5:30 PM
จัสมินที่กึ่งนั่งกึ่งนอนดูทีวีอยู่ในห้องพักฟื้นตามลำพังก็เอาแต่คอยมองไปที่ประตูห้อง รอว่าเมื่อไหร่ไนต์จะกลับเข้ามา...
เพราะหลังจากที่พูดคุยกันรู้เรื่องกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้นว่าจะเอาอย่างไรต่อ คุยกันเสร็จเขาก็ออกไปเลยโดยที่ทิ้งท้ายไว้ว่าจะกลับเข้ามาใหม่ช่วงเย็น
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กรีบหันขวับไปมอง ก่อนจะพบว่าคนที่เปิดประตูเข้ามานั้นเป็นคนที่เธอรออยู่
ไนต์เดินเข้ามาภายในห้องโดยที่ด้านหลังนั้นมีลูกน้องคนสนิทอย่างธันย์ถือของเดินตามเข้ามาด้วย
“ฉันซื้อข้าวกับผลไม้มา” น้ำเสียงเรียบนิ่งของไนต์ดังขึ้นเมื่อเดินเข้ามาถึงด้านใน
“มีแค่นั้นเหรอคะ”
“เธอไม่ได้บอกว่าจะเอาอะไร”
“ฉันบอกไปแล้วนะ”
ไนต์ชะงักไปทันทีที่จัสมินพูดออกมาแบบนั้น และเขาก็เข้าใจได้ทันทีเช่นกันว่าเธอหมายถึงอะไร
“ออกจากโรงบาลเมื่อไหร่จะจัดการให้”
“แล้วฉันต้องอยู่นานแค่ไหนคะ” เธอยังไม่รู้เลย
