หนี้ร้ายแสนรัก

คนแรก( NC )

“อ้าปากขึ้น!”

“อึก!”

ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยเหงื่อ ส่ายหน้าระรัวเพื่อปฎิเสธว่าจะไม่ทำตาม ภูมินทร์แค่นหัวเราะเยาะคนดื้อด้าน โน้มตัวลงต่ำจนมองเห็นใบหน้าหวานชัดเจน สอบเอวเข้าออกช้าลง เลื่อนมือที่ยึดสะโพกขึ้นมาคลึงริมฝีปากบางช้าๆ เมื่อเห็นว่ามีเลือดซึมออกมาจริงๆ

“อย่ากัด! อ้าปากขึ้นเดี๋ยวนี้!”

“ไม่!”

ปึ่ก!

“อ๊ะ! คนบ้า มันจุก! อื้อ”

“ถ้าอยากกัด ก็กัดมือฉันสิ”

ลลิสามองคนด้านบนอย่างไม่เข้าใจ มือที่จ่ออยู่ใกล้ริมฝีปาก ทำให้เธออ้ามันขึ้น งับเอาฝ่ามือใหญ่เข้าปาก ไม่กล้าออกแรงกัดมาก เพราะกลัวเนื้อเขาขาด หายเข้ามาในปากของเธอ

“อึก! อืม! อ้า!”

การกระทำไม่ประสีประสาของคนตัวเล็ก กระตุ้นความต้องการของคนด้านบนจนไม่สามารถทนต่อไปได้ เปร่งเสียงครางฮึมในลำคอ เร่งสาวท่อนลำใหญ่เข้าออกถี่ๆ มือว่างบดบี้บนติ่งเนื้อสีชมพูหวาน เคล้าคลึงหนักๆ เพื่อเร่งให้คนใต้ร่างไปถึงสวรรค์เร็วๆ เมื่อร่องเล็กหดเกร็งรับความสุข เขาก็ปล่อยทุกหยาดหยดเข้าใส่เธอ

“อ๊ะ! อร้าย! / อืม! อ่า!”

เสียงครางแห่งความสุข สอดประสานแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน ดวงตาคู่คมทอดคนตัวเล็กใต้ร่าง ขยับถอยออกห่าง ดึงถุงยางอนามัยที่ครอบแก่นกายทิ้ง เอื้อมมือไปหยิบซองใหม่ขึ้นมาฉีก สวมมันครอบแท่งเนื้อใหญ่อีกครั้ง พลิกร่างอ่อนแรงให้นอนคว่ำหน้า ดึงสะโพกกลมขึ้นให้อยู่ท่าโก้งโค้ง

“มะ ไม่เอานะ! พอ พอแล้ว อ๊ะ! อื้อ!”

หยดน้ำกลิ้งหล่นจากดวงตาคู่งามไม่ขาดสาย ร่างกายของเธอบอบช้ำและเจ็บปวด เกินกว่าจะรับความใหญ่โตเข้ามาได้อีก แต่เขาไม่คิดจะสงสารเลย ทั้งที่มันเป็นครั้งแรกของเธอ เขายังทำมันอีก ซ้ำยังไม่คิดจะอ่อนโยนทะนุถนอมร่างกายเธอเลยด้วย

ไอ้คนป่าเถื่อน! เลวทราม!

คนป่าเถื่อนเลวทรามที่เธอกร่นด่าอยู่ในใจ ยังคงโถมแก่นกายใหญ่มหึมาเข้าหาไม่หยุด เมื่อทำจนเสร็จในท่าโก้งโค้งแล้ว ก็บังคับฝืนร่างกายเธอทำต่อท่าใหม่ เสร็จจากท่านั้นก็บังคับให้เธอนอนคว่ำหน้าลงไปอีก ฉุดคร่าลมหายใจของเธอไปทีละนิด เมื่อร่างกายเริ่มไม่ไหว สติสัมปชัญญะก็ค่อยๆดับวูบลงไป เสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนจะหมดสติ มันยังเป็นเสียงแห่งความสุขของคนที่แนบตัวอยู่ด้านหลังเธอ

“อ๊ะ อื้ม เธอ! นี่! หลับเหรอ?”

เมื่อเซ็กส์รอบที่สี่พาตัวเองไปจนถึงสวรรค์ ภูมินทร์ก็ถอดแท่งเนื้อสีชมพูก่ำออกมา คำถามของเขาไร้ซึ่งคำตอบ นั่นก็เพราะคนตัวเล็กหลับไปแล้วจริงๆ ความชอบใจที่เกิดขึ้นก่อนหน้า เหลือทิ้งไว้เพียงความกังวลและความเป็นห่วง

พรึ่บ!

“เห้อ! เธอกับแม่ของเธอ เอาเปรียบฉันสุดๆเลยรู้ไหม”

มือใหญ่จับพลิกร่างเย้ายวนให้หันกลับมา เมื่อเห็นว่าเธอหลับสนิท ก็เริ่มบ่นถึงความเสียเปรียบของตัวเอง ร่างกำยำทิ้งตัวลงนอนข้างๆ พักร่างกายจากความเหนื่อยล้า พลางครุ่นคิดถึงเรื่องที่ตัวเองได้ทำลงไป

ถ้าหากแม่ของเธอไม่ติดหนี้เขา และไม่ทำตัวเหมือนคนจะหนีหนี้ เขาคงไม่เล่นบทโหด จนแม่ของเธอต้องยกเธอให้ ถ้าหากเธอจะโกรธที่เขาทำแบบนี้ ควรไปโกรธแม่ของเธอถึงจะถูก เขาก็แค่ทำในสิ่งที่ตัวเองควรทำ ได้ในสิ่งที่มันถูกยกให้เป็นของตัวเองแล้ว

เมื่อพักจนหายเหนื่อย ภูมินทร์ก็เข้าไปล้างคราบน้ำรักกับคราบเหงื่อออกจากร่างกาย เสร็จแล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ในสภาพที่พันผ้าเช็ดตัวปิดท่อนล่างไว้หมิ่นเหม่ เดินมาค้นหาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆจากในตู้นำมันไปชุบน้ำจากอ่างล้างหน้า บิดพอหมาด จากนั้นก็นำมันออกมา

มือใหญ่ถือวิสาสะลูบผ้าหมาดตามเนื้อตัวขาวเนียน ไล่เช็ดจากใบหน้าขาวใสเป็นอันดับแรก เสร็จแล้วก็ไล่ต่ำลงมาตามลำคอ ทรวงอกคู่อวบ หน้าท้องราบเรียบ เว้นจุดซ่อนเร้นไว้ทำเป็นอันดับสุดท้าย เลื่อนมือต่ำลงไปเช็ดท่อนขาเรียวสวย

อึก!

เสียงกลืนน้ำลายดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวยเพียงแค่ใบหน้า เธอมีสรีระที่สมส่วนและเย้ายวน มันจะดีต่อใจเขามาก ถ้าหากเธอไม่ทำตัวดื้อรั้น และมันจะดีกว่านี้ ถ้าเธอไม่ได้อยู่ในฐานะหลักประกันหนี้แทนแม่

แม่ของเธอให้สัญญาว่าจะรีบหาเงินมาคืน โดยขอให้เขารับเธอไว้เป็นหลักประกัน เพราะอยากได้เงินของตัวเองคืน จึงจำใจรับเธอไว้ ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ขัดสนเรื่องผู้หญิง ก็อยากให้ค่าเธอเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ แต่คนที่ด้อยค่าเธอตั้งแต่แรก คือแม่ของเธอเอง

“นี่ฉันก็ใจดีกับเธอมากแล้วนะ”

ภูมินทร์พูดกับคนหลับเสียงเบา เพราะการกระทำของเขาในวันนี้ ถือว่าใจดีมากแล้วสำหรับลูกหนี้ ก็อยากจะใจดีมากกว่านี้อยู่หรอก หลังจากที่ได้รู้ว่ามันเป็นครั้งแรกของเธอ แต่มันทำไม่ได้ เพราะยังไงสถานะของเธอมันก็แค่ผู้หญิงขัดหนี้

ไม่มีสิทธิ์ต่อลอง เรียกร้องความเห็นใจได้ แต่เขาไม่คิดจะให้

พรึ่บ!

ผ้าผืนเล็กเปื้อนเลือดสาวถูกโยนทิ้งลงข้างเตียง ความต้องการถูกกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง เพราะร่างเย้ายวนของคนหลับ

“โอ้ย! แม่ง!”

ภูมินทร์ทิ้งตัวนอนบนพื้นที่ว่างของเตียง พลิกตัวหันหน้าหนีไปอีกด้าน เพื่อทำให้ร่างเย้ายวนพ้นจากสายตา ข่มดวงตาทั้งสองให้ปิดแน่น ความคิดในหัวตีกันวุ่นวาย ความเหนื่อยสะสมจากงานทั้งหมด และความเหนื่อยล้าจากเรื่องที่ทำเมื่อครู่ ส่งผลให้ห้วงนิทรามาเยือนเร็วกว่าปกติ ทั้งที่เป็นคนหลับยากมาก

วันต่อมา

ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ กัดกินผิวขาวเนียนตั้งแต่เมื่อคืน โชคดีที่แผ่นหลังได้รับความอบอุ่นจากบางอย่าง ร่างบอบซ้ำจึงไม่จับไข้ แต่ถึงอย่างนั้นความเจ็บปวดรวดร้าวก็กัดกินร่างกาย ทั้งที่เตียงนอนนุ่มสบาย ลลิสาก็ยังรู้สึกได้ถึงความไม่สบายตัว

“อื้อ! เจ็บ!”

ทันทีที่รู้สึกตัว อาการเจ็บก็โถมเข้าหา ร่างกายรู้สึกเหมือนกับถูกรถทับอยู่ ทั้งหนัก ทั้งเหนื่อยจนขยับตัวไม่ได้ ดวงตากลมโตเหลือบลงต่ำ เมื่อเห็นท่อนแขนกำยำพาดอยู่บนสะโพก ก็ผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว

“อึก! อุบ!”

ความเจ็บปวดบริเวณจุดซ่อนเร้นและท้องน้อย ทำให้เผลอกรีดร้องออกไป โชคดีที่ยกมือปิดปากได้ทัน คนข้างๆจึงนอนหลับอยู่เหมือนเดิม ลลิสาก้มลงสำรวจตัวเอง เมื่อเห็นว่าร่างกายไร้เสื้อผ้าปกปิดเหมือนกับคนข้างๆ สมองก็เค้นความทรงจำเมื่อคืนออกมา

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นความจริงไม่ใช่ความฝัน ซ้ำคนที่ทำเรื่องเลวทรามกับเธอ ก็นอนเปลือยอยู่ข้างๆ อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ทั้งที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไป ความโกรธเข้าครอบงำ ฟาดฝ่ามือลงอย่างไม่คิดถึงผลที่จะตามมา

ปึ่ก! ปึ่ก

“ไอ้! ไอ้เลวเอ้ย ระยำ!”

มือเล็กไล่ทุบตีตามหัวไหล่ เมื่อร่างใหญ่ไม่สะดุ้งสะเทือนก็เปลี่ยนจุดหมาย ทุบแผ่นอกและหน้าท้อง เพิ่มแรงมากขึ้นจนคนหลับสนิทเริ่มรู้สึกตัวเพราะความเจ็บ

ปึก! ปึก! ปึ่ก!

“เลว! ไอ้ชาติหมา!”

“เหี้ย! แม่ง! ทำอะไรของเธอว่ะ!”

หมับ!

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

“ไม่! ตายซะไอ้บ้า!”

แม้ข้อมือจะถูกรวบไปแล้ว แต่ลลิสารู้สึกว่าตัวเองเป็นต่อกว่า เพราะเขายังอยู่ในท่านอน จึงขยับร่างกายขึ้นไปนั่งคร่อมบนร่างใหญ่โต ใช้มืออีกข้างที่ยังว่าง ทุบร่างแข็งแกร่งเท่าที่จะสามารถทำได้