เมื่อแสงแรกของรุ่งอรุณของเช้าวันใหม่สาดแสงทอประกายขึ้นฉินลี่ฮวา ก็ค่อยๆ ขยับตัวจากการหลับใหล ดวงตาของนางเปิดกว้างรับแสงแดดยามเช้าที่อ่อนโยน นางก้มมองบนตัวก็พบว่าตัวเองถูกห่มให้อยู่ในความอบอุ่นของเสื้อคลุมขนสัตว์ที่แสนคุ้นตา แต่ก็มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น ที่จะเป็นเจ้าของเสื้อคลุมตัวนี้
ฉินลี่ฮวาค่อยๆ ดึงตัวเองออกจากผ้าที่ห่มไว้บนตัว และลุกขึ้นยืนพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ ใกล้ๆ กันนั้น มีกองไฟที่ยังมีไฟอยู่ และยังพอมีความอบอุ่นแผ่ออกมาบ้าง เปลวเพลิงเริงระบำริบหรี่เหนือกิ่งไม้ท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น
ความรู้สึกผิดฉุดรั้งหัวใจของหญิงสาว เมื่อนางสังเกตเห็นเก๋อเตาไป่ นอนขดตัวอยู่ข้างกองไฟ ร่างของเขาสั่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขาได้สละความสะดวกสบายของตัวเอง เพื่อให้ฉินลี่ฮวาได้รับความอบอุ่นตลอดทั้งคืน ซึ่งเป็นการแสดงความใจดีที่นางสัมผัสได้จากตัวเขา เขาไม่ใช่คนที่เห็นแก่ตัว แม้ว่าเขาจะแสดงท่าทางไม่ดี
