ไม่! ฉันเอื้อมมือตามหลังเลขาตัวเอง แต่คว้าได้เพียงอากาศ พี่แพรออกไปแล้ว เธอทิ้งฉันไว้กับผู้ต้องสงสัยเบอร์หนึ่งที่ฉันอยากวิ่งหนีให้ไกล "จะ จบแล้วค่ะ สนใจให้ทางเราดูแลแบบไหนคะ" ฉันถามด้วยรอยยิ้ม แต่บอดี้การ์ดกล้ามโตกลับเดินมาประกบสองข้างแล้วหิ้วปีกฉันไปนั่ง ตุ๊บ! ที่พื้น จนหน้าแทบซุกไปกับขาคุณแทนไท ซึ่งเขายกขาที่ไขว่ห้างลง จากที่เอนพิงพนักโซฟาตอนนี้โน้มมาหาฉัน แน่นอนว่าฉันไม่กล้ามองเลย เอาแต่ใช้สองมือค้ำพื้น และก้มหน้าลงตัวสั่นๆ "เธอมีดีอะไรบ้าง... " นี่คือสิ่งที่เขาถาม ก่อนที่มืออุ่นจะจับคางฉันเงยขึ้นอย่างแรงจนน้ำตาที่เอ่อไหลลงผ่านหางตา นาทีนี้ไม่อยากมองก็ต้องมอง ไม่อยากใกล้ก็ต้องใกล้ หัวใจจากที่เต้นแรงมันแทบหยุดเต้นไป เมื่อมองนัยน์ตาดำขลับที่จับจ้องอย่างเย็นยะเยือก จนฉันที่รักตัวกลัวตายตัดสินใจยกมือพนม ปล่อยน้ำตา และเสียงสะอื้นออกมาอย่างหวาดกลัว "ถ้า นะ...หนูทำอะไรผิด หนูขอโทษ ฮือๆ หนูไม่ได้ตั้งใจ อย่าก่อกวนหนูด้วยวิธีนี้เลยนะคะ" เขาไม่ตอบ ยังมองหน้าฉันเหมือนเดิม "คุณคือแอคเคาน์ที่หนูบล็อก แล้วขู่ให้หนูไปนอนด้วยใช่มั้ย อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ หนูน่ะยังเบบี๋ ไม่มีประสบการณ์ ไม่มีลีลาเด็ดๆให้หรอก นมก็เล็ก พูดมากด้วย" "ขู่?" คราวนี้คุณแทนไทถามกลับมา แต่สีหน้าไม่เปลี่ยนไปเลย ขนาดฉันมองตาเขาใกล้ๆ และร้องไห้น้ำตาท่วม ยังไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้อารมณ์ไหน และรู้สึกยังไงกันแน่ "ใช่ค่ะ คุณบอกให้หนูไปอม เอ๊ย " ฉันตีปากตัวเอง แล้วรวบรวมสติพูดใหม่ อมมันตรงตัวไปไม่เหมาะกับคนเรียบร้อยอย่างฉัน "คุณบอกให้หนูไปทำออรัลเซ็กส์ และไปมีเซ็กส์กับคุณ เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าหนูเป็นแอดมินเว็บปรึกษาปัญหาบนเตียง เมื่อกี้คุณก็ส่งถุงยางใช้แล้วมาขู่หนู อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ หนูไหว้ล่ะ ไหว้จริงๆ ตอนนี้ชีวิตหนูไม่สงบสุขเลย" มือหนาเชยคางฉันขึ้นอีกครั้ง...จนฉันไม่รู้จะพูดอะไรแล้วจริงๆ อ้อใช่สิ ควรขอโทษเรื่องตบก่อนที่เขาจะตบกลับ "เรื่องที่หนูตบคุณ หนูขะ....อุ๊บ!" ฉันพูดไม่จบ...เพราะพูดไม่ได้อีกแล้ว แถมตัวยังแข็งทื่อเบิกตากว้างกับริมฝีปากร้ายที่ฉกฉวยเข้าจูบ มือที่เชยคางย้ายมารั้งท้ายทอยฉันดันเข้าหาอย่างจู่โจม ขณะที่ริมฝีปากหนาบดขยี้เข้ามาไม่หยุดหย่อนราวกับจะกลืนกินฉันไปทั้งตัว มันรุนแรง ดิบเถื่อน และร้อนเหมือนไฟ กลิ่นบุหรี่จางๆ แต่มีรสหวาน... ลิ้นเขาที่วาดหยอกเย้ากำลังเล่นงานซ้ำแล้วซ้ำเล่า สะกดให้ฉันนั่งนิ่งจมในอาณัติของเขาจนไม่กล้าเคลื่อนไหว ก่อนริมฝีปากหนาจะถอนออกมาเล็กน้อยให้ฉันหอบหายใจ และสุดท้ายคุณแทนไทใช้ฟันคมกัดเข้าที่ริมฝีปากล่างฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว! "อ๊ะ!" ฉันถอยออกอย่างรวดเร็ว และยกมือแตะริมฝีปากตัวเองน้ำตาคลอเบ้า แต่คนที่ฉกฉวยจูบมองมาด้วยสายตาว่างเปล่า เขาทำเหมือนเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา แต่ทำไมฉันยังรู้สึกได้ทุกอย่างล่ะ เหมือนปากเขายังขยี้จูบฉันตลอดเวลา แถมยังรู้สึกชา และเค็มๆด้วย เอ๊ะ เค็มเหรอ? เมื่อฉันนึกสงสัยก็แตะนิ้วที่ริมฝีปากล่างตัวเองดูทันที เท่านั้นแหละค่ะ ลมแทบจับนังนิวนิว มันคือเลือด! เลือดสีแดงสดติดมากับนิ้วฉัน! ... เขากัดปากฉันจนเลือดออกเลยเหรอเนี่ย!TOT "ข้อหาที่เธอว่าฉันโรคจิต..."

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more