พรหมเล่ห์เสน่ห์รัก

ผมชื่อแทนธัตรครับ เพราะบางทีคุณอาจจะอยากรู้จักชื่อของผมก็ได้

หากแต่ก็ทำให้แทนธัตรนั้นเริ่มขมวดคิ้วกับคำตอบของหล่อนนั้น เขาถึงกับเกาหัวตัวเองแกรกๆไปเลยทีเดียว

“ครับเข้าใจแล้วนี่คุณจะให้ผมไปเที่ยวตามหายังไงล่ะ ชื่อพงศ์เหรอ มันมีตั้งหลายพงศ์นะคุณ ไม่ใช่ คนเดียวสักหน่อย แล้วเขานามสกุลอะไร เพราะที่นี่ หมู่บ้านพลับพลามันออกจะกว้างพอสมควรหากถ้าคุณไม่รู้ นามสกุลจริง มันก็อาจจะตามหาเขาด้วยลำบาก เพราะต้องสะเปะสะปะตามหาที่ละบ้าน” เขาเอ่ยตอบ แบบพยายามให้ความช่วยเหลือและซักถามข้อมูล

หากเมื่อเขาพูดแบบนี้แล้วเลยทำให้หล่อนต้องหลุดปากออกมา ก็เพราะจดจำมาจากสมองของตัวเองได้ หลังจากที่นิ่งไปด้วยความครุ่นคิด และทบทวนดูแล้วของรวิวาลย์กลับบอกว่าหล่อนนั้นจำไม่ได้เสียแล้วแต่พอมีบางสิ่งบางอย่างที่ยืนยันได้

“เอ้อ ฉันจำไม่ได้”

“อ้าว แล้วกันสิ แบบนี้ นึกว่าจำได้ เอ แล้วคุณ พอจะมีแผนที่ เส้นทางไปยังบ้านของเขามั๊ย คุณนี่แปลก เดินทางมาถึงที่นี่ได้ยังไงกัน” แทนธัตรบ่นใส่อีก

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ก็เลยทำให้หล่อน พอจะนึกคิดขึ้นมาได้บ้าง

“เอ้อ แต่ว่า ฉันก็พอจะมีบ้านเลขที่ ที่แม่ของฉันเคยจดเอาไว้ นานแล้วหลายปีให้”

“งั้นเหรอ เอามา ให้ดูสิ ผมจะช่วย”

เมื่อเขาอาสาเช่นนี้ ทำให้หล่อน รีบควานหาและดึงเอากระดาษแผ่นนั้นจากกระเป๋า แล้วยื่นส่งไปให้กับเขา ชายหนุ่มที่ยังไม่รู้แม้แต่ชื่อ

“นี่ยังไงคะ” เมื่อหาเจอแล้ว หล่อนก็บอกเขา

ทำให้แทนธัตรนั้นยื่นมือรับไปพิจารณาดูเสียก่อน จากตัวอักษรลายมือโย้เย้ในกระดาษที่เขียนจดใส่แม้จะเขียนเก็บไว้เนิ่นนานแล้วก็ตาม ยังพอสังเกตอ่านเดาความหมายได้กระดาษที่ค่อนข้างเก่าเหลืองซึ่งถูกพับเก็บไว้ แต่ลายมือเป็นหมึกทำให้ไม่จางมาก จนอ่านและเดาความไม่ออก เมื่อทราบคร่าวๆแล้วเขาจึงอุทานออกมา

“48/1 อ๋อ บ้านของนายพงศ์ อนุกรมนี่เองเอาล่ะ คนนี้ ผมพอจะรู้จักเขา และบ้านเขาก็อยู่ข้างในหมู่บ้านนี่ล่ะ เชิญคุณตามผมมาได้เลย ผมจะพาไปหาถึงที่”

ครั้นเมื่อแทนธัตรได้เอ่ยจนจบแล้วจากนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมาเพิ่งเข้าใจความจริง

จากหญิงสาวสวยจากเมืองกรุงที่หล่อนมาที่นี่และมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่หมู่บ้านพลับพลาของเขาเป็นไปตามจริงอย่างที่หล่อนบอก ทุกอย่าง ไม่ได้โกหก

ซึ่งเขาตั้งใจนั้นคิดว่าจะตั้งใจเป็นแค่เพียงผู้ชี้นำเส้นทางให้แก่หล่อนเท่านั้นอีกอย่างแทนธัตรจึงต้องห้ามปากของตัวเองเอาไว้ด้วยมารยาทซึ่งจะว่าไปเขามองหล่อน แล้ว เป็นผู้หญิงที่ ค่อนข้างออกจะแง่งอนไม่น้อย เพราะเก่งกาจในคำพูดที่ตีรวนเหลือเกินและค่อนข้างหงุดหงิดง่าย

เมื่อไม่ได้ดังใจเหมือนเด็กอยากได้ของเล่นก็ร้องจะเอาให้ได้ นั่นล่ะและดูจากนิสัยแล้วก็ค่อนข้างจะเกรี้ยวกราดเอาเรื่องไม่น้อยเช่นกัน

ฝ่ายทางรวิวาลย์นั้นก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เหมือนกันที่เธอถึงคล้อยตามและยินยอมโดยไม่คิดว่าเขาจะหลอก เซ้นต์ของหล่อนหรือเปล่า หล่อนมองและคาดเดาด้วยความรู้สึกของตัวเองน่าจะอย่างนั้น ถึงได้ยอมเชื่อ ถือคำพูดของชายหนุ่มตรงหน้า แม้เขาดูแปลกหน้าสำหรับเธอก็ตาม หากสิ่งหนึ่งคือ เป็นเพราะน้ำใจของเขานั่นเองที่เปิดเผยแสดงออกมา รวิวาลย์จึงได้มองข้ามสิ่งเหล่านี้ไป

และยินยอมที่จะให้หนุ่มชาวไร่คนนี้นั้นเขาได้ชี้บอกเส้นทางให้ถูกต้องพร้อมด้วยการที่เขาอาสาหล่อน

นำทางด้วยการที่ขับรถจี๊ปส่วนตัวและจากนั้นรวิวาลย์ก็สั่งให้คนของหล่อนที่ติดตามมาด้วยเหมือนมาอารักขาดูแลหล่อนให้คนขับนั้นพยายามวิ่งตามมาแบบห่างๆ เพื่อไม่ให้คนนำทางเกิดความอึดอัดเหมือนถูกคุกคาม

และในที่สุดก็ใกล้กับจุดหมายปลายทางเข้าไปทุกที อีกห้านาทีต่อมาก็ถึงหน้าบ้านที่ติดชื่อในป้ายรั้วแผ่นไม้กระดาน ระบุชื่อพร้อมกับทาด้วยสีขาวสะอาดอย่างเด่นชัดและเขียน 48/1

“หลังนี้ ไงครับ”

เขาชี้พร้อมกับเอ่ยบอกแล้วจากนั้นเจ้าของรถจี๊ปซึ่งเป็นหนุ่มชาวไร่ก็เริ่มชะลอความเร็วของรถลดลงก็เพื่อที่เขา จะมองหาที่จอดได้อยู่แถวแนวข้างริมรั้วบ้านและติดกับถนนใหญ่พร้อมกันนั้นตามมาติดๆมีรถของรวิวาลย์ที่เพิ่งมาถึงก็เลยทำให้หญิงสาวได้ชำเลืองสายตามองไปยังเบื้องหน้า ตามที่หนุ่มจิตอาสาอย่างเขาบอก

“เอ้อค่ะใช่แล้ว และ ใช่จริงๆค่ะฉันคิดว่าน้าพงศ์ จะต้องอยู่ข้างในบ้านหลังนี้แน่”

หล่อนมั่นใจหลังจากอ่านป้ายอัการชื่อบ้านเลขที่ทำให้ใจของหล่อนมาเป็นกอง ทั้งใจชื้น มีความหวัง

และครั้งนี้ก็ถือว่าเขาพาหล่อนมาถึงจุดหมายปลายทางอย่างสำเร็จตามที่เห็นขณะนี้และอีกครั้งที่รวิวาลย์ยิ้มให้กับเขาด้วยพร้อมกล่าวขอบคุณกับความเป็นสุภาพบุรุษของเขาที่ช่วยเป็นธุระให้เช่นนี้หากแต่อีกอย่างคือหล่อนก็ยังไม่รู้จักชื่อของเขาเลย หนุ่มจิตอาสาใจดีคนนี้

เป็นเพราะว่ารวิวาลย์มัวแต่พะวงและเอาใส่ใจในเรื่องการตามหาบ้านญาติห่างๆคนนี้ตอนนั้นหล่อนกังวล

“เอ้อ ขอบคุณ คุณ อย่างมากๆเลยนะคะ ถ้าไม่ได้คุณช่วยนี่ คงแย่แน่ๆเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ”

แทนธัตรเอ่ยตอบสาวเมืองกรุง

“เอ แต่ผมว่า มันยังไม่อาจจะแน่ใจหรอกครับ หากถ้าคุณไม่ลองเข้าไปข้างในเพื่อถามหาชื่อเจ้าของบ้านว่าเขานั้นใช่คนคนเดียวกันกับที่คุณสืบเสาะตามหาหรือเปล่าครับ” และ ที่เขา ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้บอกหล่อน มันก็ใช่ และจริงเสียด้วย รวิวาลย์ทำตาม

“ค่ะ วิว ต้องขอบคุณเอ้อ คุณมากๆ อีกครั้ง ด้วยนะคะที่ช่วยเป็นธุระให้จนเสร็จสรรพทั้งๆที่เราเอ้อก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน” รวิวาลย์ตัดสินใจเอ่ยขึ้นกับเขา

ทำให้แทนธัตรฉุกใจคิดหากเป็นอย่างที่หล่อนพูด ซึ่งความจริงในตอนนี้ เขาก็อยากจะรู้จักชื่อของหล่อนมากกว่าเช่นกัน และในที่สุดเขาก็เอ่ยชื่อของเขาขึ้นมาก่อน

“ผมชื่อแทนธัตรครับ เพราะบางทีคุณอาจจะอยากรู้จักชื่อของผมก็ได้ ในฐานะที่เรารู้จักกันแล้ว ”

ครั้นเมื่อเขาเอ่ยตอบออกมาแล้ว ทีนี้ถึงทีของหล่อนบ้าง ก็แนะนำกับเขาเช่นกัน