“คำก็นางบำเรอ สองคำก็นางบำเรอ รู้สึกว่าเจ้าอยากเป็นนางบำเรอจนตัวสั่น ถ้างั้นเราก็คงไม่สนองความต้องการของเจ้าไม่ได้แล้ว”
เมื่ออารมณ์โกรธขึงถูกกวนให้เคืองขุ่นโมโหสุดขีด เจ้าชายคามิลก็กลายเป็นปีศาจร้ายอีกครั้ง พระองค์กระชากเสื้อผ้าของฐิติรดาจนขาดติดมือ ก่อนจะกระแทกจุมพิตป่าเถื่อนดุดันเพื่อเป็นการสั่งสอนคนในอ้อมแขน
จุมพิตที่มอบให้พร้อมความโกรธขึงจวนคลั่ง นอกจากจะหาความหวานฉ่ำไม่ได้แล้ว มันยังทำให้ฐิติรดาเจ็บปวดระบมไปทั่วทั้งเรียวปาก แถมยังรู้สึกได้ถึงความเค็มปะแล่มของรสเลือดที่ไหลซึมออกมาตามรอยแตกของเรียวปาก พอเจ้าของนัยน์ตาคมกล้าผละพระโอษฐ์ออก ก็นึกดีใจว่าอีกฝ่ายยอมมอบความปราณีปล่อยเธอไปแล้ว ทว่าพอได้ยินน้ำคำที่หลุดออกมา ก็ถึงน้ำตาตกใน เจ็บซ่านจนแทบไม่อยากหายใจ
“ริอาจจะเป็นนางบำเรอ แต่จูบไม่ได้เรื่องแบบนี้ จะมีลูกค้ามาซื้อตัวเจ้าหรือน้ำอิง”
ฐิติรดากลืนความเจ็บปวดเข้าลำคออันแห้งผากเป็น
