เจแปน | ของว่าง

1283 Words

ออกมาจากห้องนักบิน ฉันก็เริ่มรับผู้โดยสารขึ้นเครื่อง ไฟลท์บินนี้เป็นไฟลท์ตีสอง หลังเครื่อง Take off ก็มีการเสิร์ฟของว่างนิด ๆ หน่อย ๆ เพราะผู้โดยสารส่วนมากเขาต้องการพักผ่อนมากกว่ากิน ช่วงเสิร์ฟของว่าง โชคดีของฉันที่มีแอร์มาช่วยอีกคน คนนี้ดูไม่มีพิษภัยและดูใส ๆ ส่วนข้างหลังคงมีแต่พวกนางมารร้ายที่คอยแซะและเรียกฉันว่าเต้าไต่ตลอดเวลา เฮ้อ! แค่เห็นหน้าก็เหนื่อยแล้ว เมื่อไหร่เครื่องจะแลนด์วะ พอทุกอย่างเรียบร้อยเราก็หรี่ไฟบนเครื่องให้ผู้โดยสารพักผ่อน ฉันกับแอร์คนที่สองจึงเปลี่ยนเวรกันเฝ้า ฉันเลือกอยู่ต่อให้เธอไปพักผ่อนห้องพักข้างล่างชั่วคราว เพราะฉันไม่อยากไปสุมหัวนอนกับพวกปากโลคอสนั่น ตอนนี้ฉันนั่งบีบเข่าถอนหายใจเป็นรอบที่ล้าน เหนื่อยจัง เหนื่อยมาก แต่ต้องทน! สองสามชั่วโมงที่ฉันกึ่งหลับกึ่งตื่น เพราะหูต้องคอยฟังสัญญาณเตือนของผู้โดยสาร ที่จะกดเรียกฉันเมื่อไหร่ไม่รู้ ‘ตึ้ง’ ฉันเปิดตาพรึบ! และมองแผงสัญญานข้าง ๆ ทันที ก่อนที่จะเห็นสัญญานไฟขึ้นที่ห้องกัปตัน! ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ พอเปิดเข้าไปในห้อง ที่มีปุ่มควบคุมเต็มไปหมดนั้น หันซ้ายฉันก็เห็นกัปตันไคล์เอามือก่ายหน้าผากหลับ หันขวาฉันก็เห็นกัปตันต้นไม้นั่งมองจอเรด้า และการทำงานของ Autopilot อยู่ กัปตันไคล์หลับแบบนี้ คงเป็นกัปตันต้นไม้ที่เรียกฉัน หรือว่าเขาจะกินของว่างแล้ว! “กัปตันคะ รับอะไรไหมคะ หรือรับของว่างเลยคะ วันนี้มี...” “เธอมีถุงรึป่าว?” ถุง? ตายแล้ว! กัปตันจะอ้วก ฉันรีบลุกขึ้นและวิ่งไปที่ครัว ถุงพลาสติก ถุงพลาสติกอยู่ไหนวะ? เมฆก็ไม่เยอะทำไมกัปตันเมาได้เนี่ย ฉันละทึ่ง! “ไม่ต้องแล้ว” ฉันหันขวับกลับไปมองตามเสียงทันที ก่อนที่จะเห็นกัปตันต้นไม้ เขายืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ และสิ่งที่ฉันเดาไว้ก็เกิดขึ้น! เมื่อเขาดันประตูเปิดเข้าไปในห้องน้ำ ตะ... ตายแล้ว! กัปตันจะอ้วก! ฉันเห็นไม่ได้การ จึงรีบหยิบน้ำเปล่าตามเข้าไปในห้องน้ำ แต่พอขาฉันก้าวเข้าไปครบเท่านั้นแหละ กัปตันต้นไม้ก็เอื้อมมือข้ามหัว ไปดันประตูล็อค ‘แกร๊ก’ “กัปตันคะ ไหวไหมคะ? นี่น้ำค่ะ” ฉันยื่นน้ำขวดนั้นให้เขา แล้วทำท่าจะหันกลับ แต่มือใหญ่ ๆ ของกัปตัน ดันดึงฉันหันกลับไปเผชิญหน้าเขา “อย่าเสียงดังนะ” เสียงดังอะไร? “คะ อะไร? อะ... อื้อ!” มือสองข้างฉัน ถูกรวบขึ้นเหนือศรีษะด้วยมือใหญ่ ริมฝีปากอุ่น ๆ ที่บดจูบ ทำฉันชาไปทั่วร่างกาย ก่อนจะถูกกัปตันผู้มือไว เขาถกกระโปรงขึ้น และกระชากแพนตี้ลงภายในพริบตา อื้อ~ “กัปตัน! อย่า อย่า อื้อ...” ฉันดิ้นพล่าน และพยายามร้องห้ามเขา แต่มือใหญ่เขามีอำนาจเกินไป มือหนึ่งข้างเขาปิดปากฉันไว้ ส่วนอีกข้างก็รวบข้อมือ และปล่อยจมูกโด่งไซ้ไปตามซอกคอ “อื้อ! อื้อ!” ฉันพยายามกัดฟันฮึดใจสู้ ก่อนที่จะกระแทกรองเท้าส้นสูง เข้าที่ปลายเท้าเขาสุดแรง ‘ปึก’ “โอ้ย! ยัยแสบ... ชอบซาดิสม์สินะ” ซาดิสม์พ่อมึงสิ! นี่ฉันกำลังจะถูกข่มขืนกลางอากาศเหรอ? ไม่เอา! ไม่! “อื้อ! อ่อย!” เขาปล่อยจริง ๆ เขาปล่อยข้อมือฉันแล้วหันไปจับขาฉันขึ้นแทน! ‘เพียะ’ ทันใดนั้น มือที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ก็ทำงานทันที ฉันฟาดมันลงสุดแรงจนหน้ากัปตันต้นไม้หัน จนมือใหญ่ที่จับขาฉัน บีบแรงขึ้น แรงขึ้น ด้วยอารมณ์โกรธ โกรธเหรอ? ‘เพียะ’ เอาไปอีกครั้ง! หน้าที่หันทำเขาปล่อยมือที่ปิดปากฉันทันที ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้น มาบีบแก้มฉันแทน “ปล่อยนะกัปตัน!” “หึหึ ถ้าเธอเสียงดัง แล้วคนแห่มา รู้ไหมจะเกิดอะไรขึ้น?” ฉันเบิกตากว้าง เกิดอะไรขึ้น? ไม่นะ! โดนสอบ โดนไล่ออก ไม่ก็โดนบัญชีดำ! “ปล่อย... ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่คุณคิดนะกัปตัน” “ตอนนี้ฉันคิด มากกว่าที่เคยคิดอีก” ฉันใช้มือสองข้างดันอกเขาไปสุดแรง แต่เขารีบรวบมือฉันไว้ แล้วสิ่งที่ทำฉันตกใจแทบกรี๊ด... ก็คือ ตอนนี้มือเขาอีกข้าง กำลังถอดกางเกงตัวเอง! “กัปตัน!” “ถ้าเสียงดัง เธอโดนออกจากงานแน่ อยากซาดิสม์ใช่ไหม จัดให้” ระหว่างที่ฉัน ตั้งใจหนีบขาตัวเอง เขากลับกระชากเนคไทคมาผูกข้อมือฉัน ตอนนี้ทุกอย่างง่ายสำหรับเขามาก เมื่อมือเขาทั้งสองข้าง เป็นอิสระและกำลังจับขาฉันยกขึ้น “อย่ากัปตัน อย่า...” “อื้อ เจ็บ! ขอร้อง...” ความรู้สึกเจ็บจี๊ด ทำฉันสะดุ้งทันที ก่อนที่สองมือที่ถูกเขามัดตึงตอนนี้ จะพยายามดันเขาออกสุดแรง ฉันเจ็บมาก มันหลุดไปแล้ว แต่ฉันยังเจ็บ! “เธอไม่เคย? เธอ... ไม่ได้เป็นแอร์เพราะเอาตัวเข้าแลกเหรอ?” เขาบีบไหล่ฉันสองข้างถามตกใจ “ปล่อย” “ตอบฉัน” “ปล่อย!” “อย่าเสียงดัง” ฉันมองเขาทั้งน้ำตา ไม่ได้รู้สึกพิศวาศความหล่อหรือมีอารมณ์ร่วมกับเขาหรอกนะ ฉันเจ็บมาก เจ็บทั้งกายและใจ ฉันได้เป็นแอร์เพราะความสามารถล้วน ๆ ทำไมทุกคนชอบดูถูกฉัน นี่เหรอ? ด้านมืดของรูทบินต่างประเทศ รูทที่ใคร ๆ ก็อยากบิน! “ปล่อยฉัน ฮึก ๆ นายมันกัปตันโรคจิต ไอ้คนมักมากในกาม ฉันจะร้องเรียนให้เขาถอนใบขับขี่เครื่องบินพาณิชย์นายออก” สายตาที่มองฉัน แข็งกร้าวขึ้นมาทันที ก่อนที่เขาจะใส่กางเกงแล้วยิ้มที่มุมปากเบา ๆ “เอาสิ มีหลักฐานไหม? ฉันใส่ได้ครึ่งทาง ยังไม่เสร็จด้วยซ้ำ อีกอย่างเธอเดินตามฉันเข้ามาเอง ที่เธอบอกกับแอร์รุ่นพี่ ว่าใช้เต้าไต่ ฉันได้ยินนะ ฉันทำให้มันเป็นข่าวได้” ฉันรีบก้มกัดเนคไทคเขาออกไป ก่อนที่จะชี้นิ้วจิ้มที่อกข้างซ้ายเขาแรง ๆ “ไม่มีหลักฐาน อย่ามาใส่ร้ายฉัน” “ถ้าฉันพูดอะไร มันคงน่าเชื่อกว่าแอร์ใหม่ ๆ แบบเธอ ฉันจะทำให้เธออยู่แค่ชั้นประหยัดก็ได้ หรือไปอยู่แอร์กราวนด์ก็ได้ แค่เขียนรายงานความประพฤติเธอไป หึหึ ง่ายนิดเดียว” ฉันเดือดปุด ๆ จนเผลอยกมือขึ้นจะตบเขา แต่สายตาของคนที่ถือไพ่เหนือกว่าตรงหน้า กลับจ้องฉันมาอย่างท้าทาย “ตบสิ ฉันจะได้ยินดีกับตำแหน่งใหม่เธอ” แล้วกัปต้นต้นไม้ก็เปิดประตูเดินออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งฉันยืนกำมือตัวสั่น อยู่กับความโมโหคนเดียว จนฉันได้ยินเสียงเขากลับไปห้องนักบินและปิดประตูลง ฉันถึงกล้าออกมานั่งร้องไห้ข้างนอก ก่อนที่แอร์คนที่สอง เธอจะมาเปลี่ยนเวรให้ฉันลงไปนอนแทน ฉันปวดหนึบ ๆ แสบ ๆ บริเวณน้องสาว ยิ่งการเสียดสีที่ฉันก้าวแต่ละก้าว มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเจ็บใจ แอร์รุ่นพี่ที่ปากโลคอส พวกเธอนอนหลับอยู่ไม่ไกล ด้วยที่นอนที่มีจำกัดฉันจึงจำใจ ล้มตัวนอนข้าง ๆ เธอ แอร์ที่นอนอยู่ตรงนี้ทุกคน พวกเธอโดนเหมือนฉันไหม? ทำไมฉันรู้สึกแย่แบบนี้ นี่เหรอ... นางฟ้าบนเครื่องบิน!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more