วันต่อมา
10 : 45 น.
เพราะโดนดูดเรี่ยวแรงทั้งคืน วันนี้ลลิสาจึงนอนตื่นสายมาก และโชคดีที่เจ้าของฟาร์มไม่ปลุกไปทำงาน เธอจึงมีโอกาสได้นอนพักร่างอยู่บนเตียงนุ่มๆ เตียงที่เป็นสนามรองรับอารมณ์ของคนเอาแต่ใจจนถึงช่วงไก่โห่
ก๊อกๆ
“ใครเนี่ย?”
ลลิสาจำได้ว่า ก่อนที่พ่อเลี้ยงป่าเถื่อนคนนั้นจะออกไปจากห้อง เขาบอกว่าจะเข้าไปในเมืองกับน้าหวาน ซึ่งบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่อีกเลย แล้วใครกันมาเคาะประตูเรียก
ก๊อกๆ!
“อ๊ะ! ไปแล้วๆ”
ลลิสาลุกขึ้นนั่ง ก้าวขาสั่นเทาลงจากเตียง ลากมันไปหน้าตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อคลุมในนั้นออกมาสวม ลากขาต่อไปที่ประตู เปิดประตูออกนิดเดียวเพื่อดูว่าเป็นใคร
“อ้าว! พี่นายเองเหรอ หนูนึกว่าพี่ไปกับคุณภูมินทร์”
“พ่อเลี้ยงสั่งให้พี่ไปส่งหนูอะ รอนานแล้วไม่เห็นลงไปสักที พี่เลยขึ้นมาดู ไม่สบายเหรอ หน้าซีดเชียว”
“ปะ เปล่าค่ะ สบายดี คุณภูมินทร์ให้หนูกลับวันนี้เหรอ?”
“อ้าว! พ่อเลี้ยงไม่
