หลังออกจากโรงพยาบาลจัสมินก็ตรงกลับมาที่คอนโดของตัวเองทันที กลับมาพร้อมกับถุงยาบำรุงที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองควรจะกินไหม
พอกลับมาถึงห้องก็เอาแต่ยืนส่องกระจกมองดูตัวเองที่ตอนนี้กำลังท้อง กำลังมีอีกหนึ่งชีวิตเติบโตและใช้ลมหายใจร่วมกับเธออยู่
“คิดว่าฉันจะเป็นแม่เธอได้จริงๆ เหรอ ทำไมต้องรีบมาแบบนี้ด้วยล่ะ” เสียงเล็กดังขึ้นแผ่วเบา ดวงตาคู่สวยจ้องมองไปที่หน้าท้องของตัวเองผ่านกระจกเงาที่สะท้อนอยู่ตรงหน้า
จนตอนนี้เธอก็ยังคิดไม่ตกเลยด้วยซ้ำว่าเธอจะบอกเรื่องนี้กับไนต์ไหม แล้วถ้าบอกไปจะเป็นยังไงต่อ แล้วถ้าไม่บอกล่ะ จะเป็นแบบไหน ตอนนี้ไม่ว่าจะตัดสินใจอย่างไรก็มีแต่ความกังวลอยู่เต็มไปหมด
จะปรึกษาใครก็ไม่ได้ เพราะเธอไม่มีใครที่สามารถไว้ใจและพูดคุยกันได้เลยสักคน เป็นความรู้สึกที่กระอักระอ่วนไปหมด และพอคิดมากจนว้าวุ่นก็เกิดอาการคลื่นไส้ขึ้นมาคล้ายจะอาเจียนอีกแล้ว
“อึก...!” มือเล็กยกขึ้นปิดปากตัวเอง
