“คะ ค่ะ ปละ ปล่อยได้แล้วใช่ไหม?” รับปากไปด้วยหวังว่าท่อนแขนที่พาดอยู่จะผละออกไปสักที
“ยัง! ช่วยอะไรพี่หน่อยสิ เราเรียนแฟชั่นดีไซน์ใช่ไหม พอดีพี่กำลังจะซื้อของให้แฟน ช่วยเลือกอันที่เหมาะกับเธอให้ที”
ดวงตาคู่คมอ่อนแสงลง ริมฝีปากหยักลึกเหยียดกว้างมากขึ้น มากจนดวงตาสีลึกลับนั่นเกือบปิด ดูมีเสน่ห์จนคนมองรีบหลับตาไล่ภาพยั่วยวนตรงหน้าออกไป กำลังจะเอ่ยปากว่าไม่ ผู้ชายตรงหน้าก็ยกนิ้วขึ้นแตะเบาๆ บนริมฝีปาก
“ชู่! ไม่เอาคำว่าไม่ พี่เหมือนคนกำลังขอร้องเราหรือไง?”
“คะ?” ลลิสาถึงกับเหวอไปเลย เมื่อได้ยินประโยคนั้น
“มาเหอะน่า ช่วยหน่อย เดี๋ยวเลี้ยงหนม”
คนตัวโตคะยั้นคะยอด้วยใบหน้าดุดัน มุมปากติดรอยยิ้มเอ็นดู คนถูกทำเหมือนเป็นเด็ก เริ่มกรุ่นความไม่พอใจออกมา
“ฉันไม่ใช่เด็กนะคะ! อย่าเอาขนมมาหลอกเลย การทำแบบนี้มันไม่ดีต่อคนรักของพี่ด้วย ปล่อยเถอะค่ะ”
“เรอาจะเข้าใจฉัน”
ดวงตามีเสน่ห์พราวระยับ ยามเอื้
