เลขาบำเรอชีค

องค์ราฟาล มกุฎราชกุมารอันดับหนึ่งแห่งประเทศคาโนเรอา ไม่โปรดปราณวิชาการปกครองบ้านเมือง โดยเฉพาะการเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลทรายแห้งแล้งไปเยี่ยมเยือนราษฎรต่างหัวเมืองเฉกเช่นพระอนุชา ผู้มีนามว่าราชิด ท่านชื่นชอบการบริหารธุรกิจ สานต่องานพระราชาดูแลเหมืองแร่ เหมืองทองคำ บ่อน้ำมันดิบ และสายการบินคาโนแอร์ไลน์ ถิ่นพำนักอาศัยของท่านอยู่ภายในเขตวังหลวงชั้นนอก แต่หากทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำไม่ได้กลับวัง ก็มักจะมาพักที่ถ้ำเล็กภายในเหมือง สถานที่ซึ่งถูกตกแต่งไว้เป็นห้องนอนชั่วคราวสำหรับท่านผู้เดียว ไม่อนุญาตให้คนนอกล่วงล้ำเข้ามา ห้องแห่งนี้เป็นสถานที่เดียวกลางทะเลทรายร้อนระอุที่พอจะพักกายพักใจให้เย็นลงได้ และมันควรจะเป็นอย่างนั้น ทว่าทันทีที่ร่างกายเฉกเช่นหนุ่มอาหรับก้าวเข้ามาภายใน กลับต้องแปลกใจ ว่าทำไมถึงมีนางเนื้อตัวสกปรกมอมแมมมาครองเหนือฟูกนอนท่าน ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ถึงบังอาจเข้ามา! “อิยาส! เจ้าอยู่ไหน ได้ยินเสียงเราหรือไม่!” น้ำเสียงแฝงไปด้วยความไม่สบอารมณ์ เรียกทหารหนุ่มคู่ใจมีศักดิ์เป็นถึงลูกชายคนรองของหนึ่งในคณะรัฐมนตรี ผู้สืบสายเลือดกษัตริย์ทอดสายตารังเกียจมองสตรีแปลกหน้า หล่อนหลับตาพริ้มซุกใบหน้าบนหมอนสีขาว ไม่ได้เกรงใจเจ้าของห้องว่าหน้าเปื้อนดินโคลนทำเครื่องนอนสกปรก อิยาสอยู่ปากทางเข้าถ้ำมาถึงภายในเวลารวดเร็ว กวาดสายตามองหาต้นเหตุความไม่พอพระทัย เขาพบสตรีนางหนึ่งเนื้อตัวมอมแมมบนเตียงของท่าน ทหารหนุ่มไม่กล้าสบตาบุรุษผู้เป็นเจ้าชีวิต คุกเข่าลงก้มหน้าให้ต่ำที่สุด “ใครบังอาจให้ปล่อยนางเข้ามาในห้องเรา! เจ้าก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าเราสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้ามาในนี้! รีบเข้าไปปลุกนางแล้วพานางไปให้พ้นหน้าเราเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นเราจะสั่งลงโทษเจ้า!” “นางหมดสติขณะตรวจงานในเหมืองพะย่ะค่ะ” อิยาสตอบกลับไม่เต็มเสียง ยังคงไม่สู้หน้าพระองค์ตามเคย ข้างนอกแดดสูงสุดถึงห้าสิบองศา คนพลัดถิ่นผ่านมาก็เป็นลมหมดสติกันทั้งนั้นหากไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน ความเย็นจากผนังถ้ำสามารถดับความร้อนได้ นางจึงถูกพามานอนพักในนี้ แม้ว่าจะเป็นสถานที่ต้องห้าม อิยาสเป็นเพียงทหาร ไม่กล้าเอ่ยคำทัดทานต่อผู้ร้องขอ ผู้มีเกียรติยศสูงเหนือองค์ราฟาล “เราไม่สนใจว่านางจะเป็นลม! หรือไม่สบายด้วยสาเหตุใด! ใครกัน ที่บังอาจพานางเข้ามาในห้องของเรา! ไปจับตัวมา เราจะลงโทษเสียให้เข็ดโทษฐานไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง” “นางเป็นผู้ติดตามของ…” “จะพูดอะไรเจ้าก็พูดมาสิ อิยาส!” “นางเป็นผู้ติดตามของแม่ เพิ่งย้ายมาทำงานวันแรก เจ้าคงไม่ใจจืดใจดำขับไล่สตรีไม่สบายหรอกนะราฟาล” องค์ลัยลาห์ พระราชินีของประเทศเข้ามาในห้องนอนเล็กกลางถ้ำ พร้อมข้าราชบริวารที่เป็นสตรีสวมชุดทำงานแบบเดียวกัน พระองค์อายุมากแล้วแต่ยังคงศิริโฉมงดงาม เยื้องกรายเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าองค์รัชทายาทอันดับที่หนึ่งของประเทศ “ท่านแม่!” ท่านราฟาลมองพระมารดา เจ็บใจที่นางเป็นคนของท่านจึงไม่อาจแตะต้อง “แม่ไม่ได้ตั้งใจจะล่วงล้ำอาณาเขตหวงห้าม แต่แม่เข้าใจผิดคิดว่าลูกยังไม่กลับจากยุโรป ถ้าจะหาคนผิด คนนั้นก็ควรเป็นแม่” “แต่ถึงอย่างไร ท่านแม่ก็ไม่ควรอนุญาตให้นางข้าหลวงนอนบนเตียงลูก ไม่เห็นหรือว่าเนื้อตัวนางสกปรก ทำอย่างนี้ลูกจะกล้าเข้ามาพักผ่อนในห้องนี้ เข้ามานอนบนเตียงนี้ได้อย่างไร” “ลูกจะให้แม่ปล่อยนางหมดสติอยู่ข้างนอกอย่างนั้นหรือ นางเป็นคนต่างชาติ ทนความร้อนได้ไม่มากเหมือนคนประเทศเรา” “หน้าถ้ำก็มีที่ว่าง ท่านแม่อย่ามาอ้าง” พระมารดามีเหตุผล ตัวท่านก็มีเหตุผลเช่นกัน ถกเถียงต่อหน้านางข้าหลวง “ในถ้ำมีแค่ห้องนี้ที่ปลอดภัย ปล่อยไว้ข้างนอกถ้านางถูกงูเงี้ยวเขี้ยวขอทำร้ายจะทำอย่างไร นางเป็นคนของแม่ แม่มีหน้าที่ดูแลนาง ถ้าลูกไม่พอใจ แม่ก็ต้องขอโทษ ทันทีที่นางฟื้น แม่จะพานางออกไปแล้วให้คนมาเปลี่ยนเครื่องนอนให้เจ้า” สตรีสูงศักดิ์โต้ตอบลูกชายอย่างไม่ถือยศถือเกียรติ แม้ว่าผู้ติดตามจะเป็นเพียงหญิงชาวบ้าน แต่เพราะเป็นหญิง องค์ราชินีจึงอยากปกป้องนาง ราฟาลต่างหากที่ใจแคบ ไม่มีความเมตตาต่อสตรีผู้อ่อนแอทั้งที่ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต “ลูกคิดว่าเผาทิ้งน่าจะเป็นการเหมาะสมมากกว่า!” “ตามใจเจ้าเถอะ อยากทำอะไรก็เชิญ!” พระราชินีไม่พอใจความเอาแต่ใจของบุตรชาย ปรายสายตาไปทางนางข้าหลวงนางหนึ่ง “มูนา ไปปลุกอิน ส่วนพวกเธอ แยกย้ายไปเตรียมตัวอีกครึ่งชั่วโมงข้าจะกลับวัง” “เพคะ” กลุ่มนางข้าหลวงรับคำบัญชา ออกไปข้างนอกกันหมดเว้นมูนาที่เดินนอบน้อมผ่านหน้าท่านชีคเข้าไปนั่งข้างเตียง เอื้อมมือสุดแขนไปสะกิดสาวไทยให้ลืมตาตื่น “ท่านแม่บอกว่านางเป็นคนต่างชาติ ไยคนต่างชาติถึงเข้ามาเสนอนวลกลางทะเลทรายอันเป็นสถานที่ทำงานของชาย” ตลอดชีวิตของราฟาลรายล้อมไปด้วยสตรีรูปร่างหน้าตางดงาม แม้กระทั่งนางข้าหลวงในวังก็ไม่มีใครปล่อยเนื้อปล่อยตัวเท่าผู้หญิงต่างชาติคนนี้ มาจากประเทศใดกัน ไยจึงไม่ดูแลตัวเอง “นางติดตามแม่มาดูงานก็เท่านั้น เจ้าอย่าเดือดอย่าเคืองเลยลูกรัก ออกไปรอข้างนอกได้หรือไม่” “ลูกไม่อาจขัดคำสั่ง ไม่ว่าท่านแม่จะมีประสงค์ในสิ่งใด แต่ลูกจำเป็นต้องกราบทูลท่านพ่อ ให้ทรงสั่งห้ามไม่ให้ท่านแม่เข้ามาที่นี่ ท่านแม่เป็นสตรีควรจะพักผ่อนในวังให้สำราญมากกว่ามาลำบากตรากตรำ เรื่องงานให้เป็นหน้าที่ลูก”