สี่วันต่อมา
เมื่อจัดการเรื่องร้านเสร็จแล้ว ลลิสาก็หอบเงินทั้งหมดมาเคลียร์กับพ่อเลี้ยงภูมินทร์ที่ฟาร์มของเขา เดินทางมาที่ฟาร์ม โดยจ้างรถสาธารณะมาส่ง เมื่อรถจอดลงหน้าทางฟาร์ม ก็รีบลงจากรถไปแจ้งกับลุงเพิ่ม ว่ามาขอพบเจ้าของฟาร์มแห่งนี้
“ลุงเพิ่มจ๊ะ ช่วยโทรแจ้งพ่อเลี้ยงภูมินทร์ให้หนูทีได้ไหมคะ ว่าหนูเอาเงินมาใช้หนี้เขา”
“อ่า ได้ๆ”
เพิ่มตอบรับคำพูดของเด็กสาว ด้วยความไม่เข้าใจ หยิบโทรศัพท์เครื่องใหญ่ขึ้นมาติดต่อไปยังเบอร์ส่วนตัวเจ้านายหนุ่ม รอสายอยู่สักพัก ปลายสายก็มีคนรับ
[ มีอะไร?! ]
น้ำเสียงห้วน บ่งบอกระดับความกรุ่นทางอารมณ์ เพิ่มเริ่มรู้สึกหวาดกลัว ด้วยไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดอะไรผิดหูพ่อเลี้ยงหรือเปล่า ช่วงนี้เจ้านายอารมณ์ไม่คงที่ เดี๋ยวร้าย เดี๋ยวดี อารมณ์เสียที โมโหร้ายแบบสุดๆ
[ ถ้าไม่มีธุระจะพูด ก็ไม่ต้องเสือกโทรมา! ]
“เดี๋ยว! เดี๋ยวครับพ่อเลี้ยง! มีครับมี!”
[ งั้นก็รีบพูดมา ผมเห
