ผู้เล่นเอาชีวิตรอด

ดราก้อนกลัว

ฮาาส! ฉึก ฟูบ

เพียงแค่ผมกล่าวสั่งออกไป หงส์ ได้ทิ่มแทงหอกอันแหลมคมออกไปทันที ซึ่งมันทำให้ซอมบี้ตัวนั้นหัวโขกไปที่กำแพงอย่างแรง พร้อมกับเธอที่ดึงหอกยาวกลับและวิ่งมาหาผม ซึ่งภาพที่เธอเห็น คือผมสามารถผ่ากะโหลกซอมบี้ทั้ง 3 ตัวได้อย่างง่ายดาย

"อึก...'' เมื่อหงส์ได้เห็นภาพอันน่าสยดสยองที่ผมได้กระทำ หงส์ถึงกับต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดปากแต่ก็ยังคงวิ่งมาหลบข้างหลังของผม

ฟึบๆๆ กรร กรรร

“ฆ่าตัวที่นอนอยู่บนพื้นซะ” เมื่อผมสัมผัสได้ว่ามนุษย์ที่ถูกซอมบี้ทั้งสามตัวรุมกินกำลังจะกลายเป็นพวกมัน ผมจึงสั่งให้หงส์ทำเรื่องง่ายๆ ส่วนตัวผมเองก็ไม่รอช้าที่จะพุ่งเข้าไปหากลุ่มซอมบี้เบื้องหน้า ซึ่งพวกมันน่าจะเป็นกลุ่มสุดท้ายที่อยู่ในชั้นแรก

‘5 ตัว?’ ผมคิดในใจและนึกถึงช่วงที่ผมต้องจนมุมหลังชนฝาโดยถูกรายล้อมไปด้วยซอมบี้เลเวล 20 เป็นสิบตัว ผมยังสามารถเอาชีวิตรอดมาได้ด้วยตัวคนเดียว ซึ่งการฟามเยลลี่เขียวที่ง่ายดายที่สุด มันก็ช่วงแรกเริ่มโลกาวินาศนี่แหละ เพราะพวกซอมบี้มันยังไม่แข็งแกร่ง ยังเชื่องช้า

แต่กลับกัน ถ้าหากเป็นผมในตอนนี้ ที่ย้อนเวลากลับมา และด้วยความที่ผมมีทักษะในการต่อสู้แข็งแกร่งในยุคนั้น มันจึงเป็นเรื่องง่ายในการฆ่าพวกมันอย่างง่ายดาย และเก็บรวบรวมเยลลี่เขียวไว้รอจนกว่าระบบผู้เล่นเอาชีวิตรอดจะถูกปลุกตื่นขึ้น

ฉับ ฉึบ ฟิ้วว กรร ฉึก

ในทันทีที่พวกมันปรากฏตัวมาในซอกทางเดินชั้นที่ 2 ผมได้พุ่งเข้าไปใช้มีดและขวานของผมจัดการสองตัวแรกด้วยการเปิดกระโหลกและผ่าสมองของพวกมัน ก่อนที่จะรีบดึงขวานของผมกลับมาและปาไปยังตัวที่ 3 ที่อยู่ไม่ไกลในขณะที่มันกำลังอ้าปากร้องออกมา

ฟิ้ววตุบ ฉึกตึ้ง

ก่อนที่ผมจะยกเท้าขึ้นและถีบไปที่อกของซอมบี้ตัวที่สี่ ซึ่งมันอยู่ใกล้กับซอมบี้ตัวที่ 5 และมันทำให้ซอมบี้ตัวที่ 4 กระเด็นไปชนกับกำแพง ผมก็ไม่รอช้าที่จะใช้มีดเดินป่าของผมฟันหัวซอมบี้ตัวที่ห้าขาดไปครึ่งหัว เศษส่วนเนื้อและของเหลวไถลลงจากหัวและตกลงสู่พื้นทันที

และในวินาทีนั้นผมก็ได้เขวี้ยงมีดเดินป่าออกไปมันหมุนติ้วๆไปผ่ากลางหัวของซอมบี้ตัวที่ 4 และด้วยพละกำลังที่ผมมี มันทำให้แรงที่ผมใช้ขว้างมีดไปมันพอที่จะทำให้มีดปักบนกำแพงจนเกิดรอยร้าว

“พี่มังกร…” หงส์เรียกผมด้วยความเหลือเชื่อ อะไรกันที่ทำให้พี่ชายของเธอต่อสู้เก่งถึงเพียงนี้?

“ยังไม่ถึงเวลาตอบคำถาม”

“ช่วยพี่เก็บเยลลี่สีเขียวในสมองของพวกมันทั้งหมด” ผมกล่าวออกไปก่อนที่จะเดินไปหยิบอาวุธทั้งสองชิ้นของผมกลับมา ซึ่งถึงแม้เธอยังคงอยากจะถามเกี่ยวกับเยลลี่สีเขียวในหัวสมองของพวกซอมบี้ ว่าให้เก็บพวกมันมาเพราะอะไร แต่เธอก็ยังคงทำตามที่ผมต้องการ ก็คือยังไม่ให้ถามคำถามในตอนนี้ และเก็บเยลลี่พวกนั้นมาซะก่อน

“นี่ค่ะ” หงส์กล่าวพร้อมกับยื่นเยลลี่สีเขียวมาให้ผมสองเม็ด ซึ่งมันเป็นครั้งแรกหลังจากผ่านมาหลายสัปดาห์ ที่เธอพูดเพราะกับผม หรืออาจจะเป็นเพราะเธอได้เห็นความโหดเหี้ยมของผมเมื่อครู่?

“เอาล่ะ…ขั้นต่อไปคือเราจะลงไปเคลียร์ใต้ตึก" ผมกล่าวก่อนที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆพลางเดินลงบันไดจากชั้น 2 เพื่อลงไปยังชั้นที่หนึ่ง ซึ่งชั้นที่ 1 ของหอพักนี้จะไม่มีห้องพัก มีเพียงประตูเข้าออกและจุดรวมซักผ้าของหอพัก

ฮาาสส!!

เสียงร้องของซอมบี้ดังขึ้นมันทำให้ผมและหงส์พากันเตรียมพร้อมจับอาวุธในมือไว้แน่น แต่เมื่อลงไปยังชั้นที่หนึ่ง ปรากฏว่าพวกซอมบี้นั้นอยู่ภายนอกประตูเลื่อน

“ช่วยด้วย!!ฮึกฮึก!ฮือออ!” เสียงกรีดร้องดังขึ้น ไม่ว่าจะหญิงหรือชายพากันวิ่งหนีซอมบี้ที่กำลังเดินตามพวกเขา โดยที่ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาจะระแวงรอบข้างโดยไม่สังเกตเบื้องล่างให้ดี ทำให้พวกเขาสะดุดหลายๆสิ่งจนล้มลง และสติที่ขาดหายไปด้วยความกลัว ทำให้พวกเขาไม่มีความคิดที่จะต่อสู้หรือหนี ถึงแม้บางคนจะมีความคิดนั้น แต่ก็ใช่ว่าร่างกายจะขยับตามที่คิด

กรรร!!

และสุดท้าย ผู้คนเหล่านั้นก็ถูกซอมบี้ตะครุบและรุมกินไปในที่สุด ผมที่เห็นภาพแบบนี้จนชินจึงไม่รู้สึกอยากจะช่วยหรือสงสารแม้แต่น้อย ถ้าหากผมช่วยพวกเขา ผมเองก็ไม่มั่นใจว่าพวกเขาเป็นคนดี? หรือจะไม่หักหลังผม? อีกทั้งพวกเขาอาจจะมาเป็นภาระให้กับผม

"อึก…'' ส่วนร่างบางเบื้องหลังของผม ร่างบางเธอกำลังมองดูสถานการณ์ภายนอกหอพักด้วยความกลัว แม้เธอมีความคิดที่อยากจะช่วยเหลือพวกเขา แต่ด้วยกำลังที่เธอมี เกรงว่ามันจะทำให้เธอตาย อีกทั้งพี่ชายของเธอยังกำชับไว้แล้วด้วยว่าห้ามใจอ่อน

“หงส์…การที่เราจะเอาชีวิตรอดจากโลกอันโหดร้ายนี้ได้”

“เราต้องพึ่งพาตัวเอง”

“ในหลายสถานการณ์พี่อาจจะไม่สามารถช่วยเราได้”

“เพราะฉะนั้นแล้ว”

“หงส์จะต้องแข็งแกร่งขึ้น” ผมกล่าวออกไปในความเป็นจริง ถึงแม้ผมจะกล่าวเช่นนั้นออกไป แต่ถ้าหากต้องช่วยเหลือเธอหรือครอบครัวแล้ว ผมจะทำทุกวิถีทางให้พวกเขาปลอดภัย แม้จะต้องสละชีวิตของตัวเองหรือทำสิ่งที่โหดเหี้ยมก็ตาม

“ดราก้อนกลัว” เสียงเล็กกล่าวออกมาอีกครั้ง ซึ่งเจ้าตัวเล็กที่กำลังเกาะไหล่ของหงส์ มันคือนกแก้วเทาแอฟริกัน เป็นนกแก้วที่ฉลาดที่สุดในโลก และด้วยขนของมันที่เป็นสีเทาดำคล้ายเกล็ดมังกร อีกทั้งหงส์ยังตั้งชื่อประชดผม เพราะเธอต้องการพี่ชายหรือน้องชาย ด้วยความเหงาเธอจึงตั้งชื่อมันว่าดราก้อน โดยให้ฐานะมันเป็นน้องชายของเธอ และเธอมักจะพูดเรื่องราวของผมกับดราก้อน

“พี่มังกร…พี่มังกร…ต้องปกป้อง” ดราก้อนส่งเสียงออกมามันทำให้ผมยิ้มอย่างพอใจ

“แกเองก็ต้องแข็งแกร่งขึ้นด้วย” ผมกล่าว เพราะในเมื่อผลึกวิวัฒสามารถวิวัฒเราได้ ทำไมมันจะวิวัฒสิ่งมีชีวิตอื่นไม่ได้กัน?

“ผมอ่อนแอ…พี่…พี่…ต้องปกป้อง” เสียงเล็กกล่าวก่อนจะใช้กรงเล็บของมันไต่ไปหลบหลังคอของหงส์ มันทำให้หงส์ยิ้มหัวเราะออกมา

“ถ้าหากแกอ่อนแอ”

“แล้วพี่สาวแกอยู่ในอันตราย”

"แกจะช่วยพี่สาวแกยังไง?'' ผมกล่าวเพื่อให้ข้อคิดกับหงส์ทางอ้อม เพราะถ้าหากยังคิดว่าตนเองอ่อนแอ และหาที่พึ่งพา แล้วเมื่อไรกัน? ที่เราจะแข็งแกร่งขึ้นจนสามารถปกป้องคนที่เรารักได้?

“อย่า…ถ้าในตอนนั้นฉันไม่อยู่ด้วยล่ะ?” ผมกล่าวออกมาเมื่อดราก้อนจ้องมาที่ผม

“ดราก้อน…จะทำทุกอย่าง…ดราก้อนจะทำทุกอย่าง” มันกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจและไต่มาเกาะบนไหล่ข้างซ้ายของหงส์อีกครั้ง

“ก็ดี” ผมพยักหน้าให้กับดราก้อน

“กลับห้องกันเถอะ” ผมกล่าวและมันทำให้หงส์มีสีหน้าที่ดีขึ้นมาก เพราะตั้งแต่เธอลงมาจากห้องของเธอในสถานการณ์ตอนนี้ มันทำให้เธอพะวงหน้าพะวงหลังตลอดเวลาด้วยความหวาดกลัวพวกซอมบี้

ณ ห้องมังกร

“ในยิมพี่สอนการต่อสู้ระยะประชิดด้วยมือและเท้าไปแล้วใช่ไหม?”

“หลังจากนี้พี่จะสอนการใช้อาวุธทั้งหมดด้วย” ผมกล่าวเมื่อได้หยิบหอกมาจากเธอ ซึ่งผมจะนำไปทำความสะอาด

“พี่…”

“ย้อนเวลากลับมาจริงๆงั้นเหรอ?” หงส์กล่าวถามผมด้วยความสงสัย

“ไหนบอกว่าเชื่อพี่แล้วไง” ผมกล่าวออกไป แน่นอนว่าผมรู้ว่าเธอยังไม่เชื่อผมเต็มร้อย เพราะเรื่องการย้อนเวลากลับมามันเป็นเรื่องที่เหนือธรรมชาติเป็นอย่างมาก แล้วทำไมพี่ชายที่เป็นคนธรรมดาๆของเธอจึงสามารถย้อนเวลากลับมาได้กัน?

“วันที่พี่พาหงส์ออกไปกินข้าวข้างนอก”

“นั่นคือวันแรกที่พี่ย้อนเวลากลับมา” ผมเริ่มกล่าวอธิบาย และพูดถึงชีวิตก่อนในส่วนของผมและเธอ ที่ได้ผ่านอะไรกันมามากมายในช่วงเริ่มโลกาวินาศ และมันก็สามารถอธิบายได้ว่าทำไมผมจึงพาเธอไปออกกำลังกายให้เธอแข็งแกร่งขึ้น และสอนการต่อสู้ให้เธอ ทั้งยังมีของตุนไว้ก่อนหน้านี้มากมาย อาวุธที่มีอยู่ทั่วห้อง รวมถึงบ้านพักที่ผมคะยั้นคะยอให้พ่อและแม่ไปพักผ่อนและเราค่อยตามไปทีหลัง

"มันน่าเหลือเชื่อมาก…'' หงส์กล่าว ในตอนนี้เธอเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างในเหตุผลที่พี่ชายของเธอเปลี่ยนไปแล้ว ทั้งยังมีความแข็งแกร่งและไร้ปราณีในการฆ่าซอมบี้ และดูเหมือนจะเชี่ยวชาญในเรื่องนี้มากด้วย

“เพราะฉะนั้นแล้ว”

“หลังจากนี้เชื่อฟังพี่"

“พี่จะทำให้คนรอบตัวของเราทั้งคู่ปลอดภัย” ผมกล่าวออกไปอย่างจริงจัง ซึ่งหงส์ก็พยักหน้าตอบรับในทันที

“เพราะฉะนั้นจากที่พี่เล่ามา”

“อีกสามวันจะมีอุกกาบาตตกลงมาอีกครั้งนึง”

“และมันคือหนทางการเอาชีวิตรอดของมนุษย์?” หงส์กล่าวออกมาตามที่เธอเข้าใจ

“ถูกต้อง”

“และกว่าจะถึงวันนั้นพี่จะฝึกทักษะจำเป็นให้กับหงส์”

“รวมถึงเราจะออกล่าซอมบี้ในซอยหอพักของเราให้ได้มากที่สุด” ผมกล่าวอย่างไม่กลัวเกรง ซึ่งมันก็จริง ในตอนนี้ซอมบี้ไม่น่ากลัวอะไรเลย มันทั้งเชื่องช้า พละกำลังก็ยังไม่เยอะ เราจึงต้องใช้โอกาสนี้ในการเก็บเยลลี่เขียวให้มากที่สุด และเป้าหมายของผมคือการเข้าไปเคลียร์ดันเจี้ยนที่ทำงานของอธิการในมหาลัย

“สามวันนี้หงส์จะต้องสามารถใช้หอกในการต่อสู้ได้อย่างคล่องแคล่ว” ผมกล่าวอีกครั้งซึ่งเธอก็พยักหน้าตอบรับอย่างจริงจัง ที่จริงแล้วในชีวิตก่อนผมรู้ว่าเธอนั้นมีความสามารถในด้านการใช้อาวุธระยะไกล แต่ปัจจุบันผมยังไม่สามารถหาอาวุธพวกนั้นมาให้เธอใช้ได้นอกจากธนู

“และธนู” ผมไม่รอช้าที่จะหยิบหน้าไม้ที่ซ่อนอยู่ใต้เตียงขึ้นมาให้เธอ นี่คืออาวุธที่เธอถนัดที่สุดในชีวิตที่แล้ว ที่จริงผมอยากจะให้เธอได้ลองใช้ปืนมากกว่า เพราะการใช้ลูกธนูในการยิงแต่ละครั้งมันช้าเกินไป

ซึ่งที่ผมให้เธอใช้หอกสำหรับการต่อสู้ในตอนนี้เพราะว่า ผมต้องการให้เธออยู่ห่างจากซอมบี้ได้มากที่สุด และสามารถใช้หอกในการป้องกันได้ถ้าผมเกิดพลาดขึ้นมา

“พี่ดัดแปลงมันไปสมควร”

“ทำให้มันใช้ลูกธนูดอกเล็กในการยิง”

“และทำช่องใส่ลูกธนูไว้ให้ครั้งละ 40 ลูก” ผมกล่าวและคว้ากระเป๋าที่ตั้งอยู่บนตู้เสื้อผ้ามาให้เธอ ข้างในกระเป๋ามันมีแม็กกระสุนลูกธนูทรงกระบอกประมาณ 8 แม็ก ซึ่งหน้าไม้อันนี้สามารถดัดแปลงให้ใช้กับลูกธนูแบบยาวได้รวมถึงสามารถใช้อะไรเล็กๆในการยิงแทนลูกธนูขนาดเล็กได้อีกด้วย

ปังๆๆๆ กรรร!

เสียงยิงปืนเสียงดังเกิดขึ้นในซอยหอพักที่ผมอยู่ ผมไม่ต้องออกไปดูก็คงรู้ได้ว่าใครเป็นคนยิง นั่นก็คือพวกตำรวจ ผมจึงไม่รอช้าที่จะจับมือของหงส์และนำพาเธอออกไปบริเวณระเบียงห้องเพื่อดูสถานการณ์ข้างล่าง

“ยังคงวุ่นวายไม่หยุดสินะ” ผมกล่าวเมื่อได้เห็นว่าพวกซอมบี้พากันกรูเข้าหารถตำรวจที่จอดอยู่หน้าซอย ซึ่งพวกตำรวจมีกันเพียงห้าคนเท่านั้น ทุกคนมีปืนสั้นอยู่ในมือ และการยิงปืนเสียงดังจะทำให้พวกซอมบี้ตามเสียงนั้นไป ซอมบี้นับสิบหรือบางทีอาจจะถึงร้อยพากันเดินเข้าหาเสียงปืน

“เริ่มจากตอนนี้เลยแล้วกัน” ผมกล่าวพลางยกมือของหงส์ทั้งสองข้างที่จับหน้าไม้ขึ้นมา และตั้งท่าให้เธอ

“คุ้มกันพวกตำรวจไว้” ผมกล่าวก่อนจะหันกลังกลับไปและเดินไปที่ประตูพร้อมกับเลื่อนโต๊ะข้างๆประตูมาปิดประตูเอาไว้

ฉึก ฉึก ฉึก

หงส์ไม่รอช้าที่จะยิงลูกธนูออกไป ซึ่งผมไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามันเข้าที่หัวของพวกซอมบี้ในทุกๆดอกอย่างแน่นอน เพราะหงส์เองก็เป็นถึงนักกีฬายิงธนูตัวแทนของประเทศไทยเมื่อต้นปีที่ผ่านมานี้ ระดับอาจารย์เองก็ยังบอกว่าเธอเป็นมือโปร และจะสามารถเอาถ้วยแชมป์โลกกลับมาได้อย่างแน่นอน

“ห้ามไปไหนเด็ดขาดเลยนะ” ผมกล่าวบอกทั้งหงส์และดราก้อน ซึ่งเมื่อทั้งคู่ได้ยินสิ่งที่ผมกล่าว ทั้งคู่ก็พยักหน้ารับในทันทีมันทำให้ผมยกยิ้มออกมาก่อนที่จะหุบยิ้มและกำอาวุธในมือไว้แน่น มันคือหอกที่ผมมอบให้หงส์

“ดะ!เดี๋ยว!!!” เมื่อหงส์เห็นว่าผมกำลังปีนระเบียงมันทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมาก

“ยิงคุ้มกันอย่าหยุด” ผมกล่าวก่อนที่จะค่อยๆกระโดดลงไปเบื้องล่าง โดยการจับราวระเบียงของแต่ละห้อง และด้วยร่างกายของผมที่ถูกฝึกฝนด้วยตัวผมเองเป็นอย่างหนัก อีกทั้งยังมีโปรตีนให้กินทั้งเช้า เย็นและก่อนนอน กล้ามเนื้อของผมจึงเติบโตอย่างรวดเร็ว แต่ถึงแม้จะแข็งแกร่งถึงขนาดไหนถ้าหากไม่มีความกล้าและบ้าเท่าผมก็คงยากถ้าจะทำตามผมได้

ฟึบๆๆ

“นั่นอะไรวะน่ะ!?” พวกตำรวจพากันอึ้งในสิ่งที่ผมทำ มันใช่สิ่งที่มนุษย์สามารถทำได้อย่างคล่องแคล่วขนาดนี้? หรือผมอาจจะเป็นนักกีฬาปีนเขา?

แน่นอนว่ามันไม่ใช่!

ฟึบฟิ้ววว ฉึก ตุบ ฉับ! แผละๆๆ

ในขณะที่ผมกำลังจะถึงลานจอดรถเบื้องล่าง ผมได้เขวี้ยงหอกไปที่หัวของซอมบี้ตัวหนึ่ง ซึ่งมันทำให้ซอมบี้ตัวนั้นยืนนิ่งค้างต่างจากผมที่ได้กระโดดลงไปบนหลังคารถคันนึง และพุ่งไปคว้าด้ามหอกนั้นกลับมา และเหวี่ยงรอบ 160 องศา ซึ่งแน่นอนว่ารอบเหวี่ยงของผมมันพอดีกับความสูงแต่ละตัวของซอมบี้ กระโหลกของพวกมันถูกเปิดออกพร้อมกับสมองที่ไหลลงพื้นไปครึ่งหัว และการกระทำของผมมันทำให้เสียงยิงปืนได้หยุดลง

ฟึบๆๆๆ ฟิ้ววว ฉึกๆๆๆ

แต่ในครั้งนี้ผมได้เขวี้ยงหอกออกไปและมันแทงเข้าสี่หัวของซอมบี้ซึ่งถ้าหากมองจากด้านหน้าแล้ว มันจะทะลุออกมาจากบริเวณระหว่างคิ้วพอดิบพอดี

ซึ่งทั้งสี่ตัวนั้นใกล้ถึงบริเวณที่ตำรวจยืนอยู่ ซึ่งแน่นอนว่าผมทำไปเพื่อปกป้องพวกเขา เพราะถึงยังไงตำรวจทั้งห้าคนนี้ก็นับว่าเป็นวีรบุรุษของเมือง เขาได้ช่วยชีวิตของผมไว้ครั้งหนึ่งตอนที่อพยพไปยังค่ายผู้รอดชีวิต

“แย่แล้ว!”

“เขาไม่มีอาวุธ!” และเมื่อตำรวจนายนึงตะโกนออกมา มันทำให้หงส์ถึงกับสะดุ้งและพยายามเล็งไปรอบๆบริเวณที่พี่ชายของตนยืนอยู่

“พี่มังกร!?” หงส์ตกใจมากที่พี่ชายของเธอนั้นกำลังถูกรายล้อมไปด้วยพวกซอมบี้ เพราะจากการต่อสู้เมื่อครู่ทำให้พวกซอมบี้ที่ไม่ได้ยินเสียงปืนในตอนแรก แต่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวของมังกร พวกมันจึงเดินกลับไปหาต้นเสียงอีกครั้ง