"เราจะไม่ถามวาววาก่อนเหรอคะ วันนั้นหนูเห็นวาววาก็โดนโปะยาด้วย"
"ไม่มีประโยชน์" เขาตอบกลับมาทันที แถมยังทำทีไม่สนใจอีกด้วย
"คุณแทนไทคะ... แต่มันใจร้ายเกินไป เรื่องนี้ขอหนูไปถามวาววาก่อนได้มั้ยคะ นะคะๆ ยังไงเธอก็เพื่อนหนู"
"อ้อนก่อนสิ... "
ว้อท!
คำพูดราบเรียบของเขา ทำบอดี้การ์ดถอยหลังออกไปแล้วมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แม้แต่ป้าจันทร์กับแม่บ้านคนอื่นก็เช่นกัน ทุกคนดูอึ้งรับประทานกันหมด
ฉันจึงเอี้ยวหันไปแล้วกอดคอเขา มองเข้าไปลึกๆในแววตานิ่งเรียบคู่นั้นอย่างหาคำตอบ ทำไมต้องอยากให้อ้อนด้วย...
ให้อ้อนทำไมนะ...
"ช่วยคิดดูใหม่ได้ไหมคะ" เขาไม่ตอบ ยังมองหน้าฉันนิ่งๆ ฉันจึงกระชับวงแขนกอดคอเขาแน่นขึ้นอีก แล้วโน้มไปใกล้ๆ ทรมานหัวใจที่เต้นระรัวของตัวเอง
"ป๊ะป๋าจะโหดร้ายกับวาววาไม่ได้นะคะ ขอหนูไปถามเหตุผลเพื่อนก่อนน๊าา ถ้าเหตุผลฟังไม่ขึ้นหนูจะไม่ขัด จะตามใจป๊ะป๋าทุกอย่าง"
ฉันงัดสรรพนามมุ้งมิ้งมาใช
