Chapter 3
1349 Words
พื้นทราย.....
เช้าวันต่อมา.....
ฉันตื่นนอนบิดตัวไปมาอย่างขี้เกียจสุด เมื่อคืนเล่นเอาฉันปวดตัวไปหมด อยากจะแกล้งคนข้างนอกด้วยแหละฉันก็เลยสะกิดพี่ธามทุกครั้งที่ตกใจตื่น
"ตื่นแล้วเหรอกระต่ายน้อยของพี่ "
เขาเท้าคางมองหน้าฉันยิ้มๆ ฉันขยับตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของพี่ธามกี่โมงแล้วเนี่ยทำไมเขาถึงเปลี่ยนชุดนักศึกษาแล้วอ่ะ
"ทำไมแต่งตัวไวจัง"
"เจ็ดโมงครึ่งแล้วคะ เราควรตื่นได้แล้วมีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอหืม "
ก็จริงวันนี้มีเรียนตอนแปดโมงครึ่ง กว่าจะถึงมหาวิทยาลัยที่สำคัญคือกว่าฉันจะแต่งตัวเสร็จเนี้ยแหละ ไม่แปลกใจที่เขาจะเตรียมตัวรอฉันก่อนเพราะฉันชอบช้า
"ไม่อยากตื่นเลย"
"ใกล้จบแล้วขยันหน่อยสิคะ เดี๋ยวฝึกงานก็สบายแล้วตอนนี้ตั้งใจเรียนไปก่อน"
"โอเคก็ได้งั้นพื้นทรายไปอาบน้ำแปปหนึ่งพี่ธามรอก่อนนะ"
"พี่จะไปทำอาหารเช้าให้หนูไง ข้าวต้มร้อนๆเป็นไง?"
"โอเคค้าบบบ"
ฉันลุกขึ้นจากที่นอนเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตัวของตัวเอง เอ่อลืมอิป้าแยมเน่าไปเลยแหะ ดูเอาสิมีอย่างที่ไหนแฟนเขานอนด้วยกันแต่หล่อนมาขอค้างด้วย ฉันเนี้ยนะยังไม่เคยไปขอค้างกับไอ้พื้นดินเลย ชิ! เกรงใจมันด้วยแต่ก็แบบเมื่อก่อนอ่ะเวลาที่ฉันอยากมานอนกับพี่ธามฉันก็จะอ้างมันนะ พื้นดินก็เป็นพี่ชายฝาแฝดที่น่ารักมากช่วยโกหกดีสุด :) แต่หลังๆมาปะป๊ากับมามี้จับได้แล้วล่ะก็เลยปล่อยเลยตามเลย แต่คือฉันมานอนบ่อยไม่ได้เพราะไอ้พื้นดินมันไม่ยอมอยู่บ้าน ซึ่งเราสองคนจะต้องมีคนใดคนหนึ่งที่แบบอยู่กับปะป๊า มามี้ที่บ้าน ซึ่งไอ้พื้นดินมันไม่ยอมอยู่ไงทุกอย่างมันก็เลยตกอยู่ที่ฉันคนนี้ไง
แอ๊ดดดดดดดดดดด
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็มานั่งแต่งหน้าทาครีมบำรุงหน้ากระจก ทำแบบลวกๆเพราะลืมไปเลยว่าอิป้าแยมมันอยู่ข้างนอก เอ๊ะ! หรือมันจะกลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ฉันยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอนแล้วเดินตรงไปยังห้องครัว ฉันเดินไปสวมกอดเอวพี่ธามจากทางด้านหลังก่อนจะเอ่ยถามเสียงหวาน
"พี่ธามเพื่อนพี่ที่นอนอยู่ห้องรับแขกไปไหนคะ?"
เขาทำหน้าเหมือนจะคิดได้ว่าเอ่อเมื่อคืนนี้มีคนนอนอยู่ในห้องรับแขกนี่หว่าไรงี้อ่ะ
"เออจริงด้วย เมื่อคืนแยมนอนที่ห้องรับแขกนี่นา พี่ลืมไปเลยนะนั้น"
อยากจะบันทึกเสียงแล้วเซฟไปให้ป้าแยมเน่าฟังมากจ้า ฮ่าๆๆ ใครได้ยินคงเจ็บปวดกับคำพูดแบบนี้อ่ะ ฉันได้ยินยังเจ็บแทนบ่งบอกมากว่าเขาสนใจเธอมาก คิกคิก
"แต่เมื่อกี้หนูไม่เห็นนะ สงสัยทนฟังไม่ได้ :)"
"หือ อะไรนะ?"
"เปล๊าาาาา ไหนทำอะไรกิน"
"ข้าวต้มไงคะ "
จากนั้นเราสองคนก็เปลี่ยนเรื่องคุยอย่างอื่นแทน ก่อนจะนั่งทานข้าวกันไปหยอกๆกันไป เวลาผ่านไปแปดโมงเช้าพี่ธามก็พาฉันมาส่งที่มหาวิทยาลัย เราสองคนเรียนที่เดียวกัน พี่ธามเรียนนิเทศศาสตร์สาขาภาพยนตร์และสื่อดิจิทัลเพราะเขาจำเป็นต้องมีประสบการณ์ตรงทางด้านนี้ เพราะที่บ้านเขาเป็นเจ้าของสถานีวิทยุโทรทัศน์ชื่อดัง BEM ระดับประเทศเลยอ่ะ แล้วคือป๊าธีมมีลูกชายคนเดียวด้วย เหมือนว่าจะมีท้องอีกคนแล้วแท้งไปพี่ธามก็เลยไม่มีน้องเป็นลูกคนเดียว
จุ๊บบบบบบ
"กระต่ายน้อยของพี่ธาม ตั้งใจเรียนนะห้ามแอบหนีเที่ยวหละไม่งั้นพี่จะลงโทษ"
"รู้แล้วน่าเห็นพื้นทรายเป็นคนยังไงเนี้ย :)"
ฉันยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขานี่ชอบมองฉันเป็นเด็กเกเรไม่ต่างจากปะป๊าของฉันเลย ชอบมองว่าฉันจะหนีเที่ยวไรงี้ ฉันก็ติดนิสัยไอ้พื้นดินมาแหละมันชอบไปไหนลากฉันไปด้วย หลังๆฉันเลยติดชอบเที่ยวผับเที่ยวบาร์แต่พี่ธามชอบตามไปเฝ้าตลอด
"ก็เป็นคนที่พี่รู้ดีที่สุดว่าเราดื้อขนาดไหนไง :)"
"เชอะ! ไปแล้วงอน"
ฉันสะบัดหน้าใส่เขาก่อนจะเดินหนีลงจากรถไปอีกทางส่วนพี่ธามก็หัวเราะไล่หลังฉัน ชิ! ไม่สำนึกไปอี๊กกกกก ฉันเดินมาเรื่อยๆที่ตึกบริหารตอนแรกปะป๊าให้เรียนออกแบบแต่ฉันไม่เอาจ้า ไม่มีหัวทางด้านนี้เลยขอเรียนบริหารแล้วกันท่านก็เลยส่งพื้นดินไปเรียนแทนให้มันรับตำแหน่งไป
"พื้นทรายๆ ทางนี้ๆๆๆๆ"
ฉันเดินไปตรงม้านั่งหน้าตึกเพื่อนรออยู่ก่อนแล้วมาเช้ากันจริงเนาะ
"มาเช้าจริง"
"จ๊ะ! เช้าสิ โทรศัพท์ไปหาแกตั้งแต่เจ็ดโมงไม่รับจนถึงปัจจุบันก็ยังไม่รับ พอไปหาที่บ้านก็ไม่อยู่พ่อแกบอกว่าแกไปค้างกับผู้ชาย แกมันแรด แกมันร้ายมากนังพื้นทราย !!"
ฉันทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะค้นหากระเป๋าของตัวเองดู อ่าววว โทรศัพท์อยู่ตรงไหนว้า เอ๊ะ! หรือว่าจะลืมเอามาอ่ะ
"ไม่ได้กดดูเลยเช้านี้ แล้วก็ตอนนี้โทรศัพท์อยู่ไหนก็ไม่รู้แต่เหมือนว่าจะหยิบขึ้นรถมาด้วยนะ หรือว่าจะตกอยู่ในรถ"
ฉันคิดไปเกาหัวไปนี่ฉันกลายเป็นคนขี้หลงขี้ลืมตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย
หมับ!!!
"อ๊ะ!"
ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่จับหัวฉันไว้ พี่ธามนั้นเอง ฉันเห็นหน้าเขาแล้วยิ้มออกมาทันที
"พี่ธาม"
"ลืมโทรศัพท์ไว้ในรถ"
เขาส่งมันมาตรงหน้าฉัน ฉันรับแล้วแล้วกดดู ว๊าย ใช่จริงๆด้วยเพื่อนฉันโทรศัพท์มาจริงๆ
"ขอบคุณค่ะ"
"หวานกันจนเลี่ยนมดวิ่งหนีหมดแล้วจ้าคุณธาม คุณพื้นทราย พอก่อนดีมั้ยไอ้การส่งสายตาหวานๆให้กันแบบนั้นอ่ะ"
พี่ธามหันไปมองไอ้ดาหวันก่อนจะยิ้มมุมปาก
"ก็หาแฟนสิจะได้หวานๆออกสื่อบ้าง"
"ใช่ๆจะได้ไม่ไปอิจฉาคนอื่น"
"โอ้โหเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยจ้าสองผัวเมีย ตูคือคนนอก! เออโอเค"
"ฮ่าๆ ไปก่อนละอย่าพากันหนีเที่ยวนะ "
"รู้แล้วน่าย้ำจริง"
เราสองคนมองหน้ากันแล้วยิ้มขำ พี่ธามขอตัวกลับไปที่ตึกก่อนเพราะจะรีบไปเรียน ส่วนฉันกับดาหวันก็จะเข้าเรียนเช่นกันพออยู่กันสองคนฉันก็เริ่มฟ้องทันทีจ้า
"นี่ดาหวันฉันมีอะไรจะเม้าท์จ้า เมื่อคืนฉันไปนอนค้างห้องพี่ธาม แล้วเพื่อนๆพี่เขามาทำรายงาน แล้วมีอิป้าแยมเน่ามาด้วย"
"อ่อ แกเลยหอบผ้าหอบผ่อนไปนอนเฝ้าผัวที่คอนโด ฉันพูดถูกมั้ย?"
"อือใช่ ตอนกลับหล่อนอ้างว่าหอพักปิดจ้าขอค้างด้วยแกคิดดูสิหน้าด้านขนาดไหนกัน"
ดาหวันทำหน้างงๆก่อนจะกระซิบข้างๆฉัน
"มันนอนจริงเหรอเมื่อคืน เมื่อเช้านี้ฉันเห็นมันออกจากคอนโดของผู้ชายนะ ห้องถัดฉันอ่ะแก "
ฉันตาโตอย่างตกใจก่อนจะหัวเราะขำออกมา
"จริงเหรอ งั้นแสดงว่าหล่อนกลับไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วนะสิ"
"อ่าวแกไม่รู้เหรอ"
"ไม่รู้หรอก รู้แค่เมื่อคืนพี่ธามกินกระต่ายน้อยทั้งคืน สงสัยป้าแยมเน่าจะทนฟังเสียงไม่ได้ก็เลยโทรศัพท์เรียกผู้มารับอ่ะ คิคิ"
"อร๊าย! แกมันร้ายนังพื้นทราย อร๊ายยย อิป้ามีอกแตกตายอ่ะเมื่อคืน ฮ่าๆๆๆ"
- Writer
